AS Livorno Calcio

AS Livorno Calcio
	; Logo klubu
Pełna nazwa	Associazione Sportiva Livorno Calcio SrL
Przydomek	Amaranto
Barwy
Data założenia	1915
Liga	Eccellenza
Państwo	Włochy
Stadion	Stadio Armando Picchi
Prezes	Aldo Spinelli
Trener	Francesco Buglio
Stroje; domowe	Stroje; wyjazdowe
	Trzeci; strój
	Trzeci; strój
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

AS Livorno Calcio – włoski klub piłkarski z siedzibą w mieście Livorno, założony w 1915 roku, obecnie grający w rozgrywkach Eccellenza.

Historia edytuj

Piłkarski klub Unione Sportiva Livorno został założony w Livorno 14 lutego 1915 roku w wyniku fuzji lokalnych klubów Virtus Juventusque i SPES Livorno. Po raz pierwszy we włoskiej ekstraklasie klub zagrał w 1929 roku. Do Serie B spadł dopiero 20 lat później, a na powrót do najwyższej klasy rozgrywek we Włoszech czekał ponad pół wieku, kiedy to zajmując drugie miejsce w drugiej lidze, awansował do Serie A w 2004 roku. Nic nie wskazywało wówczas na to, że klub utrzyma się w Serie A, jednak zakończył sezon, zajmując dobre 9. miejsce w końcowej tabeli. Królem strzelców sezonu został wówczas napastnik "Amaranto" – Cristiano Lucarelli. Największym osiągnięciem Livorno jest wicemistrzostwo Włoch w 1943 roku, po rywalizacji z zespołem Torino FC.

Sukcesy edytuj

Wicemistrzostwo Włoch: 1943
Awans do Serie A: 2012/2013

Kibice edytuj

Zwolennicy Livorno są dobrze znani ze swoich lewicowy poglądów, co wiąże się z socjalistyczną oraz komunistyczną historią miasta. Ideologia prezentowana przez kibiców często stanowi powód gwałtownych starć z przeciwnymi grupami zwolenników prawicy, zwłaszcza z S.S. Lazio i Hellas Verona^[1]^[2]. Były napastnik Lazio, Paolo Di Canio, podczas jednego z meczy z Livorno wykonał w stronę kibiców swojej drużyny salut rzymski, co spowodowało wysokie napięcie pomiędzy obiema grupami^[3].

Kibice AS Livorno Calcio utrzymują dobre stosunki z Olympique Marsylia oraz AEK Athens. Mają też powiązania z Adana Demirspor (Şimşekler) i Celtic^[4]^[5].

Jednym z fanów klubu jest urodzony w Livorno były premier i prezydent Włoch – Carlo Azeglio Ciampi^[6].

Skład w sezonie 2013/2014 edytuj

Stan na 21 stycznia 2014

Nr	Poz.	Piłkarz
1	1 bramkarzBR	Francesco Bardi (wypożyczony z Interu)
2	2 obrońcaOB	Cristiano Piccini (wypożyczony z Fiorentiny)
3	2 obrońcaOB	Giuseppe Gemiti
5	2 obrońcaOB	Saulo Decarli
6	2 obrońcaOB	Riccardo Regno
7	3 pomocnikPO	Luca Belingheri
9	4 napastnikNA	Paulinho
10	3 pomocnikPO	Andrea Luci (kapitan)
11	2 obrońcaOB	Alessandro Lambrughi
14	3 pomocnikPO	Jonny Mosquera
15	2 obrońcaOB	Ibrahima Mbaye (wypożyczony z Interu)
17	2 obrońcaOB	Federico Ceccherini
19	3 pomocnikPO	Leandro Greco
20	4 napastnikNA	Innocent Emeghara (wypożyczony z Sieny)

Nr	Poz.	Piłkarz
22	1 bramkarzBR	Luca Anania
23	2 obrońcaOB	Emerson
24	3 pomocnikPO	Marco Benassi (wypożyczony z Interu)
26	3 pomocnikPO	Luca Siligardi
27	3 pomocnikPO	Marco Biagianti
29	4 napastnikNA	Miguel Borja
33	2 obrońcaOB	Nahuel Valentini
37	1 bramkarzBR	Gabriele Aldegani (wypożyczony z Noceriny)
41	3 pomocnikPO	Alfred Duncan (wypożyczony z Interu)
77	2 obrońcaOB	Leandro Rinaudo
85	2 obrońcaOB	Andrea Coda (wypożyczony z Udinese Calcio)
—	1 bramkarzBR	Alfonso De Lucia

