Zaukierze
Zaukierze[1], Zaukier[2] – duża polana w masywie Flaków w Pieninach Czorsztyńskich. Znajduje się na ich północnym stoku opadającym do doliny Głębokiego i szosy Krośnica – Sromowce Wyżne. Jej przedłużeniem jest polana Nadstosie opadająca w przeciwnym kierunku do doliny potoku Lęborgowy. Łączą się z sobą na grzbiecie biegnącym od Flaków do przełęczy Sańba. Z Zaukierzem sąsiadują dwie polany znajdujące się na stromym stoku opadającym do doliny Głębokiego: Mraźnica i Podciemięrzyce[1].
.jpg) Polana Zaukierze i widok na Piekiełko i Ulę | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
610–700 m n.p.m. |
| Zagospodarowanie |
łąka |
Położenie na mapie gminy Czorsztyn  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu nowotarskiego  | |
 49°25′12,0″N 20°21′07,5″E/49,420000 20,352083
| |
Pod względem administracyjnym polana znajduje się w obrębie wsi Sromowce Wyżne w województwie małopolskim, w powiecie nowotarskim, w gminie Czorsztyn[1]. Została wykupiona przez Pieniński Park Narodowy[3]. Pienińskie łąki są cenne przyrodniczo; są siedliskiem wielu gatunków roślin, grzybów i zwierząt, w tym wielu rzadkich i ginących. Aby nie zarosły lasem, co doprowadziłoby do ich wyginięcia i zmniejszenia bioróżnorodności, prowadzone są na nich zabiegi ochrony czynnej[4]. Ich celem jest zachowanie bioróżnorodności. W tym celu Zaukierze jest koszone[3].
Polana położona jest na wysokości około 610–700 m[1]. Dzięki specyficznym warunkom glebowym, klimatycznym i geograficznym łąki i polany Pienińskiego Parku Narodowego są siedliskiem bardzo bogatym gatunkowo. Na Zaukierzu występuje górskie i nizinne torfowisko zasadowe o charakterze młak, turzycowisk i mechowisk. W latach 1987–1988 znaleziono tu bardzo rzadki, w Polsce zagrożony wyginięciem gatunek porostu – pawężnicę rozłożystą Peltigera horizontalis[5].
Przez Zukierze prowadzi polna droga, ale nie wiedzie nią żaden szlak turystyczny[2][1]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e Geoportal. Mapa lotnicza [online] [dostęp 2021-10-25].
- ↑ a b Pieniny polskie i słowackie. Mapa turystyczna 1:25 000, Piwniczna: Agencja Wydawnicza „WiT” s.c., 2008, s. 1.
- ↑ a b Zakończenie zabiegów ochronnych na łąkach i młakach w 2018 roku, Pieniński Park Narodowy [dostęp 2024-10-28].
- ↑ Kazimierz Zarzycki, Roman Marcinek, Sławomir Wróbel, Pieniński Park Narodowy, Warszawa: Multico Oficyna Wyd., 2003, s. 65–76, ISBN 83-7073-288-7.
- ↑ Józef Kiszka, Zbigniew Szeląg, Porosty (Lichenes) polan Pienińskiego Parku Narodowego – zagrożenie i ochrona, „Pieniny – Przyroda i Człowiek”, 2, Kraków 1992, s. 55–63.