252 Dywizja Piechoty (III Rzesza)
252 Dywizja Piechoty (niem. 252. Infanterie-Division) – niemiecka dywizja z czasów II wojny światowej, uczestniczyła w agresji na Polskę i Francję oraz w ataku na Związek Radziecki.
(Wehrmacht).svg)
| |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa agresja na Polskę (1939) agresja na Francję (1940) atak na Związek Radziecki (1941) | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych |
wojska lądowe |
| Rodzaj wojsk |
piechota |
| Podległość | |
| Skład |
patrz tekst |
Formowanie i działania edytuj
Sformowana w Nysie na mocy rozkazu z 26 sierpnia 1939, w 4. fali mobilizacyjnej w VIII Okręgu Wojskowym. Wcielono do niej głównie Ślązaków służących w jednostkach rezerwowych. W czasie napaści III Rzeszy na Polskę w 1939 roku prowadziła działania w północnej Polsce, ale pełniła zadania głownie drugoliniowe. W 1940 uczestniczyła w agresji na Francję. Po pokonaniu Francji, w lipcu 1940 przerzucona została na terytorium okupowanej Polski[1].
Następnie, od 22 czerwca 1941 uczestniczyła w ataku na Związek Radziecki, biorąc udział w walkach z Armią Czerwoną. Pod koniec 1941 toczyła walki pod Moskwą przeciw kawaleryjskiej Grupie Dowatora dowodzonej przez gen. Lwa Dowatora[2]. W latach 1943–1945 prowadziła głównie walki odwrotowe, walcząc m.in. w składzie 3 Armii Pancernej. Szlak bojowy zakończyła na Półwyspie Helskim, gdzie 8 maja 1945 oddała się do niewoli Armii Czerwonej[3].
Dowództwo dywizji edytuj
Dowódcy:
- gen. por. Diether von Böhm – Bezing 26 VIII 1939 – 3 II 1942;
- gen. por. Hans Schäfer 3 II 1942 – 1 I 1943;
- gen. Walther Melzer 1 II 1943 – 12 X 1944;
- gen. por. Paul Drekmann 12 X 1944 – 8 V 1945;
Szefowie sztabu:
- mjr Hans Höf(f)ner (w czasie ataku na Polskę[4])
Struktura organizacyjna edytuj
Skład w sierpniu 1939 roku[5]: 452., 461. i 472. pułk piechoty, 252. pułk artylerii, 252. batalion pionierów, 252. oddział rozpoznawczy, 252. oddział przeciwpancerny, 252. oddział łączności, 252. polowy batalion zapasowy;
Skład w listopadzie 1941 roku: 7., 461. i 472. pułk piechoty, 252. pułk artylerii, 252. batalion pionierów, 252. oddział rozpoznawczy, 252. oddział przeciwpancerny, 252. oddział łączności, 252. polowy batalion zapasowy;
Skład w lutym 1943 roku: 7., 461. i 472. pułk grenadierów, 252. pułk artylerii, 252. batalion pionierów, 252. batalion fizylierów, 252. oddział przeciwpancerny, 252. oddział łączności, 252. polowy batalion zapasowy;
Skład w lipcu 1944 roku: 7., 461. i 472. pułk grenadierów, 252. pułk artylerii, 252. batalion pionierów, 252. batalion fizylierów, 252. oddział przeciwpancerny, 252. oddział łączności, 252. polowy batalion zapasowy;
Przypisy edytuj
- ↑ Mitcham 2009 ↓, s. 293.
- ↑ Piekałkiewicz 1992 ↓, s. 205.
- ↑ Mitcham 2009 ↓, s. 294.
- ↑ Zarzycki 2014 ↓, s. 76.
- ↑ Zarzycki 2014 ↓, s. 76,77.
Bibliografia edytuj
- Carell Paul, Operacja "Barbarossa"; Warszawa 2000; ISBN 831109199-4;
- Paul Carell, Spalona ziemia. Odwrót Wehrmachtu na Wschodzie, Kazimierz Szarski (tłum.), Warszawa: „Bellona”, 2003, ISBN 83-11-09475-6, OCLC 749204110.
- Samuel Mitcham: Niemieckie siły zbrojne 1939-1945. Wojska lądowe. Warszawa: 2009. ISBN 978-83-11-11596-5.
- Janusz Piekałkiewicz: Wojna kawalerii 1939-1945. Warszawa: 1992. ISBN 83-7250-074-6.
- Piotr Zarzycki: Suplement do września 1939. Warszawa: 2014. ISBN 978-83-933204-7-9.