Łotewski Kościół Prawosławny
Łotewski Kościół Prawosławny (łot. Latvijas Pareizticīgā Baznīca, ros. Латвийская Православная Церковь) – autokefaliczny[1], a do 2022 samorządny Kościół prawosławny podlegający Patriarchatowi Moskiewskiemu. Zwierzchnik Kościoła nosi tytuł metropolity ryskiego i całej Łotwy, obecnie jest nią metropolita Aleksander (Kudriaszow).
 Sobór Narodzenia Pańskiego w Rydze | |
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba | |
| Data powołania |
1926 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Sobór | |
| Metropolita |
ryski i całej Łotwy Aleksander (Kudriaszow) |
| Dane statystyczne | |
| Liczba diecezji |
2 |
| Liczba dekanatów |
6 |
| Liczba klasztorów |
3 |
| Powierzchnia |
64 573 km² |
Położenie na mapie Rygi  | |
Położenie na mapie Łotwy  | |
 56°57′13,8″N 24°06′56,6″E/56,953833 24,115722
| |
| Strona internetowa | |
Do Kościoła prawosławnego na Łotwie należą głównie przedstawiciele mniejszości rosyjskiej i niewielka liczba Łotyszy, natomiast wyznaniem dominującym w kraju jest protestantyzm (luteranizm). Liczbę członków Łotewskiego Kościoła Prawosławnego szacuje się na ok. 350 tys.
Historia edytuj
Prawosławie było religią mniejszościową na dzisiejszej Łotwie od XI w., kiedy na obszarze tym pracę misyjną podjęli duchowni z Połocka, których działania nie przyniosły jednak większych rezultatów. Na terenach zdominowanych przez katolicyzm, a następnie luteranizm prawosławie wyznawali głównie zamieszkali na stałe lub czasowo Rosjanie. Odsetek ludności tego wyznania wzrósł po aneksji tych terenów do Imperium Rosyjskiego, a następnie po wprowadzeniu języka łotewskiego jako alternatywnego języka nabożeństw. W drugiej połowie XIX wieku ok. 40 tys. łotewskich luteran przyjęło prawosławie; po wprowadzeniu swobody wyznaniowej po rewolucji 1905 r. tylko 25% z tej liczby wróciło do poprzedniej wiary. Od 1836 działała eparchia ryska Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.
W czasie I wojny światowej cały majątek Kościoła prawosławnego został skonfiskowany przez niemieckie wojska okupacyjne, a po odzyskaniu niepodległości przez Łotwę nowy rząd nie chciał go formalnie uznać, traktując prawosławie jako zakamuflowaną organizację rosyjską. Stabilizacja sytuacji w ogarniętym chaosem organizacyjnym Kościele prawosławnym oraz uzyskanie formalnej akceptacji ze strony państwa udała się dopiero metropolicie Janowi (Pommersowi) w 1926. Mimo wrogości wobec bolszewizmu, nie starał się on o autokefalię dla Kościoła łotewskiego. W 1934 został on zamordowany przez NKWD. Rok później metropolita Augustin (Pētersons) zdecydował o przejściu Kościoła Łotewskiego pod jurysdykcję patriarchy Konstantynopola, czego Rosyjska Cerkiew Prawosławna nie uznała.
Po II wojnie światowej Łotewski Kościół Prawosławny na nowo został wcielony do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego z zachowaniem dużej autonomii organizacyjnej. Władze odnosiły się jednak do niego podobnie nieprzychylnie jak do innych działających w ZSRR związków wyznaniowych, z wyjątkiem okresu pieriestrojki.
24 października 2019 r. władze łotewskie zarejestrowały Łotewski Autonomiczny Kościół Prawosławny, uznający zwierzchnictwo patriarchy Konstantynopola[2]; Łotewski Kościół Prawosławny nie uznał tej struktury za kanoniczną[3].
8 września 2022 r. łotewski Sejm uchwalił ustawę, na mocy której Łotewski Kościół Prawosławny stał się niezależny od jakiejkolwiek struktury kościelnej za granicą, a zatem także od Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego[1]. Duchowieństwo Kościoła zaakceptowało nowe przepisy, a na soborze Kościoła 20 października 2022 r. stosowne zapisy zostały wniesione również do statutu wewnętrznego Kościoła[1][4]. Sobór Kościoła zwrócił się oficjalnie do patriarchy moskiewskiego i całej Rusi o uznanie Łotewskiego Kościoła Prawosławnego za autokefaliczny[5]. 13 sierpnia 2023 r. w Rydze odbyła się chirotonia biskupia archimandryty Jana (Lipšānsa), którą przeprowadzono bez konsultacji z patriarchą moskiewskim i całej Rusi[6]. Rosyjski Kościół Prawosławny stoi na stanowisku, że dopiero sobór biskupów mógłby przyjąć lub odrzucić prośbę Łotewskiego Kościoła Prawosławnego, a wspomnianej chirotonii nie uznaje[7].
Struktura edytuj
Łotewski Kościół Prawosławny jest metropolią – jego zwierzchnik nosi każdorazowo tytuł metropolity ryskiego i całej Łotwy. Dzieli się na dwie eparchie – ryską i dyneburską (ta ostatnia utworzona w 2013)[8].
Ponadto na terenie Kościoła działają dwa monastery: monaster Trójcy Świętej i św. Sergiusza z Radoneża w Rydze (żeński) i monaster Świętego Ducha w Jēkabpilsie (męski); czynny jest też żeński skit Przemienienia Pańskiego w Jełgawie[9].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Łotwa: Kościół prawosławny wezwał wiernych do zachowania spokoju. 2022-09-16. [dostęp 2022-09-16].}
- ↑ У ЛАТВІЇ ЗАРЕЄСТРУВАЛИ АВТОНОМНУ ПРАВОСЛАВНУ ЦЕРКВУ ВСЕЛЕНСЬКОГО ПАТРІАРХАТУ. risu.org.ua, 29 października 2019. [dostęp 2019-10-31]. (ukr.).
- ↑ Разъяснение Синода Латвийской Православной Церкви. pareizticiba.lv, 6 listopada 2019. [dostęp 2019-11-08]. (ros.).
- ↑ Официальный сайт Латвийской Православной Церкви [online], www.pravoslavie.lv [dostęp 2023-08-25].
- ↑ Латвийская православная церковь просит РПЦ об автокефалии, „Радио Свобода”, 21 października 2022 [dostęp 2023-08-25] (ros.).
- ↑ В Латвийской Православной Церкви совершили епископскую хиротонию. Благовест-Инфо [online], www.blagovest-info.ru [dostęp 2023-08-25].
- ↑ ЖУРНАЛЫ Священного Синода от 24 августа 2023 года [online], Патриархия.ru [dostęp 2023-08-25] (ros.).
- ↑ Образована Даугавпилсская епархия в составе Латвийской Православной Церкви
- ↑ Wykaz klasztorów