Zyta z Lukki

włoska służąca, święta Kościoła katolickiego

Zyta z Lukki (ur. ok. 1218 w Monsagrati w Toskanii, zm. 27 kwietnia 1272 w Lukkce) – włoska dziewica, święta Kościoła katolickiego.

Święta
Zyta z Lukki
dziewica
Ilustracja
Św. Zyta z Lukki,
(mal. Arnould de Vuez, 1696)
Data i miejsce urodzenia

ok. 1218
Monsagrati (Toskania)

Data i miejsce śmierci

27 kwietnia 1272
Lukka

Czczona przez

Kościół katolicki

Beatyfikacja

1513-1521
przez Leona X

Kanonizacja

1696 (zatwierdzenie kultu)
przez Innocentego XII

Wspomnienie

27 kwietnia

Atrybuty

dzban, fartuch pełen kwiatów

Patronka

Lukki, służby domowej, ubogich dziewcząt

Szczególne miejsca kultu

Lukka

Życiorys edytuj

Urodziła się w biednej rodzinie we wsi Monsagrati w Toskanii w dzis. Włoszech. Jej starsza siostra została zakonnicą, a brat pustelnikiem. W wieku 12 lat Zyta została służącą w domu tkaczy Fatinelli w Lukkce. Przez długi czas była tam źle traktowana, jednak jej cierpliwość i dobroć zjednały w końcu jej pracodawców oraz innych służących. Z czasem powierzono jej zarządzanie całym gospodarstwem. Każdego dnia, wcześnie rano, udawała się na mszę świętą do pobliskiego kościoła. Pomagała ubogim i potrzebującym. Często pościła o chlebie i wodzie. Po 42 latach sumiennej pracy w jednym domu zmarła 27 kwietnia 1272 roku.

Uważana już za życia świętą, Zyta została pochowana w bazylice św. Frediana, do którego tak często chodziła. Zarówno za życia, jak i po śmierci przypisywano jej liczne liczne cuda[1].

W roku 1652, w czasie przeprowadzania jej procesu kanonizacyjnego, w kościele tym znaleziono jej ciało w nienaruszonym stanie. Do obecnej chwili znajdują się tu relikwie świętej.

Zatwierdzenia kultu Zyty i wpisania jej do katalogu świętych dokonał w 1696 roku Innocenty XII. Wcześniej na jej kult publiczny zezwolił Leon X (papież w latach 1513-1521).

Wspomnienie liturgiczne obchodzone jest w dzienną pamiątkę śmierci (27 kwietnia).

Kult edytuj

 
Relikwie św. Zyty w kościele św. Frediana w Lukce.
Patronat

Papież Pius XI ogłosił św. Zytę patronką miasta Lukka i służby domowej w 1935 roku.

Zyta jest czczona także w Zgromadzeniu Sióstr Oblatek, które powstało w 1882 w Lukce dla opieki nad ubogimi dziewczętami[2].

Patronuje również chrześcijańskim stowarzyszeniom służących (tzw. "Zytki")), ludziom wyśmiewanym z powodu ich pobożności, samotnym kobietom, kelnerom i kelnerkom. Jest też wzywana przy poszukiwaniu zgubionych kluczy. Za patronkę wybierały ją także liczne stowarzyszenia religijne i charytatywne.

Ikonografia

W ikonografii święta Zyta przedstawiana jest w wielu odsłonach: w ubraniu służącej z różańcem, torbą i kluczami, z samym różańcem, z trzema bochenkami chleba, z kluczami i książką, z koszem owoców, z torbą i książką oraz z książką i różańcem.
Najczęściej jednak przedstawiana jest z dzbanem, w którym woda przemieniła się w wino. Bywa ukazywana w fartuchu pełnym kwiatów, w które zamienił się chleb niesiony ubogim.

Święta Zyta w kulturze

Dante Alighieri umieścił wizerunek świętej w Boskiej komedii.

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. Internetowa Liturgia Godzin
  2. Święta Zyta. DEON.pl z inicjatywy SJ i Wydawnictwa WAM. [dostęp 2012-05-13].

Bibliografia edytuj

  • Zbigniew Bauer, Adam Leszkiewicz Wielka Księga Świętych T. 3, PINNEX, Kraków 2003, s. 302.
  • Święta Zyta, dziewica. Internetowa Liturgia Godzin. [dostęp 2012-05-13].