Aleksander Zarajczyk
Aleksander Antoni Zarajczyk (ur. 17 stycznia 1925 w Lublinie-Symborówce[1], zm. 15 grudnia 1979) – polski polityk i działacz partyjny, poseł na Sejm PRL VII kadencji, I sekretarz KW PZPR w Kielcach (1972–1979).
| Data i miejsce urodzenia |
17 stycznia 1925 |
|---|---|
| Data śmierci |
15 grudnia 1979 |
| Poseł VII kadencji Sejmu PRL | |
| Okres |
od 25 marca 1976 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys edytuj
Syn Stanisława i Anny. Od 1940 do 1944 pracował w warsztatach samochodowych w Lublinie, następnie zatrudniony był jako szofer i kierownik referatu transportu w Urzędzie Wojewódzkim w Lublinie (1945–1949). W latach 1949–1950 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Zarządu Okręgowego Związku Zawodowego Pracowników Państwowych w Lublinie[2].
W 1946 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, od 1948 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 50. był instruktorem i kierownikiem Wydziału Administracyjnego Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Lublinie oraz instruktorem i inspektorem w Wydziale Organizacyjnym Komitetu Centralnego PZPR. W latach 1968–1972 był przewodniczącym prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Kielcach. Na V Zjeździe PZPR w listopadzie 1968 został wybrany na zastępcę członka Komitetu Centralnego, zaś na VI Zjeździe w grudniu 1971 na członka KC[2].
Od 1951 do 1953 był słuchaczem Szkoły Partyjnej przy KC PZPR. W 1962 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim[2]. Od marca 1976 do śmierci w grudniu 1979 sprawował mandat posła na Sejm PRL VII kadencji z okręgu kieleckiego. Zasiadał w Komisji Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska. Nikt nie objął po nim mandatu[1].
Został pochowany na cmentarzu Partyzanckim w Kielcach[1].
Odznaczenia edytuj
- Order Sztandaru Pracy I klasy[1]
- Order Sztandaru Pracy II klasy[1]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski[1]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[1]
- Złoty Krzyż Zasługi[1]
- Medal 30-lecia Polski Ludowej[1]