Zygmunt Leszczyński (1893–1940)
Zygmunt Leszczyński (ur. 7 lipca 1893 w majątku Broniszów, pow. grajewski[1], zm. 4–7 kwietnia 1940 1940 w Katyniu) – porucznik administracji (kawalerii) Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej[2].
 porucznik administracji
| |
| Data i miejsce urodzenia |
7 lipca 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
między 4 a 7 kwietnia 1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
zastępcy dowódcy szwadronu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie Wiktora i Joanny z Czaczkowskich[1]. Służył w stopniu podoficera w armii rosyjskiej. W 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. Uczestnik wojny z bolszewikami. Wyróżnił się w walce nad Zbruczem[1]. 9 listopada 1920 został mianowany z dniem 1 października 1920 chorążym w Strzelcach Granicznych. W tym czasie służył w 6 pułku Strzelców Granicznych[3].
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku. 27 lutego 1928 Prezydent RP mianował go na stopień podporucznika ze starszeństwem z 1 grudnia 1927 i 1. lokatą w korpusie oficerów kawalerii, a minister spraw wojskowych wcielił do 9 pułku strzelców konnych w Grajewie[4][5][6][7]. 2 grudnia 1930 został mianowany porucznikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 i 2. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[8]. W marcu 1939, w tym samym stopniu i starszeństwie, zajmował 1. lokatę w korpusie oficerów administracji, grupa administracyjna[9]. Wówczas pełnił służbę na stanowisku zastępcy dowódcy szwadronu zapasowego 9 psk w Białymstoku[10].
Podczas kampanii wrześniowej wzięty do niewoli przez Sowietów. Według stanu z kwietnia 1940 był jeńcem obozu w Kozielsku. Między 3 a 5 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[11] – lista wywózkowa bez numeru poz. 82 nr akt 1343[12] z 2 kwietnia 1940[11]. Został zamordowany między 4 a 7 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[11]. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, zapis w dzienniku ekshumacji z dnia 16.05.1943 pod numerem 2225. Przy szczątkach Zygmunta Leszczyńskiego znaleziono wizytówki, pozwolenie na broń, kalendarzyk, pismo sądowe w sprawie alimentów – pełnomocnictwo Józefy Leszczyńskiej[13][14]. Figuruje na liście AM-227-2225 i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem: GARF-79-02225. Nazwisko Leszczyńskiego znajduje się na liście ofiar (pod nr 2225) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 134, w Nowym Kurierze Warszawskim nr 140 z 1943.
Zygmunt Leszczyński był żonaty z Józefą z Karnowskich, z którą miał syna Janusza[1].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień kapitana[15]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Niepodległości – 20 lipca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[16][17]
- Krzyż Walecznych[18]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
- Krzyż Kampanii Wrześniowej – pośmiertnie 1 stycznia 1986[19]
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d e f Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 342.
- ↑ Tucholski 1991 ↓, s. 155.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 46 z 1 grudnia 1920 roku, s. 1307.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 21 marca 1928 roku, s. 67, 80.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 325, 371.
- ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 49, 109.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 663.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 337.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 316.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 716.
- ↑ a b c Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 457.
- ↑ Tucholski 1991 ↓, s. 608.
- ↑ Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 227.
- ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online], lublin.ap.gov.pl [dostęp 2018-11-17] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 11 listopada 1932 roku, s. 381.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 168.
- ↑ Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych Nr 1/86 w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939”. „Dziennik Ustaw RP”. 2, s. 30, 1986-04-10. Londyn: Minister Sprawiedliwości..
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Przegląd Kawaleryjski, 1930.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów Kozielskiego Obozu NKWD rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.