AM Herculisgwiazda zmienna będąca układem podwójnym zawierającym czerwonego karła i białego karła położona w Gwiazdozbiorze Herkulesa.

AM Herculis
Dane obserwacyjne (J2000)
Gwiazdozbiór

Herkules

Rektascensja

18h 16m 13,25s[1]

Deklinacja

+49° 52′ 04,9″[1]

Wielkość obserwowana

12,4m[1]

Charakterystyka fizyczna
Typ widmowy

M4,5[1]

Alternatywne oznaczenia
2MASS: J18161324+4952048
AAVSO 1813+49, USNO 551
Krzywa światła

AM Herculis wraz z gwiazdą AN Ursae Majoris (AN UMa) stanowi prototyp klasy kataklizmicznych układów podwójnych z silnym polem magnetycznym zwanych polarami. Materia spływa z czerwonego karła na białego, jednak magnetosfera tego ostatniego stanowi barierę dla dysku akrecyjnego, który nie może uformować się w jej obrębie. Materia spływa w kolumnach akrecyjnych w okolicach biegunów magnetycznych wzdłuż linii sił pola magnetycznego.

Indukcja magnetyczna w gwiazdach typu AM Herculis może osiągać wartości rzędu 10-80 milionów gausów. Jej wielkość szacowana jest na podstawie obserwacji polaryzacji promieniowania optycznego[2]. Rekordzistką jest gwiazda AN UMa, której pole magnetyczne ma wartość ponad 230 milionów gausów[3]. Gwiazdy typu AM Her nazywane są polarami.

Gaz opadający na powierzchnię karła świeci w zakresie rentgenowskim. Część tego promieniowania może oświetlać następnie dysk akrecyjny, gdzie ulega reprocesowaniu i wnosi dodatkowy wkład do jego jasności optycznej[4].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d AM Herculis w bazie SIMBAD (ang.)
  2. S. Tapia. Discovery of a magnetic compact star in the AM Herculis/3U 1809+50 system. „Astrophysical Journal Letters”. 212, s. L125-L129, 1977-03-15. (ang.). 
  3. Krzemiński W. i Serkowski K.. Extremely high circular polarization of an Ursae Majoris. „Astrophysical Journal Letters”. 216, s. L45-L48, 1977-08-15. (ang.). 
  4. M. Revnivtsev et al.. Observational evidence for matter propagation in accretion flows. „Monthly Notices of the Royal Astronomical Society”. 411 (2), s. 1317–1322, luty 2011. DOI: 10.1111/j.1365-2966.2010.17765.x. (ang.).