Aleksandros Diomidis
Pomóż nam go sprawdzić: oceń zgłoszoną nominację.
Aleksandros Diomidis (gr. Αλέξανδρος Διομήδης; ur. 3 stycznia 1875 w Atenach, zm. 11 listopada 1950 tamże) – grecki polityk, ekonomista[1], prawnik, działacz społeczny[2].
 Aleksandros Diomidis (1925) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| premier Grecji | |
| Okres |
od 30 czerwca 1949 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| wicepremier Grecji | |
| Okres |
od 20 stycznia 1949 |
| Przynależność polityczna | |
| prezes Narodowego Banku Grecji | |
| Okres |
od 1923 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| prezes Banku Grecji | |
| Okres |
od 21 kwietnia 1928 |
| Poprzednik |
urząd utworzony |
| Następca | |
| minister finansów | |
| Okres |
od 7 sierpnia 1912 |
| Okres |
od 17 września 1922 |
| Przynależność polityczna | |
| minister sprawiedliwości | |
| Okres |
od 1912 |
| Przynależność polityczna | |
| minister spraw zagranicznych | |
| Okres |
od 13 grudnia 1918 |
| Przynależność polityczna | |
Pełnił funkcje deputowanego do Parlamentu Grecji, ministra finansów (1912–1915) oraz jednocześnie ministra sprawiedliwości (1912–1913) w pierwszym rządzie Elefteriosa Wenizelosa, ministra spraw zagranicznych (1918–1919) w trzecim rządzie Elefteriosa Wenizelosa, ponownie ministra finansów (1922) w rządzie Sotiriosa Krokidasa, prezesa Narodowego Banku Grecji (1923–1928) oraz Banku Grecji (1928–1931). Po II wojnie światowej był wicepremierem oraz ministrem bez teki (1949) w piątym i szóstym rządzie Temistoklisa Sofulisa, w latach 1949–1950 premier Grecji.
Życiorys
edytujStudiował prawo w Atenach, następnie kontynuował studia prawnicze i ekonomiczne w Niemczech, uzyskując w 1895 roku doktorat na Uniwersytecie w Lipsku[2][3]. W 1905 roku został prorektorem Uniwersytetu Narodowego im. Kapodistriasa w Atenach[4], jednocześnie pracował jako prawnik oraz dziennikarz[2].
W wyniku wyborach parlamentarnych z listopada 1910 roku został wybrany do Parlamentu Grecji z ramienia Partii Liberalnej[2][4], z powodzeniem ubiegał się o reelekcję w wyborach 1912[3]. Od 17 sierpnia 1912 do 25 lutego 1915 pełnił funkcję ministra finansów, jednocześnie w latach 1912–1913 tymczasowo był ministrem sprawiedliwości w pierwszym rządzie Elefteriosa Wenizelosa[2][5][4][3]. Od 13 grudnia 1918 do 20 listopada 1919 tymczasowo pełnił funkcję ministra spraw zagranicznych w trzecim rządzie Elefteriosa Wenizelosa[2][5][6][3]. Od 17 września do 14 listopada 1922 ponownie pełnił funkcję ministra finansów, tym razem w rządzie Sotiriosa Krokidasa[2][7][5][4]. Był członkiem greckiej delegacji na odbywającej się w latach 1922–1923 konferencji w Lozannie[2][3].
W latach 1923–1928 był prezesem Narodowego Banku Grecji[8][5][4]. 21 kwietnia 1928 roku został pierwszym prezesem Banku Grecji[2], pełnił tę funkcję do 29 września 1931 roku[4][2][9]. Wycofał się następnie z życia publicznego[5].
W 1945 roku został członkiem zwyczajnym Akademii Ateńskiej[2][10][4]. Powrócił także do polityki, zostając członkiem piątego oraz szóstego rządu Temistoklisa Sofulisa, trwającymi odpowiednio od 20 stycznia do 14 kwietnia oraz od 14 kwietnia do śmierci premiera w dniu 24 czerwca 1949 roku; pełnił w nich funkcję ministra bez teki oraz wicepremiera Grecji[5][11][12][13]. Po śmierci Sofulisa król Paweł I Grecki zlecił pozostającemu jeszcze na stanowiskach ministra i wicepremiera Diomidisowi sformowanie nowego rządu, którego zaprzysiężenie miało miejsce 30 czerwca 1949 roku[14]; 5 stycznia następnego roku Diomidis podał się do dymisji[5][4][13][3]. Zmarł dnia 11 listopada 1950 roku w Atenach[4].
