Wikipedia

Aleksander Ehrbar

oficer Wojska Polskiego

Aleksander Juliusz Ehrbar (ur. 26 kwietnia 1870 we Lwowie, zm. 15 czerwca 1948 w Zielonej Górze) – tytularny generał brygady Wojska Polskiego.

Aleksander Juliusz Ehrbar
tytularny generał brygady tytularny generał brygady
Data i miejsce urodzenia

26 kwietnia 1870
Lwów

Data i miejsce śmierci

15 czerwca 1948
Zielona Góra

Przebieg służby
Lata służby

1887–1927

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

3 Pułku Dragonów
3 Pułk Strzelców Konnych
5 Pułk Strzelców Konnych
Komenda Uzupełnień Koni Nr 20 i Nr 23

Stanowiska

dowódca pułku kawalerii
komendant komendy uzupełnień koni

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Krzyż Wojskowy Karola Odznaka za 25-letnią Służbę Wojskową (Austro-Węgry) Krzyż Jubileuszowy Wojskowy

Życiorys edytuj

Aleksander Juliusz Ehrbar urodził się 26 kwietnia 1870 we Lwowie[1]. W 1887 roku wstąpił ochotniczo cesarskiej i królewskiej Armii. Na stopień kadeta został mianowany ze starszeństwem z 1 września 1889 roku. Od tego roku pełnił zawodową służbę w Czeskim Pułku Piechoty Nr 21 w miejscowości Kutná Hora[2]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 maja 1892 roku[3], a porucznika z 1 listopada 1895 roku[4]. W 1898 roku został przeniesiony do korpusu oficerów kawalerii, w tym samym stopniu i starszeństwie, z równoczesnym przeniesiem do Czeskiego Pułku Dragonów Nr 14, który wówczas stacjonował w miejscowości Klatovy, w Czechach[5]. Na stopień rotmistrza został mianowany ze starszeństwem z 1 listopada 1904 roku[6][7]. W czasie I wojny światowej walczył w Serbii i został ranny. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 1 listopada 1914 roku[8]. Po wyleczeniu z ran został dowódcą dywizjonu rekrutów. W latach 1915–1917 dowódca dywizjonu i Pułku Dragonów Nr 8 na froncie rosyjskim[9][10][11]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 1 listopada 1916 roku[12]. W 1918 roku walczył w Tyrolu, a później był komendantem wojskowym powiatu puławskiego.

Z dniem 1 listopada 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika i przydzielony do Okręgu Generalnego „Kraków”[13][14]. 4 lutego 1919 roku płk Ludwik Trexler, w zastępstwie dowódcy Okręgu Wojskowego w Przemyślu, mianował go komendantem powiatu niskiego. Obowiązki komendanta powiatu objął po zwolnionym ze służby czynnej płk. Karolu Mogiła-Stankiewiczu[15]. Następnie był zastępcą dowódcy załogi w Puławach, a następnie dowódcą ekspozytury taborów i koni w Jarosławiu oraz zastępcą dowódcy 4 pułku ułanów[1]. 11 maja 1919 roku został przeniesiony do dyspozycji Generalnego Inspektora Jazdy, a 24 maja tego roku wyznaczony na dowódcę 9 pułku ułanów[1].

17 czerwca 1919 roku Minister Spraw Wojskowych powierzył mu organizację i dowództwo 3 pułku dragonów, który we wrześniu tego roku został przemianowany na 3 pułk strzelców konnych, a 6 października 1920 roku na 5 pułk strzelców konnych. Od lipca do listopada 1919 roku obowiązki dowódcy pułku łączył z funkcją dowódcy szwadronu zapasowego 3 pułku dragonów w Tarnowie[16]. 29 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w kawalerii, w grupie oficerów „byłej armii austriacko-węgierskiej”[17].

W 1921 roku pełnił służbę w Departamencie IV Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Później dowodził 5 pułkiem strzelców konnych w Tarnowie[18][19]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 12. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii)[20]. Z dniem 20 listopada 1924 roku został zwolniony ze stanowiska dowódcy 5 psk „z równoczesnym odkomenderowaniem do Dowództwa 5 Samodzielnej Brygady Kawalerii” w Krakowie[21]. Następnie został przydzielony do macierzystego 5 psk[22]. W czerwcu 1925 roku został przydzielony z 5 psk do Komendy Uzupełnień Koni Nr 20 w Gnieźnie na stanowisko komendanta[23], a we wrześniu tego roku do Komendy Uzupełnień Koni Nr 23 w Bydgoszczy, także na stanowisko komendanta[24]. Następnie pozostawał w dyspozycji dowódcy 16 pułku ułanów.

5 lutego 1927 roku Prezydent RP mianował go generałem brygady, wyłącznie z prawem do tytułu, z dniem przeniesienia w stan spoczynku – 30 kwietnia 1927 roku. Mieszkał wówczas w Bydgoszczy przy ulicy Reja 3[25][26][27]. W 1933 roku mieszkał w Bydgoszczy przy ulicy Adama Asnyka 7 m. 1 (tel. nr 22-34)[28], a w 1936 ponownie przy ulicy Reja 5 m. 6[29]. Później przeniósł się do Warszawy, gdzie mieszkał do 1939 roku. Wypędzony przez Niemców tułał się po Polsce. Zmarł w Zielonej Górze. Pochowany w Warszawie na cmentarzu Czerniakowskim[1].

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d Stawecki 1994 ↓, s. 109.
  2. ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1890 ↓, s. 290, 333.
  3. ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1894 ↓, s. 253, 371.
  4. ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1898 ↓, s. 255, 408.
  5. ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1899 ↓, s. 629, 679.
  6. ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1905 ↓, s. 666, 721.
  7. ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1914 ↓, s. 636, 690.
  8. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1916 ↓, s. 539.
  9. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1916 ↓, s. 582.
  10. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1917 ↓, s. 761.
  11. ↑ a b c d e f g h i Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 957.
  12. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1917 ↓, s. 712.
  13. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 1919 roku, poz. 75.
  14. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 1919 roku, poz. 178.
  15. ↑ Rozkaz ↓, Nr 34 z 4 lutego 1919 roku.
  16. ↑ Gilewski 1931 ↓, s. 3-4.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 9 czerwca 1920 roku, s. 399.
  18. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 272, 610.
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 662, 675.
  20. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 153.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 123 z 21 listopada 1924 roku, s. 687.
  22. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 590, 597.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 66 z 20 czerwca 1925 roku, s. 336.
  24. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 89 z 4 września 1925 roku, s. 484.
  25. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 18 lutego 1927 roku, s. 53, 55.
  26. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 881.
  27. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 322.
  28. ↑ Książka Adresowa 1933 ↓, s. 60.
  29. ↑ Książka Adresowa 1936 ↓, s. 60.

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Aleksander_Ehrbar&oldid=71888058”