Albin Stanisławski
Albin Stanisławski (ur. 17 lutego?/1 marca 1908 w Pińsku, zm. w kwietniu 1940 w Katyniu) – porucznik saperów Wojska Polskiego.
 porucznik saper
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1 marca 1908 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
kwiecień 1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
6 batalion saperów |
| Stanowiska |
zarządca składnicy |
| Główne wojny i bitwy | |
Życiorys edytuj
Był synem Jana, kolejarza pochodzącego z Żarnowca (woj. kieleckie) i Marii z Jaklewiczów, urodzonej w Kazimierzy Wielkiej. Rodzina była wyznania rzymskokatolickiego, mieszkała w Pińsku przy ul. Poleskiej 57.
Wybuch I wojny światowej spowodował przeniesienie się Stanisławskich do Kazimierzy Wielkiej. Ponowny powrót na kresy nastąpił po odzyskaniu niepodległości i zwycięskiej wojnie 1920 r. Stanisławscy zamieszkali na stałe w Brześciu, gdzie ojciec otrzymał posadę na kolei. Albin Stanisławski ukończył tu Gimnazjum Państwowe im. Romualda Traugutta i Szkołę Średnią Techniczną, uzyskując w 1928 roku tytuł technika mechanika. Przeszedł także szkolenie w ramach przysposobienia wojskowego 2. stopnia w 82 pułku piechoty.
29 października 1928 roku został powołany do Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 9A w Łukowie. 26 października 1928 roku złożył przysięgę. 10 grudnia 1928 roku został mianowany starszym szeregowcem podchorążym, 2 lutego 1929 roku – kapralem podchorążym, a 17 maja 1929 roku – plutonowym podchorążym. 22 maja 1929 roku został przeniesiony do 82 pułku piechoty i przydzielony do 3 kompanii ckm. 20 września 1929 roku zwolniony został do rezerwy w stopniu plutonowego podchorążego.
Pracę zarobkową podjął jako konstruktor w Fabryce Maszyn i Narzędzi Wiertniczych w Gliniku Mariampolskim (obecnie dzielnica Gorlic). W 1931 roku pracował w Warsztatach Portowych Marynarki Wojennej w Pińsku. Następnie został zawiadowcą parowozowni w Pińsku.
W 1931 roku podczas ćwiczeń rezerwy w 82 pp awansowany na stopień sierżanta podchorążego. Z dniem 1 stycznia 1934 roku awansował na podporucznika rezerwy. 28 kwietnia 1937 roku zwrócił się z prośbą o przyjęcie do służby stałej w korpusie oficerów saperów. Prośba została rozpatrzona pozytywnie i w stopniu podporucznika został przydzielony do 6 batalionu saperów w Brześciu nad Bugiem, gdzie objął stanowisko zastępcy komendanta parku saperów. W opinii z października 1938 roku scharakteryzowany został przez dowódcę 6 bsap, podpułkownika Emila Strumińskiego jako „bardzo dobry oficer – typ bojowy”.
W 1939 roku został wyznaczony na stanowisko zarządcy Składnicy Saperskiej Nr 9 w Brześciu nad Bugiem. Na tym stanowisku zastała go wojna. Po 17 września 1939 dostał się do niewoli radzieckiej. Więziony w Kozielsku. Zamordowany w lesie katyńskim w kwietniu 1940 roku. Pozostawił syna Bogusława (ur. w 1934), córkę i żonę Stanisławę. Odnaleziony podczas pierwszej ekshumacji pod numerem 3245. W chwili śmierci posiadał przy sobie metrykę ślubu, list, odcinek pocztowy, kartę szczepień, pocztówkę od żony. Żona por. Stanisławskiego wraz z dwójką dzieci została zesłana do Kazachstanu. Córka nie przeżyła trudów zesłania. Po wojnie matka z synem zamieszkali w Siedlcach.
Uczczony przez żołnierzy 7 Okręgowej Składnicy Sprzętu Inżynieryjnego i Materiałów Wybuchowych tabliczką pamiątkową w kościele parafii św. Jadwigi Królowej w Choszcznie.
Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie do stopnia kapitana[1]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Przypisy edytuj
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
Bibliografia edytuj
- Andrzej Szutowicz, Por. Albin Stanisławski, „Kawaliera” nr 2, str.4-5, Drawno 2002.