Zenon Schreyer
Zenon Schreyer (ur. 2 grudnia 1900 w Warszawie, zm. 1944 tamże) – major saperów magister Wojska Polskiego, weteran wojny polsko-bolszewickiej, uczestnik kampanii wrześniowej, powstaniec warszawski. Kawaler Orderu Virtuti Militari.
 major saperów
| |
| Data i miejsce urodzenia |
2 grudnia 1900 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1944 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1919–1944 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Batalion Mostowy |
| Stanowiska |
oficer kompanii szkolnej |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys
edytujUrodził się 2 grudnia 1900 w Warszawie w rodzinie Wacława i Aleksandry. W dzieciństwie pobierał nauki pod kierunkiem swego ojca, z zawodu nauczyciela. Zenon, jako uczeń Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Warszawie, działał w Drużynie Harcerskiej im. gen. Bema. W listopadzie 1919 wstąpił do wojska i otrzymał przydział do baonu mostowego w Modlinie[1]. W jego składzie brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Za wykazane męstwo i odwagę w czasie walk, został skierowany z frontu do Szkoły Podchorążych Piechoty, a po jej ukończeniu do Szkoły Podchorążych Saperów. Służbę zawodową rozpoczął w batalionie mostowym w Modlinie, jako młodszy oficer kompanii[2]. Kilkakrotnie brał udział z batalionem w budowie i odbudowie mostów. W latach 1926–1932 służył jako młodszy oficer kompanii szkolnej w 5 pułku saperów w Krakowie. Na początku lat 30. był adiutantem dowódcy 6 batalionu saperów w Brześciu. Podczas akcji powodziowej w 1930, za uratowanie dwóch osób tonących w Wiśle, został odznaczony Medalem za Ratowanie Ginących. W marcu 1939 ponownie w 5 batalionie saperów w Krakowie na stanowisku dowódcy 4. kompanii zmotoryzowanej[3].
W wojnie obronnej Polski 1939 był dowódcą 55 batalionu saperów, wchodzącego w skład Armii „Kraków”. Dowodzony przez niego batalion dobrze wykonał zadanie pod Baranowem, podczas przeprawy oddziałów Armii „Kraków” na prawy brzeg Wisły. W czasie okupacji był żołnierzem AK – ps. „Demir” Komendy Głównej Armii Krajowej – Oddział III (Operacyjno-Szkoleniowy) – Wydział Saperów. Uczestniczył w wielu akcjach dywersyjnych w ramach „Kedywu”[1], pod nazwiskiem konspiracyjnym Zygmunt Sarnowski.
Poległ podczas powstania warszawskiego.
Awanse
edytuj- podporucznik – 12 lutego 1923 ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1921 w korpusie oficerów inżynierii i saperów[4]
- porucznik – ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1923 i 3. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[5]
- kapitan – 1932 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933[6]
- major –
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 13175[7]
- Medal Niepodległości
- Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1937)[8][9]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal za Ratowanie Ginących (1930)[10]
Przypisy
edytuj- ↑ a b Zdzisław Barszczewski: Sylwetki saperów. s. 115.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 894.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 806.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 15 lutego 1923 roku, s. 88.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 912.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 246.
- ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 499.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 97 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 19 marca 1937 roku, s. 9.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 19 marca 1931 roku, s. 87.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Zdzisław Barszczewski, Władysław Jasieński: Sylwetki saperów. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 83-11-09287-7.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.