Ćwirbuty[2] (biał. Цвербуты, Cwierbuty; ros. Цвербуты, Cwierbuty) – wieś na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie lidzkim, w sielsowiecie Chodorowce.

Ćwirbuty
Цвербуты
Цвербуты
Państwo

 Białoruś

Obwód

 grodzieński

Rejon

lidzki

Sielsowiet

Chodorowce

Populacja (2009)
• liczba ludności


43[1]

Położenie na mapie obwodu grodzieńskiego
Mapa konturowa obwodu grodzieńskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ćwirbuty”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, po lewej znajduje się punkt z opisem „Ćwirbuty”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Ćwirbuty”
Ziemia53°44′00″N 25°06′51″E/53,733333 25,114167

Współcześnie w skład wsi wchodzi także dawny zaścianek Załoza.

W pobliżu znajduje się przystanek kolejowy Kurhan, położony na linii Lida – Mosty.

Historia

edytuj

W XIX i w początkach XX w. położone były w Rosji, w guberni wileńskiej, w powiecie lidzkim.

W dwudziestoleciu międzywojennym leżały w Polsce, w województwie nowogródzkim, w powiecie lidzkim, w gminie Tarnowo/Białohruda[3]. W 1921 wieś Ćwirbuty liczyła 294 mieszkańców, zamieszkałych w 50 budynkach, w tym 269 Białorusinów i 25 Polaków. 276 mieszkańców było wyznania prawosławnego i 18 rzymskokatolickiego. Zaścianek Załoza liczył zaś 15 mieszkańców, zamieszkałych w 1 budynku, w tym 14 Polaków i 1 Białorusina. Wszyscy mieszkańcy byli wyznania rzymskokatolickiego[3].

Po II wojnie światowej w granicach Związku Sowieckiego. Od 1991 w niepodległej Białorusi.

Ludzie związani z miejscowością

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Liczby ludności miejscowości obwodu grodzieńskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
  2. Urzędowy wykaz polskich nazw geograficznych świata. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2019. ISBN 978-83-254-2578-4.
  3. a b Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej – Tom VII – Województwo Nowogródzkie. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, 1923.
  4. Zmarł Wacław Pacyno. Tygodnik Wileńszczyźny. [dostęp 2023-02-13]. (pol.).

Bibliografia

edytuj