ACW-IP

Armoured Carrier Wheeled – Indian Pattern Mk IIA^[a]
	; ACW-IP Mk IIA Afryka Północna 1942 rok
	Dane podstawowe
Państwo	Indie Brytyjskie
Producent	Tata Iron and Steel Co., East Indian Railway Workshops, podwozia Ford Motor Co.
Typ pojazdu	transporter opancerzony
Trakcja	kołowa
Załoga	4
	Historia
Produkcja	1940–1944
Egzemplarze	4655
	Dane techniczne
Silnik	1 silnik gaźnikowy, czterosuwowy o pojemności 3916 cm³, V-8 Ford; o mocy 95–100 KM przy 3600 obr./min., chłodzony płynem
Transmisja	mechaniczna
Poj. zb. paliwa	109 l
Pancerz	z płyt walcowanych, częściowo spawany, częściowo nitowany; do 14 mm
Długość	4,72 m
Szerokość	2,26 m
Wysokość	1,96 m
Prześwit	23 cm
Masa	bojowa: 6700 kg
Moc jedn.	14,2 KM/t
	Osiągi
Prędkość	80 km/h
Zasięg pojazdu	360
	Dane operacyjne
	Uzbrojenie
	1 rusznica ppanc Boys 13,97 mm, 1 przeciwlotniczy karabin maszynowy Bren kal. 7,7 mm
	Użytkownicy
	Indie, Nowa Zelandia, Polska, Grecja
	Multimedia w Wikimedia Commons

ACW-IP (skrót od: Armoured Carrier Wheeled – Indian Pattern) – kołowy transporter opancerzony opracowany i produkowany w Indiach w okresie II wojny światowej.

Historia

ACW-IP był transporterem wykorzystującym podzespoły innych pojazdów: kanadyjskie podwozia tylnosilnikowe 4×4 produkowane przez Ford Motor Co. w Windsor w Ontario i elementy produkowane przez firmę amerykańskiej firmy Marmon Herrington z Indianapolis. Pancerne nadwozia produkowano w Indiach, gdzie montowano też kompletne pojazdy z podzespołów dostarczonych w częściach z Ameryki. Produkcją nadwozi oraz końcowym montażem zajmowały się zakłady Tata Iron and Steel Co. oraz East Indian Railway Workshops^[1].

W latach 1940–1944 wyprodukowano 4655 sztuk^[1].

Pojazdy były wykorzystywane w hinduskich dywizjach piechoty, gdzie pełniły bardzo różnorodne funkcje: rozpoznawcze, łącznikowe, transportowe oraz ruchomych punktów obserwacyjnych oficerów artylerii kierujących ogniem. Wykorzystywane były głównie w czasie działań w Afryce i we Włoszech. Po wojnie transportery brały udział w latach 50. i 60. w konfliktach w Birmie i na Malajach. W Europie były na wyposażeniu armii greckiej^[2].

Planowano również uruchomienie produkcji w Nowej Zelandii, czego jednak nie zrealizowano. Zbudowano jedynie dla armii nowozelandzkiej 100 pojazdów w latach 1943–1944. Wozy były używane przez 3 Dywizję Nowozelandzką w czasie działań na Pacyfiku oraz w czasie wojny w Korei. Wycofano je dopiero w roku 1956^[2].

Transportery znalazły się też na wyposażeniu Polskich Sił Zbrojnych latem 1942 roku. Nie był to sprzęt typowy. Został przejęty wraz z samochodami pancernymi AC Marmon-Herrington przez Pułk Ułanów Karpackich od dywizji hinduskiej^[2].

Wersje

Powstało kilka wersji różniących się konstrukcyjnie^[1]:

Mk I – podwozie z zespołów Ford Commercial Model 1940 z silnikiem z przodu (10 pojazdów).
Mk II – 4×4 podwozie Ford CO11QRF z silnikiem z tyłu.
Mk IIA – drobne ulepszenia.
Mk IIB – dodano częściowe opancerzenie przedziału bojowego.
Mk IIC – 4×4 podwozie Ford C191QRF, powiększono zbiornik paliwa i zamontowano wieżyczkę z uzbrojeniem.
Mk III – powiększono wieżyczkę (276 szt.).
Mk IV – 4×4 podwozie Ford C291QRF, zmieniono konstrukcję kadłuba, wzrosła masa pojazdu.

Uwagi

↑ Wszystkie dane oraz osiągi i pokonywanie przeszkód za J. Magnuskim^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d Magnuski 1998 ↓, s. 211.
↑ ^a ^b ^c Magnuski 1998 ↓, s. 212.

Bibliografia

Janusz Magnuski: Wozy bojowe Polskich Sił Zbrojnych 1940-1946. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1998, s. 211-212. ISBN 83-86776-39-0.

[nota1-2] Wszystkie dane oraz osiągi i pokonywanie przeszkód za J. Magnuskim^[1].

[CITEREFMagnuski1998211-1] Magnuski 1998 ↓, s. 211.

[CITEREFMagnuski1998212-3] Magnuski 1998 ↓, s. 212.

[a]

[1]

[2]