Reprezentacja Norwegii w piłce nożnej mężczyzn
Reprezentacja Norwegii w piłce nożnej mężczyzn – zespół piłkarski, biorący udział w imieniu Norwegii w meczach i sportowych imprezach międzynarodowych, powoływany przez selekcjonera, w którym mogą występować wyłącznie zawodnicy posiadający obywatelstwo norweskie. Za jego funkcjonowanie odpowiedzialny jest Norweski Związek Piłki Nożnej, który od 1908 roku jest członkiem FIFA, a od 1954 – UEFA.
| Przydomek |
Løvene (Lwy) | ||
|---|---|---|---|
| Związek | |||
| Sponsor techniczny | |||
| Trener |
Ståle Solbakken | ||
| Asystent trenera | |||
| Skrót FIFA |
NOR | ||
| Ranking FIFA |
| ||
| Miejsce w rankingu Elo |
| ||
| Zawodnicy | |||
| Kapitan |
Martin Ødegaard | ||
| Najwięcej występów |
John Arne Riise (110) | ||
| Najwięcej bramek |
Jørgen Juve (33) | ||
| |||
| Mecze | |||
Pierwszy mecz Szwecja 11:3 Norwegia  (Göteborg, Szwecja; 12 lipca 1908) | |||
Najwyższe zwycięstwo Norwegia 12:0 Finlandia  (Bergen, Norwegia; 28 czerwca 1946) | |||
Najwyższa porażka Dania 12:0 Norwegia (Kopenhaga, Dania; 7 października 1917) | |||
| Medale | |||
| Igrzyska olimpijskie | |||
| |||
| Strona internetowa | |||
| |||
Mimo sporej popularności piłki nożnej w Norwegii, reprezentacja ta nigdy nie odniosła żadnego znaczącego sukcesu. Trzykrotnie grała na mistrzostwach świata i jej największym osiągnięciem jest wyjście z grupy w 1998 roku. Jej jedyny dotychczasowy występ na Mistrzostwach Europy w roku 2000 zakończył się na fazie grupowej.
Historia edytuj
Norwegowie brali udział Igrzyskach Olimpijskich 1936, gdzie wywalczyli brązowy medal, oraz w mundialu 1938.
Po II wojnie światowej Norwegia należała do grupy europejskich autsajderów. W eliminacjach do kolejnych mistrzostw świata i Europy zajmowała zazwyczaj ostatnie lub przedostatnie miejsce. I chociaż czasem zdarzały się niespodziewane zwycięstwa, jak wygrana z wicemistrzem Europy Jugosławią 3:0 w kwalifikacjach do mundialu 1966, to były to przypadki odosobnione. W walce o mundial 1974 Norwegowie nie tylko ulegli 0:9 Holandii, ale także nie potrafili sobie poradzić z Luksemburgiem.
Odrodzenie zespołu nastąpiło dopiero w latach 90. XX wieku. W 1990 roku funkcję selekcjonera objął dotychczasowy opiekun drużyny młodzieżowej Egil Olsen. Cztery lata później jego podopieczni po pięćdziesięcioczteroletniej przerwie ponownie zagrali w finałach mistrzostw świata. W grupie eliminacyjnej do tego turnieju zajęli pierwsze miejsce, wyprzedzając m.in. Holandię, Anglię i Polskę. Jednak na mundialu zwycięstwo w pierwszym meczu z Meksykiem okazało się niewystarczające do awansu do drugiej rundy, gdyż w pozostałych spotkaniach podopieczni Olsena zdobyli tylko jeden punkt (0:1 z Włochami i 0:0 z Irlandią). Mimo porażki, piłkarzami norweskimi zaczęły interesować się zachodnie kluby, głównie z Premiership. Właśnie do Anglii trafiła najsilniejsza reprezentacja Norwegów; bramkarz Erik Thorstvedt grał w Tottenhamie Hotspur, gdzie niedługo potem zmienił go jego następca w drużynie narodowej Frode Grodås, w Manchesterze United przez wiele lat występowali obrońcy Henning Berg, Ronny Johnsen i napastnik Ole Gunnar Solskjær, którzy w 1999 roku zdobyli z nim Puchar Mistrzów, a partner Solskjæra z ataku Tore André Flo z Chelsea F.C. wywalczył rok wcześniej Puchar Zdobywców Pucharów. Karierę na Wyspach zrobili także m.in. obrońcy Gunnar Halle, Stig Inge Bjørnebye i pomocnik Øyvind Leonhardsen. W niemieckiej Bundeslidze dobrze sobie radził Kjetil Rekdal, a w Hiszpanii Dan Eggen, który z Deportivo Alavés awansował w 2001 roku do finału Pucharu UEFA. W lidze norweskiej w tamtym czasie zdecydowanym liderem był Rosenborg BK, występujący w latach 90. niemal rokrocznie w Lidze Mistrzów.
