Zygmunt Czarnecki (działacz samorządowy)

polski działacz samorządowy

Zygmunt Czarnecki (ur. 9 kwietnia 1884 w Jeziorach Małych[1], zm. 27 kwietnia 1939 w Bugaju[2]) – polski działacz samorządowy.

Życiorys edytuj

Urodził się jako syn ziemianina Józefa i Stanisławy z Lipskich[1]. W 1902 ukończył Królewskie Gimnazjum w Ostrowie, a w latach 1902–1906 studiował prawo na uniwersytecie w Heidelbergu, Monachium, a następnie we Wrocławiu. Doktorat z prawa uzyskał w 1907 na Uniwersytecie Wrocławskim za pracę „Notstand und Notwehr”, a następnie odbył praktyki rolnicze w kraju i za granicą. Zarząd nad przekazywanymi mu przez ojca majątkami Bugaj i Koryta objął w 1912. Powołany po wybuchu I wojny światowej do pracy w niemieckiej administracji i otrzymał nominację na starostę turkowskiego (do listopada 1918). Zgłosił się po wybuchu powstania wielkopolskiego do Naczelnej Rady Ludowej i objął w czasie walk starostwo czarnkowskie (1919/20), a następnie w latach 1920–1922 był starostą koźminskim. Kierował w latach 1923–1924 referatem samorządowym w Ministerstwie b. Dzielnicy Pruskiej, a w 1924 powrócił do pracy w swoich majątkach. Do 1939 działał na terenie Wielkopolski w wielu instytucjach i organizacjach gospodarczych. Od 1925 był członkiem, a do 1939 wicemarszałkiem poznańskiego sejmiku wojewódzkiego.

27 listopada 1929 odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[3].

Współzałożyciel Związku Młodych Ziemian, zasiadał we władzach Wielkopolskiego Związku Ziemian.

Przypisy edytuj

  1. a b Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, (Przedr. fotooffs., oryg.: Warszawa : Wydaw. Głównej Księgarni Wojskowej, 1938.), Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 119.
  2. Marek Jaeger (red.): Udział ziemian Wielkopolski południowo-wschodniej w powstaniu 1918-1919. Dobrzyca: Muzeum Ziemiaństwa w Dobrzycy, 2018, s. 136, seria: Studia i materiały Muzeum Ziemiaństwa w Dobrzycy. ISBN 978-83-947813-8-5.
  3. M.P. z 1929 r. nr 278, poz. 644 „za zasługi na polu pracy narodowej i społecznej oraz przy organizacji urzędów państwowych”.

Bibliografia edytuj