Wikipedia

31 Samodzielna Kompania Czołgów Rozpoznawczych

31 Samodzielna Kompania Czołgów Rozpoznawczych – pancerny pododdział rozpoznawczy Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej.

31 Samodzielna Kompania Czołgów Rozpoznawczych
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1939

Tradycje
Rodowód

Sformowana przez 7 Batalion Pancerny

Dowódcy
Pierwszy

kpt. Tadeusz Szałek

Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

Wojska lądowe

Rodzaj wojsk

Bronie pancerne

Podległość

Armia „Poznań”

TKS -czołg podstawowy kompanii
Znaki taktyczne malowane na czołgach lekkich i rozpoznawczych[a]

Kompania nie występowała w pokojowej organizacji wojska. Została sformowana w dniach 24–25 sierpnia 1939 roku w Grodnie w grupie jednostek oznaczonych kolorem żółtym[1] z przeznaczeniem dla Armii „Poznań”. Podporządkowana następnie 25 Dywizji Piechoty[2]. Jednostką mobilizującą był 7 batalion pancerny[3].

Na wyposażeniu posiadała 13 czołgów rozpoznawczych TKS.

Walki kompanii edytuj

6 września o godz. 5.00 realizując rozkaz dowódcy 25 DP gen. bryg. Franciszka Altera prowadziła rozpoznanie kierunku Żeroniczki-Dobre. W trakcie rozpoznania w Żeroniczkach czołowy I pluton rozbił niemiecki pluton kolarzy. Następnie I pluton 31 skczr. wraz z plutonem konnym kompanii zwiadowców 29 pułku Strzelców Kaniowskich przeprowadził dwa natarcia na miasto Doba. II pluton zajmował obronę we wsi Żeroniczki. Po niepowodzeniu natarcia I pluton czołgów i zwiadowcy wycofali sie do Żeroniczek. Przybyła tam też kompania zwiadowców 29 p SK, atakże przysłana przez ppłk. Floriana Gryla kopnia zwiadowców 29 pSK oraz przysłana do opanowania wzmocniona kompania strzelecka 29 pSK. Na Żeroniczki zajęte przez dwie kompanie 29 pułku i 31 skczr. wykonały kontratak oddziały niemieckie, odparte z powodzeniem. Niemieckie kontrataki ponawiane do wieczora nie uzyskały powodzenia[4]. 14 września kompania przeszła nad Słudwię i zatrzymała się w majątku Zarębów. Wieczorem działała w straży tylnej 25 Dywizji Piechoty. Rano osiągnęła drogę Sanniki – Sochaczew[5].

Obsada personalna edytuj

Obsada w dniu 1 września 1939 roku[6]:

  • dowódca kompanii – kpt. Tadeusz Szałek
  • dowódca 1 plutonu – ppor. rez. Józef Kaplinowski
  • dowódca 2 plutonu – ppor. rez. Wacław Trzeciak
  • dowódca plutonu techniczno–gospodarczego – chor. Alfred Zieliński

Skład kompanii edytuj

 
Motocykl Sokół 1000

Poczet dowódcy

  • gońcy motocyklowi
  • drużyna łączności
    • patrole:
radiotelegraficzny
łączności z lotnictwem
  • sekcja pionierów

Razem w dowództwie

1 oficer, 7 podoficerów, 21 szeregowców;
1 czołg, 1 samochód osobowo terenowy, 2 samochody z radiostacjami N.2, furgonetka, 4 motocykle.

2 x pluton czołgów

1 oficer, 7 podoficerów, 7 szeregowców
6 czołgów, 1 motocykl, przyczepa towarzysząca

pluton techniczno – gospodarczy

  • drużyna techniczna
  • drużyna gospodarcza
  • załogi zapasowe
  • tabor

Razem w plutonie

1 oficer, 13 podoficerów, 18 szeregowców
5 samochodów ciężarowych, samochód-warsztat, cysterna, 1 motocykl, transporter czołgów, 2 przyczepy na paliwo, kuchnia polowa

Uwagi edytuj

  1. ↑ 1 - czołg dowódcy kompanii; 2 - czołg dowódcy 1 plutonu; 3 - czołg dowódcy 2 plutonu; 4 - czołg dowódcy 3 plutonu; 5 - czołgi z 1 plutonu; 6 - czołgi z 2 plutonu; 7 - czołgi z 3 plutonu

Przypisy edytuj

  1. ↑ Żebrowski 1971 ↓, s. 273 i 333.
  2. ↑ Gaj 2014 ↓, s. 218.
  3. ↑ Żebrowski 1971 ↓, s. 328.
  4. ↑ Dymek 2013 ↓, s. 22-23.
  5. ↑ Szubański 2011 ↓, s. 236.
  6. ↑ Szubański 2011 ↓, s. 299.

Bibliografia edytuj

  • Krzysztof M. Gaj: Polska broń pancerna w 1939 roku - organizacja wojenna i pokojowa jednostek. Oświęcim: NapoleonV, 2014. ISBN 978-83-7889-122-2.
  • Adam Jońca: Wrzesień 1939 : pojazdy Wojska Polskiego: barwa i broń. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1990.
  • Rajmund Szubański: Polska broń pancerna 1939. Warszawa: Bellona, 2011. ISBN 978-83-11-12106-5.
  • Jan Tarczyński, Krzysztof Barbarski, Adam Jońca: Pojazdy w Wojsku Polskim = Polish Army vehicles: 1918-1939. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Ajaks"; Londyn: Komisja Historyczna b. Sztabu Głównego PSZ, 1995. ISBN 83-85621-57-1.
  • Marian Żebrowski: Zarys historii polskiej broni pancernej 1918 - 1947. Londyn: Zarząd Zrzeszenia Kół Oddziałowych Broni Pancernych, 1971.
  • Przemysław Dymek: 29 Pułk Strzelców Kaniowskich. Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. Zeszyt 164. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 2013. ISBN 978-83-62046-44-7.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=31_Samodzielna_Kompania_Czołgów_Rozpoznawczych&oldid=70433246”