Do Anglii trafiali głównie bramkarze i obrońcy, ponieważ to formacja defensywna była najsilniejszą stroną drużyny prowadzonej przez Olsena. Selekcjoner preferował ustawienie 1-4-5-1, a sposób gry Norwegów nazywał „agresywnym przeszkadzaniem”. Krytycy zarzucali reprezentacji brak polotu i nieefektowny, toporny styl gry.
Olsen złożył dymisję po mundialu 1998, gdzie drużyna po raz pierwszy w historii awansowała do drugiej rundy. W rozgrywkach grupowych wygrała m.in. z obrońcami mistrzowskiego trofeum Brazylijczykami. W 1/8 finału lepsi o jedną bramkę okazali się Włosi.
Następcą Olsena został jego asystent Nils Johan Semb, który z powodzeniem kontynuował i rozwijał myśl szkoleniową poprzednika. Wciąż stawiał na doświadczonych zawodników, do których dołączyli John Arne Riise, John Carew, Eirik Bakke i Steffen Iversen. W 1999 roku reprezentacja na dwanaście meczów zanotowała dziesięć zwycięstw i w plebiscytach zarówno „France Football”, jak i „Piłki Nożnej” została wybrana najlepszą drużyną roku. Jednak pierwszy w historii występ w finałach mistrzostw Europy na Euro 2000 zakończył się rozczarowaniem; podopieczni Semba po zwycięstwie w inauguracyjnym spotkaniu z Hiszpanią zremisowali ze Słowenią i przegrali z Jugosławią i zajęli w grupie trzecie miejsce. Po tym turnieju wraz z odejściem z kadry wielu najbardziej doświadczonych piłkarzy rozpoczął się trwający do dziś kryzys piłki norweskiej.
W eliminacjach do mundialu 2002 Norwegowie dali się wyprzedzić Polsce, Ukrainie i Białorusi. Nowe pokolenie zawodników nie potrafiło zastąpić starszych graczy, a dotychczasowi liderzy – Flo, Solskjær i Carew – stracili miejsca w drużynach klubowych. Kolejne kwalifikacje, do Euro 2004, również podopieczni Semba przegrali, tym razem w barażach z Hiszpanią. Po ostatnim meczu do dymisji podał się selekcjoner Semb.
Jego następcą został Åge Hareide. Pierwszym sprawdzianem jego szkoleniowych umiejętności była walka o awans do mundial 2006, ale Norwegowie ponownie zawiedli (porażka w barażach z Czechami). W eliminacjach Euro 2008 do ostatniej kolejki rywalizowali o występ na austriacko-szwajcarskich boiskach, jednak ostatecznie zajęli trzecie miejsce w grupie, za Grecją i Turcją.
W kwalifikacjach do mundialu 2010 grali z Holandią, Szkocją, Islandią oraz z Macedonią. Eliminacje Norwegowie rozpoczęli także pod wodzą Hareidego, jednak po słabym starcie (2:2 z Islandią, 0:0 ze Szkocją i 0:1 z Holandią) w grudniu 2008 roku selekcjoner złożył dymisję. Zastąpił go twórca największych sukcesów w historii norweskiej kadry 68-letni Egil Olsen. Ostatecznie Norwegowie zajęli drugie miejsce za Holandią i pomimo zajęcia drugiego miejsca nie zakwalifikowali po raz kolejny na mistrzostwa świata i nie wystąpili w barażu, gdyż dorobek punktowy był niewystarczający do gry w barażach.
