Anatol Makarenko
Anatol Makarenko vel Stanisław Duchnowski pseud.: „Tłok”, „Drut”, „Goździk” (ur. 12 lutego 1919 w Sarnach zm. 27 października 2004 w Szczecinie[1]) – żołnierz Armii Czerwonej, Armii Andersa, oficer Polskich Sił Zbrojnych, Armii Krajowej, major[2] łączności, więzień sowieckich łagrów, uczestnik Powstania Warszawskiego, cichociemny. Znajomość języków: niemiecki, rosyjski[3]. Zwykły Znak Spadochronowy nr 1870, Bojowy Znak Spadochronowy nr 2031[4][5].
 Anatol Makarenko (ze zbiorów NAC) | |
 major
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1941–1945 |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki |
kompania robocza, 8 Dywizja Piechoty (PSZ), Oddziału V Łączności sztabu Obszaru Warszawskiego AK, Zgrupowanie Chrobry II |
| Stanowiska |
oficer radiołączności, dowódca radiostacji |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
kierownik oddziału produkcji, p.o. dyrektora, kierownik działu, dyrektor naczelny |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Mieszkał w Rokitnie, potem w Sarnach. Uczył się w szkole powszechnej w Rokitnie, następnie w Gimnazjum Państwowym im. Henryka Sienkiewicza w Sarnach. Później zamieszkał w Wilnie, ukończył tam trzy kursy Państwowej Szkoły Technicznej im. J. Piłsudskiego[5].
W kampanii wrześniowej nie został zmobilizowany. 18 kwietnia 1941 wcielony przymusowo do Armii Czerwonej, przydzielony do kompanii robotniczej przy sowieckim pułku piechoty w Kotelniczu. 17 czerwca 1941 zesłany do przymusowej pracy w tzw. strojbacie – do 794 Samodzielnego Batalionu Budowlanego (Osobyj Stroitielny Batalion) w Swierdłowsku[5].
13 lutego 1942 zwolniony po układzie Sikorski - Majski, 4 marca 1942 w Czok – Pak (Kazachstan) wstąpił do Armii Andersa, przydzielony do 8 Batalionu Łączności 8 Dywizji Piechoty. Po ewakuacji armii z ZSRR na Bliski Wschód, od 1 kwietnia 1942 w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie pod dowództwem brytyjskim, w Iraku, Iranie, Palestynie. Od 15 maja do 5 października 1942 uczestnik kursu Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty przy 8 Dywizji Piechoty. Od 24 września 1942 w Wielkiej Brytanii, od 5 października 1942 do 17 kwietnia 1943 przydzielony do Sekcji Dyspozycyjnej Sztabu Naczelnego Wodza, skierowany do Szkoły Podchorążych Łączności[5].
Zgłosił się do służby w kraju. Przeszkolony ze specjalnością w łączności na kursach specjalnych dla kandydatów na cichociemnych, m.in. dywersyjnym, łączności (Ośrodek Wyszkoleniowy Sekcji Dyspozycyjnej Oddziału Specjalnego Sztabu Naczelnego Wodza, Anstruther), spadochronowym, odprawowym (STS 43, Audley End), i in. Zaprzysiężony na rotę ZWZ/AK 10 lipca 1943 w Audley End przez szefa Oddziału VI (Specjalnego) Sztabu Naczelnego Wodza. Awansowany na stopień podporucznika ze starszeństwem od 14 września 1943[5].
Skoczył ze spadochronem do okupowanej Polski w nocy 14/15 września 1943 w sezonie operacyjnym „Riposta”, w operacji lotniczej „Neon 8” dowodzonej przez kpt. naw. Mieczysława Malinowskiego, na placówkę odbiorczą „Czajnik” 204 (kryptonim polski, brytyjskie oznaczenie numerowe pinpoints), w okolicach miejscowości Mokra Wieś, 8 km od Tłuszcza. Razem z nim skoczyli: ppor. Stanisław Kujawiński ps. Wodnik, ppor. Józef Żakowicz ps. Tabu[6].
Po skoku aklimatyzacja do realiów okupacyjnych w Warszawie, od października 1943 przydzielony jako łącznościowiec, następnie dowódca plutonu radio, instruktor szkoleń dla łącznościowców do Oddziału V Łączności Komendy Obszaru Warszawskiego AK. Współorganizator placówek radiołączności w Sochaczewie, Skierniewicach, Warce, Grójcu, pracował na radiostacji „Wanda” 02[5].
