ZK 145
ZK 145 – czterościeżkowy, monofoniczny, lampowy magnetofon szpulowy, produkowany w latach 70. XX wieku przez Zakłady Radiowe im. Marcina Kasprzaka w Warszawie na licencji niemieckiej firmy Grundig, powstały na bazie modelu ZK 140. Umożliwia odtwarzanie taśmy magnetofonowej przez wewnętrzny głośnik, bądź podłączenie zewnętrznego głośnika o impedancji 4 omów. Od pierwowzoru wyróżnia się zastosowaniem układu automatyki poziomu zapisu, która […] zabezpiecza przed zniekształceniami nagrywanej audycji spowodowanymi zbyt dużymi sygnałami i jest szczególnie pomocny dla niewprawnych użytkowników magnetofonów[1].
Automatyka poziomu zapisu
edytujUkład zastosowany w magnetofonie posiadał 4 tryby pracy, wybierane poprzez odpowiednie ustawienie styków[2] przez pokrętło ZAPIS[3]:
- Automatyczny: mowa
- Automatyczny: muzyka
- Ustawiany – regulacja poziomu zapisu potencjometrem głośności
- Trikowy – nagrywanie z wyłączeniem użycia głowicy kasującej
Dane techniczne
edytuj- Wymiary: 395x290x175 mm
- Masa: 8,2 kg
- Jedna prędkość przesuwu taśmy: 9,53 cm/s
- Maksymalna średnica szpuli: 15 cm
- Wbudowany wzmacniacz oraz głośnik
- Lampy elektronowe:
Inne modele
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ ZRK, ZK 145. oldradio.pl. [dostęp 2015-10-16].
- ↑ Schemat ideowy magnetofonu ZK-145, ZRK .
- ↑ ZRK ZK-145. UNITRA-KLUB. [dostęp 2015-10-16].