W kwalifikacjach do kolejnego turnieju, Euro 2012 Norwegowie znaleźli się w grupie H razem z Danią, Portugalią, Islandią i Cyprem. Zdobyli w nich szesnaście punktów w ośmiu spotkaniach po pięciu zwycięstwach, jednym remisie i dwóch porażkach (tyle samo co Portugalia), lecz dzięki lepszemu bilansowi bramkowemu to Portugalczycy awansowali do baraży, a norwescy piłkarze musieli zadowolić się trzecim miejscem.
Eliminacje do Mistrzostw Świata w Brazylii w 2014 roku również nie były dla norweskiej ekipy zbyt udane. Rywalami Skandynawów w grupie E były Szwajcaria, Islandia, Słowenia, Albania i ponownie Cypr. Siedemnaście dni po porażce u siebie ze Szwajcarią 0:2, 27 września 2013 roku Egil Olsen przestał być selekcjonerem kadry Norwegii. Jeszcze tego samego dnia na tym stanowisku zastąpił go Per-Mathias Høgmo, z którym Norwegowie dokończyli eliminacje zajmując ostatecznie czwarte miejsce z dorobkiem dwunastu punktów w dziesięciu spotkaniach po trzech zwycięstwach, trzech remisach i czterech porażkach.
W eliminacjach do Mistrzostw Europy we Francji w 2016 roku ekipa norweska w swojej grupie eliminacyjnej (Włochy, Chorwacja, Bułgaria, Azerbejdżan, Malta) zajęła ostatecznie trzecie miejsce z dorobkiem dziewiętnastu punktów po sześciu zwycięstwach, jednym remisie i trzech porażkach w dziesięciu spotkaniach. Oznaczało to konieczność gry w barażach o awans do turnieju głównego, w których Norwegowie trafili na reprezentację Węgier. Przegrywając oba spotkania (odpowiednio 0:1 w Oslo i 1:2 w Budapeszcie) nie awansowali na Euro.
Pod wodzą Pera-Mathiasa Høgmo norwescy piłkarze rozegrali jeszcze cztery spotkania eliminacyjne do mundialu w Rosji. Pięć dni po ostatnim z nich (wyjazdowej porażce z Czechami 1:2), 16 listopada 2016 roku Per-Mathias Høgmo przestał być selekcjonerem kadry. W lutym 2017 roku na tym stanowisku zastąpił go Szwed Lars Lagerbäck[1]. Z nim u steru Norwegowie nie zdołali jednak awansować do Mistrzostw Świata 2018 rozgrywanych w Rosji. Obecnie grają w eliminacjach do Mistrzostw Europy 2020 w grupie F razem z Hiszpanią, Rumunią, Szwecją, Maltą oraz Wyspami Owczymi[2].
