11 Dywizja Zmechanizowana

11 Dywizja Zmechanizowana (11 DZ) – zmechanizowany związek taktyczny Wojska Polskiego.

11 Dywizja Zmechanizowana
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1950 i 1989

Rozformowanie

1963 i 1992

Nazwa wyróżniająca

Drezdeńska

Tradycje
Rodowód

11 Dywizja Piechoty (LWP)
11 Drezdeńska Dywizja Pancerna

Kontynuacja

11 Lubuska Dywizja Kawalerii Pancernej

Dowódcy
Pierwszy

płk Józef Sielecki

Ostatni

płk dypl. Aleksander Bortnowski

Organizacja
Dyslokacja

Żagań

Rodzaj sił zbrojnych

Wojska lądowe

Rodzaj wojsk

Wojska zmechanizowane

Podległość

2 Korpus Zmechanizowany
2 Korpus Armijny
Śląski Okręg Wojskowy

Historia dywizji

edytuj

11 Dywizja Zmechanizowana powstała w czerwcu 1950 w wyniku przeformowania 11 Zmotoryzowanej Dywizja Piechoty. Dywizja weszła w skład 2 Korpusu Zmechanizowanego podporządkowanego dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego.

W 1955 roku dywizję włączono w skład 2 Korpusu Armijnego. Rok później, po rozwiązaniu tego korpusu, podporządkowano ją dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego.

W kwietniu 1963 roku 11 Dywizja Zmechanizowana została przeformowana w 11 Dywizję Pancerną.

W 1989 roku 11 Dywizja Pancerna została ponownie przeformowana w 11 Dywizję Zmechanizowaną.

W 1992 roku dywizję została przemianowana na 11 Dywizję Kawalerii Pancernej.

Struktura organizacyjna dywizji (1950)

edytuj

Dywizja liczyła etatowo 7636 żołnierzy i 89 pracowników cywilnych. Jej uzbrojenie stanowiło: 138 czołgów średnich, 19 samobieżnych dział pancernych, 15 samochodów pancernych, 26 haubic 122 mm, 40 armat 76 mm, 9 armat 57 mm, 21 armat przeciwlotniczych 37 mm, 54 moździerze 120 mm i 40 moździerzy 82 mm.

Dowódcy 11 Dywizji Zmechanizowanej

edytuj

Bibliografia

edytuj
  • Wiesław Chłopek: 11 Lubuska Dywizja Kawalerii Pancernej im. Króla Jana III Sobieskiego. Zarys dziejów. Żary: "Chroma", 2005. ISBN 83-922412-3-1.
  • Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe w latach 1945-1960. Toruń: "Europejskie Centrum Edukacyjne", 2004. ISBN 83-88089-12-9.