Po II wojnie światowej jego dom pełnił funkcję siedziby Żandarmerii Greckiej, a w latach 1975–2011 w budynku mieściła się siedziba Nowej Demokracji[15]. Aktualnie budynek należy do jednej z greckich organizacji non-profit[15].
Zgodnie z testamentem, majątek Diomidisa został przekazany Uniwersytetowi Narodowemu im. Kapodistriasa w Atenach, który z kolei przeznaczył te fundusze na budowę ogrodu botanicznego w Chaidari[3], nazwanego na cześć jego oraz jego żony[2]. Powierzchnia kompleksu wynosi 1,86 km² (co czyni go największym ogrodem botanicznym w Grecji) i rośnie na nim ponad 2,5 tys. różnych gatunków roślin[2].
Upamiętnienie
edytujW 2018 roku ukazała się pierwsza biografia Aleksandrosa Diomidisa pod tytułem Αλέξανδρος Ν. Διομήδης (1875-1950) - Ένας αυθεντικός εκπρόσωπος της αστικής τάξης; jej autorem jest historyk Nikolaos Pantelakis[3].
Życie prywatne
edytujŻyjący w latach 1758–1831 pradziadek Aleksandrosa Diomidisa, Anastasis Kyriakos, uczestniczył w wojnie o niepodległość Grecji[2].
Rodzice Diomidisa byli Arwanitami pochodzącymi z wyspy Spetses[16][4][3]. Był żonaty z Julią Diomidis z domu Psychas (1870–1946)[3] – działaczką społeczną i wolontariuszką Międzynarodowego Ruchu Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca[2]. Para nie miała dzieci[3].
Przypisy
edytuj- ↑ ΔΙΟΜΗΔΗΣ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ. elia.org.gr. [dostęp 2016-03-04]. (gr.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o T. Michailidou (T. Mιχαηλίδου): Mια σπάνια όαση στη Δυτική Aττική O Bοτανικός Kήπος «Iουλίας και Aλεξάνδρου N. Διομήδους». kapodistriako.uoa.gr, 2010-03-01. [dostęp 2014-09-10]. (gr.).
- ↑ a b c d e f g h i j k Αλέξανδρος Διομήδης. sansimera.gr. (gr.).
- ↑ a b c d e f g h i j Alexander Diomidi. prabook.com. (ang.).
- ↑ a b c d e f g Index Di-Do. rulers.org. (ang.).
- ↑ Κυβέρνησις ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ. gslegal.gov.gr. (gr.).
- ↑ Κυβέρνησις ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΚΡΟΚΙΔΑ. ggk.gov.gr. [dostęp 2016-03-14]. (gr.).
- ↑ Διοικητές. ha.nbg.gr. [dostęp 2015-05-22]. (gr.).
- ↑ ΔΙΟΙΚΗΤΕΣ. bankofgreece.gr. [dostęp 2016-05-28]. (gr.).
- ↑ Τακτικά μέλη της Ακαδημίας Αθηνών κατά σειρά εκλογής. academyofathens.gr. [dostęp 2016-08-31]. (gr.).
- ↑ Κυβέρνησις ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ ΣΟΦΟΥΛΗ. gslegal.gov.gr. (gr.).
- ↑ Κυβέρνησις ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ ΣΟΦΟΥΛΗ. gslegal.gov.gr. (gr.).
- ↑ a b The Governments of Greece 1946 - 1951. elisanet.fi. [dostęp 2012-07-17]. (ang.).
- ↑ Kabinett. spiegel.de, 1949-07-06. (niem.).
- ↑ a b Stawros Papantoniou (Σταύρος Παπαντωνίου): Από οικία του Αλέξ. Διομήδη, πολυτελές ξενοδοχείο. kathimerini.gr, 2019-08-10. (gr.).
- ↑ Preston, Partridge i Smyth 1999 ↓, s. 88.
Bibliografia
edytuj- Paul Preston, Michael Partridge, Denis Smyth, British Documents on Foreign Affairs, University Publications of America, 1999, ISBN 978-1-55655-769-9.