Aleksander (Pawłowicz)

Aleksander, imię świeckie: Andronik Iwanowicz Pawłowicz (ur. 6 maja^?/17 maja 1799 w Kobrinowej Grebli, zm. 27 października^?/8 listopada 1874 w Kijowie) – biskup Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.

Aleksander

Andronik Pawłowicz
Biskup połtawski i perejasławski
Kraj działania	Imperium Rosyjskie
Data i miejsce urodzenia	17 maja 1799 Korbinowa Grebla
Data i miejsce śmierci	8 listopada 1874 Kijów
Miejsce pochówku	?↗
Biskup połtawski i perejasławski
Okres sprawowania	1860–1862
Wyznanie	prawosławie
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	20 czerwca 1853
Diakonat	1817
Prezbiterat	1820
Chirotonia biskupia	17 listopada 1857

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	17 listopada 1857
Miejscowość	Petersburg
Miejsce	Ławra Aleksandra Newskiego
Konsekrator	Grzegorz (Postnikow)

Życiorys

Był synem kapłana prawosławnego. Wykształcenie teologiczne uzyskał w Kijowskiej Akademii Duchownej. Po jej ukończeniu został w 1817 wyświęcony na diakona i skierowany do służby w jednej z cerkwi w Borodiance, równocześnie pracował jako nauczyciel łaciny przy chórze metropolity kijowskiego. Święcenia kapłańskie przyjął trzy lata później i został kapelanem Połockiego pułku piechoty. Następnie od 1827 do 1832 służył w parafii w Ryżanowce (eparchia kijowska). Następnie na własną prośbę został kapelanem pułku Aleksapolskiego i pozostawał na etacie kapelana przez piętnaście lat. W 1841 otrzymał godność protoprezbitera. W latach 1847-1853 był dziekanem duchowieństwa wojskowego i proboszczem w soborze Przemienienia Pańskiego w Archangielsku, głównej świątyni rosyjskiej marynarki wojennej.

20 czerwca 1853 złożył wieczyste śluby mnisze w Ławrze Aleksandra Newskiego w Petersburgu przed biskupem rewelskim Krzysztofem. W tym samym roku otrzymał godność archimandryty i został przełożonym Monaster Sołowieckiego. W czasie wojny krymskiej i próby brytyjskiej inwazji na Wyspy Sołowieckie organizował obronę ufortyfikowanego monasteru. Kiedy Brytyjczycy odstąpili od oblężenia, archimandryta Aleksander otrzymał szereg odznaczeń państwowych.

17 listopada 1857 przyjął z rąk metropolity nowogrodzkiego i petersburskiego Grzegorza chirotonię biskupią i objął katedrę archangielską i chołmogorską. W 1860 na własną prośbę został przeniesiony na katedrę połtawską i perejasławską, zaś w 1862, również na życzenie własne, odszedł w stan spoczynku.

W 1864 Świątobliwy Synod Rządzący powierzył mu kierowanie kijowskim Monasterem Wydubickim, jednak duchowny - chociaż sam ubiegał się o tę godność - nie przeniósł się do wspólnoty, lecz nadal zajmował dotychczasowe mieszkanie przy soborze katedralnym w Kijowie. W 1868 odbył półroczną podróż do Palestyny oraz na Athos. W 1869 brał udział w nabożeństwie z okazji stulecia ustanowienia orderu św. Jerzego w Pałacu Zimowym. W Kijowie regularnie przyjmował wiernych zwracających się do niego z prośbami o modlitwy i porady duchowe. Zmarł w 1874 i został pochowany w Dalekich Pieczarach Ławry Pieczerskiej.