Ørsted – pierwszy duński sztuczny satelita Ziemi, satelita naukowy do badań geofizycznych. Nazwa pochodzi od nazwiska duńskiego fizyka Hansa Christiana Ørsteda.

Ørsted
Ilustracja
Model satelity w planetarium im. Tycho Brahe
Inne nazwy

Oersted

Indeks COSPAR

1999-008B

Indeks NORAD

S25635

Państwo

 Dania

Zaangażowani

Duński Instytut Meteorologiczny, Duński Instytut Badań Kosmicznych, Computer Resources International

Rakieta nośna

Delta II 7920-10

Miejsce startu

Vandenberg Air Force Base, Stany Zjednoczone

Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum

632,6 km

Apogeum

833,4 km

Okres obiegu

99,5 min

Nachylenie

96,4421°

Mimośród

0,0141189

Czas trwania
Początek misji

23 lutego 1999 10:29:55 UTC

Wymiary
Wymiary

0,34 m × 0,45 m × 0,72 (wysięgnik 8 m)

Masa całkowita

62 (własna: 50) kg

Budowa i działanie

edytuj

Statek został zbudowany przez konsorcjum duńskich przedsiębiorców. Głównym wykonawcą było Computer Resources International, przejęte jeszcze przed wyniesieniem satelity przez Terma A/S. Kontrola nad statkiem była prowadzona przy współpracy ze zleceniodawcami misji: Duńskim Instytutem Meteorologicznym i Duńskim Instytutem Badań Kosmicznych.

Statek miał kształt prostopadłościanu, niemal całkowicie pokrytego ogniwami słonecznymi. Zużywał do 54 W energii elektrycznej.

Celem misji naukowej satelity było mapowanie ziemskiego pola magnetycznego i pomiar dynamiki jego zmian. Zebrane dane pozwoliły na zmierzenie tempa migracji biegunów magnetycznych. Prace to opisujące trafiły na okładki wpływowych pisma naukowych, jak „Geophysical Research Letters[1], „Nature[2], czy „Eos[3].

Miał być pierwszym statkiem w ramach anulowanego duńskiego programu małych satelitów.

Instrumenty naukowe

edytuj

Trzema głównymi instrumentami były[4]:

Trzy pozostałe umieszczone były w korpusie satelity:

  • detektor cząstek naładowanych,
  • odbiornik GPS BlackJack, opracowany przez JPL NASA, do dokładnego pomiaru położenia satelity,
  • zapasowy odbiornik GPS Trimble TANS.

Przebieg misji

edytuj

W 2010 roku satelita bezpiecznie minął fragmenty satelitów Iridium i Kosmos w odległości 500 metrów.

Przypisy

edytuj
  1. M. Purucker, B. Langlais. The southern edge of cratonic North America: Evidence from new satellite magnetometer observations. „Geophysical Research Letters”. 29 (15), 2002. DOI: 10.1029/2001GL013645. 
  2. Gauthier Hulot i inni, Small-scale structure of the geodynamo inferred from Oersted and Magsat satellite data, „Nature”, 416 (6881), 2002, s. 620-623, DOI10.1038/416620a, PMID11948347 (ang.).
  3. T. Neubert, M. Mandea. Ørsted Satellite Captures High-Precision Geomagnetic Field Data. „EOS”. 82 (7), s. 81,87,88, 2001. (ang.). 
  4. Orsted.

Bibliografia

edytuj
  • Krebs Gunter: Oersted. Gunter's Space Page, 2015-09-23. [dostęp 2015-05-29]. (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj
  • Oersted. [w:] NSSDC Master Catalog [on-line]. NASA. [dostęp 2015-06-07]. (ang.).