Alfons Hoffmann

polski inżynier

Alfons Hoffmann (ur. 12 listopada 1885 w Grudziądzu, zm. 30 grudnia 1963 w Gdańsku) – polski inżynier-elektryk, wychowanek i profesor Politechniki Gdańskiej, działacz państwowy i społeczny.

Alfons Hoffmann
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

12 listopada 1885
Grudziądz

Data i miejsce śmierci

30 grudnia 1963
Gdańsk

profesor nauk technicznych
Specjalność: elektryczność
Alma Mater

Königliche Technische Hochschule Danzig

Profesura

1957

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Politechnika Gdańska

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi (II RP)
Tablica pamiątkowa poświęcona Alfonsowi Hoffmannowi: w kościele farnym w Grudziądzu
Tablica pamiątkowa w Tleniu
Grób profesora Alfonsa Hoffmanna na Cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku

Życiorys

edytuj

Urodził się w rodzinie Jana, tłumacza i sekretarza sądu, i Anny z domu Kruza. W 1905 ukończył pruskie gimnazjum humanistyczne i wstąpił na Wydział Maszynowy i Elektrotechniczny Politechniki Gdańskiej, który ukończył 11 listopada 1911. W latach 1911–1918 pracował w fabrykach i zakładach elektrotechnicznych w Akwizgranie i Berlinie. W listopadzie 1918 powrócił do Gdańska. Był wybijającym się przedstawicielem ukształtowanej w okresie zaboru pruskiego inteligencji polskiej Pomorza Nadwiślańskiego. Najważniejszym żywiołem jego społecznej aktywności stały się towarzystwa śpiewacze w Gdańsku i na Kaszubach. Hoffmann działał także w Polskim Towarzystwie Gimnastycznym SOKÓŁ oraz organizował akcję kolonijną dla dzieci robotników i rzemieślników w majątkach polskich ziemian na Pomorzu. W latach 19181920 działał na rzecz powrotu Pomorza do odrodzonej Polski. W 1920 roku został oddelegowany z Gdańska do powstającego w Toruniu urzędu wojewódzkiego jako specjalista ds. elektryfikacji Pomorza. Okres dwudziestolecia międzywojennego w życiu Alfonsa Hoffmanna to przede wszystkim jego dokonania jako dyrektora Pomorskiej Elektrowni Krajowej Gródek S.A. w zakresie elektryfikacji Pomorza oraz patrona Pomorskiego Związku Śpiewaczego i opiekuna Związku Harcerstwa Polskiego. Po 1945 kierował odbudową elektrowni na Raduni[1].

Hoffmann nigdy nie należał do żadnej partii. Był człowiekiem zasad, których nie zmieniał pod wpływem nastrojów społecznych i politycznych. Ten specjalista pracował przy odbudowie kraju zaledwie do 1950 roku. Szanowany przez środowisko energetyków, był niedostrzegany, pomijany, niewygodny dla nowej władzy.

W roku 1950 swego dawnego dyrektora zaprosił do pracy akademickiej Kazimierz Kopecki. Ta praca przysporzyła Hoffmannowi znacznie więcej radości i dawała więcej spokoju, przypieczętowała także cały jego imponujący dorobek tytułem profesorskim. Hoffmann jeździł z wykładami, należał do wielu krajowych i międzynarodowych organizacji gospodarczych, technicznych oraz naukowych.

W 1957 roku przyznany został mu tytuł profesora nadzwyczajnego[2].

Należał do Polskiej Korporacji Akademickiej ZAG Wisła.

Od 1921 był mężem Marii z Radeckich, z którą miał syna Mariana i córkę Janinę (zginęła w powstaniu warszawskim).

Pochowany na Cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku (rejon IX, kwatera profesorów)[3].

Ordery i odznaczenia

edytuj
  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1961)[2]
  • Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1925)[4]
  • Złota Odznaka Honorowa NOT
  • Złota Odznaka Honorowa SEP
  • Złota Odznaka Miasta Gdańska (1960)
  • Złota Odznaka z Wieńcem Laurowym Zjednoczenia Polskich Zespołów Śpiewaczych i Instrumentalnych

Upamiętnienie

edytuj

W 1972 Elektrownia Żydowo otrzymała imię inż. A. Hoffmanna. W 2002 utworzono pamiątkowy medal im. prof. Alfonsa Hoffmanna, który jest przyznawany wybitnym energetykom przez Zarząd Główny Stowarzyszenia Elektryków Polskich Warszawa.

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj
  • Józef Borzyszkowski, 2006, Życie i działalność społeczna Alfonsa Hoffmanna, referat wygłoszony na seminarium w Toruniu.
  • Lidia Serbin-Zuba, 2006, Alfons Hoffmann – twórca szkoły grodkowskiej. Rzecz o charyzmatycznym hydroenergetyku z Pomorza, referat wygłoszony na seminarium w Toruniu.