Zawodnicy na wypożyczeniach edytuj

Nr	Poz.	Piłkarz
	1 bramkarzBR	Luca Mazzoni (w Padovie)
	1 bramkarzBR	Iacopo Ricciarelli (w Prato)
	2 obrońcaOB	Alessandro Bernardini (w Chievo)
	2 obrońcaOB	Lorenzo Menicagli (w Massese)
	2 obrońcaOB	Antonio Meola (w Paganese)
	3 pomocnikPO	Gabriele Angiolini (w Rosignano)

Nr	Poz.	Piłkarz
	3 pomocnikPO	Mirko Bigazzi (w SC Olhanense)
	3 pomocnikPO	Marco Moscati (w Perugii)
	4 napastnikNA	Simone Dell'Agnello (w Südtirol)
	4 napastnikNA	Andrey Galabinov (w Avellino)
	4 napastnikNA	Bryan Gioè (w Grosseto)
	4 napastnikNA	Filippo Moscati (w Pro Patrii)

Europejskie puchary edytuj

Legenda do wszystkich tabel:

Q – runda eliminacyjna, 1/16, 1/8, 1/4, 1/2 – odpowiednia faza rozgrywek, Grupa – runda grupowa, 1r gr – pierwsza runda grupowa, 2r gr – druga runda grupowa, F – finał, R – runda, PO – play-off
k. – rzuty karne, los. – losowanie, Dogr. – dogrywka, w. – zasada bramek strzelonych na wyjeździe

Sezon	Rozgrywki	Runda	Przeciwnik	Dom	Wyjazd	Ogólnie
2006/07	Puchar UEFA	1R	Austria Kärnten	2–0	1–0	3–0
		Grupa A	Rangers	2–3		3. miejsce
			FK Partizan		1–1
			Maccabi Hajfa	1–1
			AJ Auxerre		1–0
		1/16	RCD Espanyol	0–2	1–2	1–4

Przypisy edytuj

↑ RichardR. Hall RichardR., LucaL. Hodges-Ramon LucaL., Livorno: Serie A alternative club guide, the Guardian, 23 września 2015 [dostęp 2022-09-16] (ang.).
↑ Left Wing Football Clubs, Outside Write, 27 stycznia 2016 [dostęp 2022-09-16] (ang.).
↑ Paolo Di Canio, il saluto romano a Livorno nel 2005- Video Gazzetta.it, La Gazzetta dello Sport [dostęp 2022-09-16] (wł.).
↑ SimonS. Kean SimonS., Red Star Alliance: The Revolution Begins, Dictate The Game, 27 grudnia 2019 [dostęp 2022-09-16] (ang.).
↑ Livorno Calcio - Gruppo Sezione Novara, grupposezionenovara.com, 10 czerwca 2013 [dostęp 2022-09-16] [zarchiwizowane z adresu 2013-06-10] (wł.).
↑ VittorioV. Oreggia VittorioV., Addio a Carlo Azeglio Ciampi, dal tifo per il Livorno alle Olimpiadi di Torino 2006, Eurosport, 16 września 2016 [dostęp 2022-09-16] (wł.).

Linki zewnętrzne edytuj

Oficjalna strona Livorno Calcio

[1] RichardR. Hall RichardR., LucaL. Hodges-Ramon LucaL., Livorno: Serie A alternative club guide, the Guardian, 23 września 2015 [dostęp 2022-09-16] (ang.).

[2] Left Wing Football Clubs, Outside Write, 27 stycznia 2016 [dostęp 2022-09-16] (ang.).

[3] Paolo Di Canio, il saluto romano a Livorno nel 2005- Video Gazzetta.it, La Gazzetta dello Sport [dostęp 2022-09-16] (wł.).

[4] SimonS. Kean SimonS., Red Star Alliance: The Revolution Begins, Dictate The Game, 27 grudnia 2019 [dostęp 2022-09-16] (ang.).

[5] Livorno Calcio - Gruppo Sezione Novara, grupposezionenovara.com, 10 czerwca 2013 [dostęp 2022-09-16] [zarchiwizowane z adresu 2013-06-10] (wł.).

[6] VittorioV. Oreggia VittorioV., Addio a Carlo Azeglio Ciampi, dal tifo per il Livorno alle Olimpiadi di Torino 2006, Eurosport, 16 września 2016 [dostęp 2022-09-16] (wł.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]