Albrecht Brandi
Albrecht Brandi (ur. 20 czerwca 1914 w Dortmundzie, zm. 6 stycznia 1966 w Kolonii) – dowódca okrętów podwodnych (U-Bootów) podczas II wojny światowej.
Fregattenkapitän | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska |
dowódca okrętów podwodnych |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Komandor Albrecht Brandi był jednym z dwóch oficerów marynarki (drugim był Wolfgang Lüth) odznaczonym Krzyżem Rycerskim z Liśćmi Dębowymi, Mieczami i Diamentami. Dowodząc 3 okrętami (U-617, U-380, U-967), odbył 9 rejsów bojowych trwających łącznie 255 dni. Zatopił 8 statków o łącznym tonażu 25 879 BRT, 3 okręty (5000 ton: stawiacz min HMS "Welshman", niszczyciel HMS "Puckeridge", niszczyciel eskortowy USS "Fechteler") oraz okręt pomocniczy.
Kariera wojskowa
edytujPrzed wojną
edytujW wieku 21 lat (1 kwietnia 1935) wstąpił do Kriegsmarine jako aspirant oficerski. Przez 2,5 miesiąca (do 17 czerwca) przeszedł standardowe szkolenie piechoty w II Oddziale Stałej Dywizji Okrętów Morza Bałtyckiego w Stralsund. Następnie odbył 14-tygodniowe szkolenie (18 czerwca – 25 września 1935) na żaglowcu szkolnym "Gorch Fock". Po zejściu z żaglowca rozpoczął kolejne, prawie 9-miesięczne (do 19 czerwca 1936), szkolenie pokładowe na lekkim krążowniku Karlsruhe. Wkrótce potem 22-letni Brandi przeszedł kolejne 9-miesięczne szkolenie (do 31 marca 1937). Tym razem był to kurs podstawowy dla chorążych w Szkole Marynarki (Flensburg-Mürwik). Kolejnym etapem służby było półroczne (do 1 października) szkolenie broni dla chorążych, w trakcie którego obejął stanowisko III oficera pokładowego na trałowcu min "M-125". 2 października 1937 otrzymał stanowisko oficera pokładowego na trałowcu "M-1" (1. Flotylla Trałowców Minowych) i funkcję tę pełnił aż do wybuchu wojny[1].
II wojna światowa
edytujPo wybuchu wojny kontynuował służbę na trałowcu M-1, a 25 maja 1940 jako Oberleutnant zur See objął jego dowództwo. Wiosną roku 1941 (kwiecień) przeszedł szereg szkoleń i kursów na okrętach podwodnych, w tym m.in. Kurs Strzelania dla Dowódców okrętów. Zimą 1941/1942 (do lutego) pływał przez 3 miesiące jako dowódca-praktykant na U-552, którym dowodził Kapitänleutnant Erich Topp (7. Flotylla Okrętów Podwodnych stacjonująca we francuskim Saint-Nazaire). 28-letni Brandi przeszedł 2-miesięczne (do 8 kwietnia 1942) przeszkolenie z zakresu budownictwa w 8. Oddziale Szkoleniowym Budowy Okrętów Wojennych w Hamburgu (w trakcie budowy U-617). W tym samym miesiącu obejął dowództwo nad swym pierwszym okrętem podwodnym. Do końca sierpnia 1942 pływał na U-617 stacjonując w Kilonii (5. Flotylla Okrętów Podwodnych). Przez kolejne 3 miesiące (do 30 listopada) jego U-boot operował z bazy w Saint-Nazaire (7. Flotylla Okrętów Podwodnych). Od grudnia 1942 przeszedł ze swym okrętem na Morze Śródziemne, gdzie jego bazą była włoska La Spezia (29. Flotylla Okrętów Podwodnych). Po utracie U-617 (12 września 1943) został internowany przez władze hiszpańskie w pobliżu Kadyksu. Po kilku tygodniach udało mu się, nie bez trudności, opuścić Hiszpanię i wrócić do kraju. Po krótkim urlopie objął (20 listopada) dowództwo nad swoim drugim U-bootem. Tym razem pod swymi rozkazami miał U-380 stacjonujący we francuskim Tulonie (pozostając nadal w 29. Flotylli Okrętów Podwodnych). Po zniszczeniu okrętu podczas bombardowania portu (11 marca 1944) przez lotnictwo amerykańskie, objął dowodzenie nad swoim trzecim i ostatnim U-bootem. Począwszy od 25 marca był nim U-967 (dowodził nim do 1 lipca 1944). Przez następne pół roku (do stycznia 1945) pełnił w Helsinkach funkcję oficera Sztabu Admiralicji, przy admirale dowodzącym na wschodnim Bałtyku. W tym okresie dowodził akcjami niemieckich okrętów podwodnych w Zatoce Fińskiej. W ostatnich miesiącach wojny (do 8 maja 1945) był szefem Małych Zespołów Bojowych Marynarki (Marinedivison Brandi) w holenderskim IJmuiden. Dzień później trafił do alianckiej niewoli, gdzie początkowo pełnił funkcję komendanta obozu w IJmuiden, a następnie kierował obozem jenieckim w holenderskim Emden. Zwolnienie z niewoli otrzymał we wrześniu 1945[2].
Rangi
edytujOdznaczenia
edytuj- Odznaka pamiątkowa dla załogi
- Odznaka Załóg U-Bootów Złota z Brylantami
- Medaglia d'Argento al Valor Militare
- Krzyż Żelazny II i I klasy
- Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami
- Krzyż Rycerski (21 stycznia 1943)
- 224. Liście Dębu (11 kwietnia 1943)
- 66. Miecze (9 maja 1944)
- 22. Brylanty (24 listopada 1944)
Przypisy
edytuj- ↑ Hans-Joachim Röll, Michael Besler: U-380. Okręt z koniczynką. Gdańsk: Finna, 2013, s. 214, seria: Seria z Kotwiczką. ISBN 978-83-62913-93-0.
- ↑ Hans-Joachim Röll, Michael Besler: U-380. Okręt z koniczynką. Gdańsk: Finna, 2013, s. 214–215, seria: Seria z Kotwiczką. ISBN 978-83-62913-93-0.