Aleksander Matusiewicz
Aleksander Matusiewicz (ur. 23 sierpnia 1892 w m. Worodyszcze, w Rosji, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
major piechoty | |
Data i miejsce urodzenia |
23 sierpnia 1892 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
1940 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Stanowiska |
komendant placu |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Życiorys
edytujBył synem Aleksandra[1]. W 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Od sierpnia 1919 do marca 1920 dowodził batalionem w 49 Pułku Piechoty[2]. Następnie służył w 65 Pułku Piechoty w Grudziądzu na stanowisku dowódcy batalionu, a później dowódcy kompanii i oficera materiałowego[1]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1638. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3], a 2 kwietnia 1929 mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 i 45. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. W lipcu 1929 został przeniesiony do 41 Pułku Piechoty w Suwałkach na stanowisko dowódcy batalionu[5]. W marcu 1932 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza[6][7]. W listopadzie tego roku został przeniesiony z 41 pp na stanowisko komendanta placu Inowrocław[8]. W lipcu 1935 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII[9]. W tym samym roku został przeniesiony w stan spoczynku[1].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[10]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Walecznych[11]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[12][11]
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 336.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 335.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 65.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 3 kwietnia 1929 roku, s. 105.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 191.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 225.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 35, 571.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 415.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 90.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 35.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.