Zamek skałkowy
Zamek skałkowy – rodzaj zamka stosowanego w odprzodowej broni strzeleckiej od XVII do I poł. XIX wieku.


Zapalenie prochu na panewce następuje od iskier powstałych przy uderzeniu skałki (kawałka krzemienia) zamocowanej w szczękach kurka o krzesiwo (płytkę metalową) przymocowane z prawej strony broni. Po naciśnięciu spustu broni, kurek ze skałką opadał na krzesiwo. Iskry padały na panewkę z prochem zapalając go. Płomień z panewki poprzez otwór zapałowy z boku lufy dostawał się do komory powodując zapłon ładunku prochowego. Zamek skałkowy wynaleziony został ok. 1570 roku, a rozpowszechnił w drugiej połowie XVII w., wypierając wcześniej stosowane zamki lontowe i kołowe. Zastąpienie pirytu stosowanego w zamku kołowym krzemieniem pozwoliło na uproszczenie i potanienie konstrukcji, a przy tym znaczne uproszczenie obsługi broni. Zamek skałkowy stosowany był powszechnie od końca XVII do połowy XIX. Zastąpiono go zamkiem kapiszonowym, a następnie amunicją zespoloną.
Typy:
Obsługa i działanie:
-
Kurek napięty, broń gotowa do strzału.
-
Kurek zwolniony, panewka otwarta.
-
Działanie zamka skałkowego
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Adam Mickiewicz: Czaty (ballada ukraińska). [dostęp 2023-01-13]. Cytat: ...Gdym półkurcze odwodził. zimny dreszcz mię przechodził I stoczyła się łza do panewki...