1 Samodzielny Morski Batalion Zapasowy
1 Samodzielny Morski Batalion Zapasowy – pierwsza jednostka Marynarki Wojennej w ludowym Wojsku Polskim.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Skład |
patrz tekst |
Wśród przyczyn utworzenia batalionu była konieczność zabezpieczenia stoczni i portów na wyzwalanych terenach Polski, kierowano do niego przede wszystkim marynarzy i żołnierzy mających wcześniej kontakt z pracą na morzu[1]. Batalion nie brał udziału w walkach. Kompania desantowa w nocy z 6 na 7 kwietnia miała wziąć udział w szturmie na Westerplatte, ale Niemcy na widok żołnierzy skapitulowali. 31 sierpnia 1945 batalion przekształcono w Szkolny Pułk Marynarki Wojennej[2].
Historia edytuj
- 1944
- wrzesień - plan utworzenia 1 Zapasowego Pułku Morskiego
- 29 października - rozkaz Naczelnego Dowództwa WP o sformowaniu do dnia 15 listopada batalionu przez 9 Zapasowy Pułk Piechoty z Majdanka
- 23 listopada - przeniesienie z Majdanka do Lublina
- 4 grudnia - rozpoczęcie szkolenia
- 1945
- 17 lutego - przybycie do Włocławka do byłych koszar 14 Pułku Piechoty, pierwsze łodzie wiosłowe i przemundurowanie
- 30 marca - przybycie pierwszego rzutu do Gdańska
- 3 kwietnia - objęcie w Gdańsku budynków dyrekcji i kreślarni Stoczni Gdańskiej i budynku przy ul. Świętojańskiej 18 w Gdyni
- 5 kwietnia - kompania techniczna obejmuje ochronę Stoczni Gdyńskiej, Warsztatów Portowych Marynarki Wojennej i portu na Oksywiu
- 8 kwietnia - podniesienie bandery na ORP "Korsarz"
- 10 kwietnia - przeniesienie kompanii ze Stoczni Gdańskiej do koszar w Nowym Porcie
- 31 sierpnia - przekształcenie w Szkolny Pułk Marynarki Wojennej
Stan edytuj
Zmienny: etatowy 873 ludzi, faktyczny 1 stycznia 1945 - 350 ludzi[1]. Po 9 maja tworzył dodatkowe jednostki szkolne, znacznie przekraczając stan etatowy.
Początkowo bolączką były istotne braki w obsadzie personalnej, spowodowane niewielką liczbą marynarzy i poborowych mających kontakt z morzem w zasobach kadrowych ludowego Wojska Polskiego[1]. Dopiero po zakończeniu wojny, wraz z napływem marynarzy m.in. z obozów jenieckich i Wielkiej Brytanii, stan liczebny uległ zwiększeniu[1].
Skład etatowy edytuj
- dowódca: kmdr por. Karol Kopiec
- zastępca dowódcy ds. polityczno-wychowawczych: ppor. Henryk Malinowski
- zastępca dowódcy ds. morskich: kpt. mar. Władysław Trzciński
- zastępca dowódcy ds. lądowych: mjr Tadeusz Klimczak
- zastępca dowódcy ds. gospodarczych i szef służby kwatermistrzowskiej: por. Mikołaj Zacharow (Rosjanin)
- szef sztabu: por. Robert Mietielica
- kompanie:
- kompania morska - ster-sygnalistów, artylerzystów i minerów-torpedystów (trzy plutony po 48 osób) - d-ca por. Metody Kajdałow (Rosjanin)
- kompania morskich specjalistów technicznych (trzy plutony po 48 osób - plutony: maszynistów, motorzystów i elektryków) - d-ca por. mar. Mariusz Iwankiewicz
- kompania desantowa (cztery plutony po 48 osób - plutony: cekaemów, minersko-saperski, łączności i artylerii) - d-ca por. mar. Eugeniusz Jereczek
- samodzielne plutony:
- oficerski
- chemiczny
- administracyjny
- żandarmerii
Po 9 maja 1945 zorganizowano dwa dodatkowe, nieetatowe bataliony rekruckie, formalnie wchodzące w skład batalionu.
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie : krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 1, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego : formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek piechoty. Warszawa : Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej Warszawa 1965