Zdrój Waleryi w Szczawnicy
„Zdrój Waleryi” w Szczawnicy – zabytkowe ujęcie źródła wody mineralnej w Szczawnicy, przy ulicy Zdrojowej (po zachodniej stronie) tuż przed placem Dietla.
![]() | |
![]() Altana „Zdroju Waleryi” | |
Państwo | |
---|---|
Miejscowość | |
Adres |
ul. Zdrojowa, |
Typ budynku | |
Kondygnacje |
1 |
Ukończenie budowy |
1853 |
Kolejni właściciele |
Józef Szalay, PAU, Adam Stadnicki |
Położenie na mapie Szczawnicy ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego ![]() | |
Położenie na mapie powiatu nowotarskiego ![]() | |
Położenie na mapie gminy Szczawnica ![]() | |
![]() |
Historia
edytujŹródło zostało odkryte w 1840 roku, ale zostało udostępnione przez lekarza uzdrowiska Onufrego Trembeckiego w 1853 roku[1]. Zdrój został uroczyście nazwany w 1853 roku imieniem żony lekarza przez Józefa Szalaya[1]. Początkowo źródło obudowano grotą w stylu romantycznym. W 1867 roku grotę zastąpiono żelazną altaną, a 30 lat później nad altaną wybudowano platformę dla orkiestry umilającej czas kuracjuszom[2][3].
Woda w źródle miała charakter wody wodorowęglanowo-chlorkowo-sodowej z dużą zawartością litu, magnezu, jodu i bromu. Jej skład chemiczny badali m.in. Aleksander Stopczański (1865) i Leon Marchlewski (1920).
Od 1945 roku woda ze źródła nie jest wykorzystywana ze względu na zanieczyszczenie ujęć. Jednak jej altana została odrestaurowana przed 2010 rokiem i jest zabytkiem. Planowana jest rewitalizacja zdroju.
Przypisy
edytuj- ↑ a b Barbara Alina Węglarz: Spacerkiem po starej Szczawnicy i Rusi Szlachtowskiej. Wyd. 3. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2011, s. 16. ISBN 978-83-62460-17-5.
- ↑ Barbara Alina Węglarz, op. cit., str. 129–130
- ↑ Barbara Alina Węglarz, op. cit., str. 162