Zieleńce (Ukraina)
Zieleńce (ukr. Жилинці, Żyłynci) – wieś na Ukrainie, w obwodzie chmielnickim, w rejonie szepetowskim, w hromadzie Szepetówka[1][2].
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Hromada | |
| Wysokość |
282 m n.p.m. |
| Populacja (2001) • liczba ludności |
|
| Nr kierunkowy |
+380 3840 |
| Kod pocztowy |
30422 |
Położenie na mapie obwodu chmielnickiego  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
 50°06′12″N 26°59′33″E/50,103333 26,992500
| |
.jpg)
Geografia edytuj
Leżą nad rzeką Ponorką (Ponorą), prawym dopływem Horynia, na wschód od Zasławia, na południowy zachód od Szepetówki, na północny wschód od Hrycowa, na południe od drogi terytorialnej T 2313 i na zachód od drogi krajowej N25 (dawna R05). Znajduje się tu przystanek kolejowy Żyłynci, położony na linii Szepetówka – Tarnopol.
Historia edytuj
Miejscowość wzmiankowana w 1581 jako wieś na terenie włości zasławskiej[3] w województwie wołyńskim Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
W 1601 r.[4] wzmiankowana jako własność Janusz Zasławskiego[5].
W 1589[5][4] i 1617 r. wieś została splądrowana przez Tatarów[3].
W l. 1629, 1648 Zieleńce liczyły 16 dymów, w 1650 r. – 6 dymów, a w l. 1655-1658 – 5 dymów[3].
W 1791 r. dziedzic wsi, Paweł Bejzym, ufundował drewnianą cerkiew św. Michała Archanioła[5][4][3].
18 czerwca 1792 w pobliżu wsi odbyła się bitwa pod Zieleńcami[6][5], zakończona zwycięstwem wojsk polskich i upamiętniona ustanowieniem Orderu Virtuti Militari przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego[3].
W XIX w. leżały w gminie Szepetówka w powiecie zasławskim, w guberni wołyńskiej[5].
W 2 poł. XIX w. Zieleńce były własnością Marii Potockiej i liczyły 66 domów. Mieszkało tu 539 prawosławnych i 165 katolików[5]. Na początku XX w. we wsi było 79 domów i 445 mieszkańców[7].
Przypisy edytuj
- ↑ Село Жилинці. decentralization.gov.ua. [dostęp 2021-05-16]. (ukr.).
- ↑ Шепетівська міська громада. gromada.info. [dostęp 2021-05-16]. (ukr.).
- ↑ a b c d e Walentyn Bendiug: Заплутана історія, або Як треба дружити. salon24.pl. [dostęp 2021-05-16]. (ukr.).
- ↑ a b c Zieleńce. [w:] Rzeczpospolita wirtualna [on-line]. rzecz-pospolita.com. [dostęp 2021-05-16].
- ↑ a b c d e f Zieleńce 2.), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 591.
- ↑ Piotr Derdej: Zieleńce – Mir – Dubienka 1792. Wyd. II. Warszawa: Bellona, 2008, s. 64-71. ISBN 978-83-1111-039-7. [dostęp 2021-05-16].
- ↑ Zieleńce 2., [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 719.