Łowiec krasnodzioby

gatunek ptaka

Łowiec krasnodzioby[4] (Halcyon smyrnensis) – gatunek ptaka z rodziny zimorodkowatych (Alcedinidae), szeroko rozpowszechniony od wschodniej Turcji i Bliskiego Wschodu poprzez subkontynent indyjski po południowo-wschodnie Chiny i Azję Południowo-Wschodnią. Można go spotkać nawet w dużym oddaleniu od wody, gdzie żywi się małymi gryzoniami i gadami. Nie jest zagrożony.

Łowiec krasnodzioby
Halcyon smyrnensis[1]
(Linnaeus, 1758)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

kraskowe

Rodzina

zimorodkowate

Podrodzina

łowce

Rodzaj

Halcyon

Gatunek

łowiec krasnodzioby

Synonimy
  • Alcedo smyrnensis Linnaeus, 1758[2]
Podgatunki
  • H. s. smyrnensis (Linnaeus, 1758)
  • H. s. fusca (Boddaert, 1783)
  • H. s. perpulchra Madarász, 1904
  • H. s. saturatior Hume, 1874
  • H. s. fokiensis Laubmann & Götz, 1926
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania
Zasięg występowania wraz z H. gularis z Filipin, obecnie zwykle traktowanym jako odrębny gatunek

Systematyka

edytuj

Obecnie zwykle wyróżnia się pięć podgatunków H. smyrnensis[5][4]:

  • H. s. smyrnensis (Linnaeus, 1758) – południowa Turcja do północno-wschodniego Egiptu, Irak do północno-zachodnich Indii.
  • H. s. fusca (Boddaert, 1783) – zachodnie Indie i Sri Lanka.
  • H. s. perpulchra Madarász, 1904Bhutan, wschodnie Indie, Indochiny, Półwysep Malajski, zachodnia Jawa.
  • H. s. saturatior Hume, 1874Andamany.
  • H. s. fokiensis Laubmann & Götz, 1926 – południowe i południowo-wschodnie Chiny, Tajwan i Hajnan.

Podgatunek fokiensis bywa przez część autorów uznawany za synonim fusca[2]. Za podgatunek łowca krasnodziobego uznawany był też łowiec białobrody (H. gularis) z Filipin; jest on obecnie zwykle traktowany jako odrębny gatunek[4][6][7], choć Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) zmiany tej jeszcze nie zaakceptował[5]. Wcześniej łowiec krasnodzioby bywał także czasem łączony w jeden gatunek z łowcem brązowoszyim (H. cyanoventris)[2].

Morfologia

edytuj
Rozmiary

Długość ciała: 19,4–21,0 cm; rozpiętość skrzydła: 11,3–12,9 cm. Masa ciała: 65,5–81 g[8].

Wygląd

Duży zimorodek (wielkości drozda). Duży czerwony dziób, brązowa głowa, boki i pokrywy skrzydłowe, grzbiet i ogon niebieski, pierś i gardło białe. W locie z wierzchu widoczne lusterka na skrzydle, od wierzchu jasnoniebieskie, od spodu białe[9][10].

Poszczególne podgatunki różnią się wielkością i ubarwieniem.

Głos

Najczęściej wydawany głos przypomina głos dzięcioła zielonego[9].

Status

edytuj

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje łowca krasnodziobego za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern). Liczebność światowej populacji nie została oszacowana, ale jej trend uznawany jest za wzrostowy[3].

Przypisy

edytuj
  1. Halcyon smyrnensis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c White-throated Kingfisher (Halcyon smyrnensis). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-13)]. (ang.).
  3. a b Halcyon smyrnensis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  4. a b c Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Halcyoninae Vigors, 1825 - łowce (wersja: 2020-01-11). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-03-19].
  5. a b F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Rollers, ground rollers, kingfishers. IOC World Bird List (v11.1). [dostęp 2021-03-19]. (ang.).
  6. Halcyon gularis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2021-03-19] (ang.).
  7. M.J. Andersen, J.M. McCullough, W.M. Mauck III, B.T. Smith & R.G. Moyle. A phylogeny of kingfishers reveals an Indomalayan origin and elevated rates of diversification on oceanic islands. „Journal of Biogeography”. 45 (2), s. 269–281, 2018. DOI: 10.1111/jbi.13139. (ang.). 
  8. McCallen, J.: Halcyon smyrnensis. [w:] Animal Diversity Web [on-line]. 2007. [dostęp 2021-03-19]. (ang.).
  9. a b Lars Jonsson, Ptaki Europy i obszaru śródziemnomorskiego, 2006.
  10. Lars Svensson, Killian Mullarney, Dan Zetterstrom, Collins Bird Guide, second edition, 2009.

Bibliografia

edytuj
  • Paul Sterry, Andrew Cleve, Andy Clements, Peter Goodfellow: Ptaki Europy: przewodnik ilustrowany. Warszawa: Świat Książki, 2007. ISBN 978-83-247-0818-5.

Linki zewnętrzne

edytuj