Aleksander (Pawłowicz)
Aleksander, imię świeckie Andronik Iwanowicz Pawłowicz (ur. 17 maja 1799 w Kobrinowej Grebli, zm. 8 listopada 1874 w Kijowie) – biskup Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.
| ||
| ||
| biskup połtawski i perejasławski | ||
| ||
| Kraj działania |  Rosja
| |
| Data i miejsce urodzenia | 17 maja 1799 Korbinowa Grebla | |
| Data i miejsce śmierci | 8 listopada 1874 Kijów | |
| Miejsce pochówku | ?↗ | |
| biskup połtawski i perejasławski | ||
| Okres sprawowania | 1860-1862 | |
| Wyznanie | prawosławie | |
| Kościół | Rosyjski Kościół Prawosławny | |
| Śluby zakonne | 20 czerwca 1853 | |
| Diakonat | 1817 | |
| Prezbiterat | 1820 | |
| Chirotonia biskupia | 17 listopada 1857 | |
| ||
| Data konsekracji | 17 listopada 1857 | |
| Miejscowość | Petersburg | |
| Miejsce | Ławra Aleksandra Newskiego | |
| Konsekrator | Grzegorz (Postnikow) | |
ŻyciorysEdytuj
Był synem kapłana prawosławnego. Wykształcenie teologiczne uzyskał w Kijowskiej Akademii Duchownej. Po jej ukończeniu został w 1817 wyświęcony na diakona i skierowany do służby w jednej z cerkwi w Borodiance, równocześnie pracował jako nauczyciel łaciny przy chórze metropolity kijowskiego. Święcenia kapłańskie przyjął trzy lata później i został kapelanem Połockiego pułku piechoty[1]. Następnie od 1827 do 1832 służył w parafii w Ryżanowce (eparchia kijowska). Następnie na własną prośbę został kapelanem pułku Aleksapolskiego i pozostawał na etacie kapelana przez piętnaście lat. W 1841 otrzymał godność protoprezbitera[1]. W latach 1847-1853 był dziekanem duchowieństwa wojskowego i proboszczem w soborze Przemienienia Pańskiego w Archangielsku, głównej świątyni rosyjskiej marynarki wojennej[1].
20 czerwca 1853 złożył wieczyste śluby mnisze w Ławrze Aleksandra Newskiego w Petersburgu przed biskupem rewelskim Krzysztofem. W tym samym roku otrzymał godność archimandryty i został przełożonym Monaster Sołowieckiego[1]. W czasie wojny krymskiej i próby brytyjskiej inwazji na Wyspy Sołowieckie organizował obronę ufortyfikowanego monasteru. Kiedy Brytyjczycy odstąpili od oblężenia, archimandryta Aleksander otrzymał szereg odznaczeń państwowych[1].
17 listopada 1857 przyjął z rąk metropolity nowogrodzkiego i petersburskiego Grzegorza chirotonię biskupią i objął katedrę archangielską i chołmogorską. W 1860 na własną prośbę został przeniesiony na katedrę połtawską i perejasławską, zaś w 1862, również na życzenie własne, odszedł w stan spoczynku[1].
W 1864 Świątobliwy Synod Rządzący powierzył mu kierowanie kijowskim Monasterem Wydubickim, jednak duchowny - chociaż sam ubiegał się o tę godność - nie przeniósł się do wspólnoty, lecz nadal zajmował dotychczasowe mieszkanie przy soborze katedralnym w Kijowie. W 1868 odbył półroczną podróż do Palestyny oraz na Athos. W 1869 brał udział w nabożeństwie z okazji stulecia ustanowienia orderu św. Jerzego w Pałacu Zimowym. W Kijowie regularnie przyjmował wiernych zwracających się do niego z prośbami o modlitwy i porady duchowe[1]. Zmarł w 1874 i został pochowany w Dalekich Pieczarach Ławry Pieczerskiej[1].
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b c d e f g h Александр (Павлович). [dostęp 2014-04-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-30)].