Sztab szkoleniowy edytuj
| Funkcja | Imię i nazwisko |
|---|---|
| Selekcjoner | Stale Solbakken
|
| Asystent | Sigurd Rushfeldt
|
| Trener bramkarzy | Frode Grodås
|
| Trener przygotowania fizycznego | Roar Robinson
|
| Dyrektor techniczny | Nils Johan Semb
|
Rekordziści edytuj
Stan na 27 września 2022
Kolorem niebieskim zaznaczono wciąż aktywnych piłkarzy
Najwięcej spotkań edytuj
| Lp | Piłkarz | Mecze | Gole | Lata |
|---|---|---|---|---|
| 1. | John Arne Riise | 110 | 16 | 2000–2013 |
| 2. | Thorbjørn Svenssen | 104 | 0 | 1947–1962 |
| 3. | Henning Berg | 100 | 9 | 1992–2004 |
| 4. | Erik Thorstvedt | 97 | 0 | 1982–1996 |
| 5. | John Carew | 91 | 24 | 1998–2011 |
| Brede Hangeland | 91 | 4 | 2002–2014 | |
| 7. | Øyvind Leonhardsen | 86 | 19 | 1990–2003 |
| 8. | Kjetil Rekdal | 83 | 17 | 1987–2000 |
| Morten Gamst Pedersen | 83 | 17 | 2004–2014 | |
| 11. | Steffen Iversen | 79 | 21 | 1998–2011 |
Najwięcej goli edytuj
| Lp | Piłkarz | Gole | Mecze | Średnia | Lata |
|---|---|---|---|---|---|
| 1. | Jørgen Juve | 33 | 45 | 0.73 | 1928–1937 |
| 2. | Einar Gundersen | 26 | 33 | 0.79 | 1917–1928 |
| 3. | Erling Haaland | 25 | 26 | 0.96 | 2019- |
| 4. | John Carew | 24 | 91 | 0.26 | 1998–2011 |
| 5. | Ole Gunnar Solskjær | 23 | 67 | 0.34 | 1995–2007 |
| Tore André Flo | 23 | 76 | 0.3 | 1995–2004 | |
| 7. | Gunnar Thoresen | 22 | 64 | 0.34 | 1946–1959 |
| 8. | |||||
| Steffen Iversen | 21 | 79 | 0.27 | 1998–2011 | |
| 10. | Jan Åge Fjørtoft | 20 | 71 | 0.28 | 1986–1996 |
Selekcjonerzy edytuj
|
|
Udział w międzynarodowych turniejach edytuj
Mistrzostwa Świata edytuj
|
Mistrzostwa Europy edytuj
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Eliminacje do Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2010 edytuj
Grupa I edytuj
Stan na: 15 października 2009 Uwagi: |
|
Eliminacje do Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej 2012 edytuj
Grupa H edytuj
Stan po zakończeniu eliminacji
|
|
Eliminacje do Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2014 edytuj
Grupa E edytuj
|
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Eliminacje do Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej 2016 edytuj
Grupa H edytuj
|
|
Baraże edytuj
| 12 listopada 2015 | Norwegia
|
0:1 (0:1)
|
 Węgry |
Ullevaal Stadion, Oslo Sędzia:  Mark Clattenburg
|
| 15 listopada 2015 | Węgry |
2:1 (1:0)
|
Norwegia |
Groupama Arena, Budapeszt Sędzia:  Carlos Velasco Carballo
|
Eliminacje do Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2018 edytuj
Grupa C edytuj
|
|
- Stan po zakończeniu eliminacji
Eliminacje do Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej 2020 edytuj
Grupa F edytuj
|
|
Baraże o udział w Euro 2020 edytuj
Półfinały edytuj
| 8 października 2020 20:45 CET
|
Norwegia |
1:2 (dogr.) (0:0, 1:1, 1:2)
|
 Serbia |
Ullevaal Stadion, Oslo Widzów: 200 Sędzia:  Daniele Orsato
|
Eliminacje do Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2022 edytuj
Grupa G edytuj
|
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Przypisy edytuj
- ↑ Oficjalnie: Lagerbaeck trenerem reprezentacji Norwegii [online] [dostęp 2017-03-06].
- ↑ UEFA.com, UEFA EURO 2020 - Draws [online], UEFA.com [dostęp 2019-08-06] (ang.).
Linki zewnętrzne edytuj
- Oficjalna strona związku (norw.)
- Profil na stronie FIFA. fifa.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-29)]. (ang.)
- Profil na National Football Teams (ang.)
- RSSSF – archiwum zawodników z największą liczbą meczów i goli (ang.)
- RSSSF – archiwum wyników 1908- (ang.)
- Planet World Cup – archiwum wyników w eliminacjach do mistrzostw świata (ang.)
- Planet World Cup – archiwum wyników w finałach mistrzostw świata (ang.)
- Planet World Cup – składy Norwegii w turniejach o mistrzostwo świata (ang.)