W Powstaniu Warszawskim początkowo jako ochotnik w oddziale NSZ kpt. Jana Jaroszka ps. „Proboszcz” w Zgrupowaniu Chrobry II operującego w Obwodzie Śródmieście AK. Uczestnik walk na ul. Żelaznej, Krochmalnej oraz w getcie. Ranny w głowę, odznaczony Krzyżem Walecznych. Walczył następnie jako dowódca plutonu radio Komendy Obszaru Warszawskiego AK oraz dowódca radiostacji "Wanda 02", nadającej przy ul. Wilczej 27 oraz Noakowskiego 20; uruchomił także radiostację "Wanda 13"[5].
Po kapitulacji powstania, od 5 października w niewoli niemieckiej, osadzony w obozach: Stalag 318 VIII F Lamsdorf, Oflag II D Gross – Born, Oflag X-B Sandbostel, Oflag X-C Lubeka. 2 maja 1945 uwolniony przez żołnierzy 2 Armii Brytyjskiej[5].
11 maja 1945 zameldował się w Oddziale VI (Specjalnym) w Londynie (Wielka Brytania). Ponownie wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie pod dowództwem brytyjskim, do 12 kwietnia 1946 przydzielony do Centrum Wyszkolenia Łączności I Korpusu Polskiego w Szkocji. 1 stycznia 1946 awansowany na stopień porucznika (czasu wojny). Od 13 kwietnia 1946 przydzielony do 12 batalionu łączności 1 Korpusu Polskiego, od 9 lipca w jednostce łączności w Bad Orb (Niemcy). Od 13 września 1947 w Wielkiej Brytanii, do 1 kwietnia 1948 przydzielony do jednostki 203 Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia[5].
W 1948 wrócił do Polski, od 1 listopada podjął pracę w Rejonowym Przedsiębiorstwie Wodociągów i Kanalizacji w Szczecinie. Od 1 października 1951 kierownik oddziału produkcji w Wierzchowicach Cukrowni Bydgoskich w Inowrocławiu. Od kwietnia 1955 jako pełniący obowiązki dyrektora w Zjednoczeniu Maszyn Spożywczych w Warszawie. Od 1 kwietnia 1958 kierownik działu Rejonowego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji w Szczecinie, od 1 października 1963 dyrektor Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej w Szczecinie. Od marca 1979 specjalista ds. transportu i spedycji w Hortex oraz specjalista ds. kontroli i organizacji w Zakładzie Usług Komunalnych[5].
Zmarł 27 października 2004 w Szczecinie, pochowany na Cmentarzu Centralnym – kwatera 3D, rząd 8, grób 29[7].
Awanse edytuj
- starszy strzelec – 21 lutego 1943 roku (warunkowo podchorąży)
- podporucznik czasu wojny – ze starszeństwem od 14 września 1943 roku
- porucznik czasu wojny – 1 stycznia 1946 roku
- kapitan –
- major w stanie spoczynku –
Odznaczenia i wyróżnienia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych (23 września 1944 roku)
- Patent i Odznaka „Weteran Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny” (5 września 2000 roku)[2]
oraz odznaczenia brytyjskie.
Życie rodzinne edytuj
Był synem Teodora, maszynisty na PKP, i Wincentyny z domu Mongiałło[8]. Był dwukrotnie żonaty:
- w 1944 zawarł związek z Jadwigą Kozakiewicz (1920–1976) łączniczką AK; mieli troje dzieci: Marka Mariana (ur. 1947), Hannę zamężną Niewiadomską (ur. 1948) i Ewę (ur. 1951);
- w 1977 zawarł związek małżeński z Teresą z domu Muszyńską (ur. 1940); mieli córkę Agnieszkę (ur. 1973).
Przypisy edytuj
- ↑ Wyszukiwarka grobów w Szczecinie
- ↑ a b Patentowany major. „Gazeta Wyborcza, wyd. szczecińskie”, s. 2, 2000-09-06. [dostęp 2013-12-07].
- ↑ Cichociemni - rekrutacja [online], Cichociemni elita dywersji [dostęp 2024-02-20] (pol.).
- ↑ Cichociemni - nazwa, przysięga, znak [online], Cichociemni elita dywersji [dostęp 2024-02-20] (pol.).
- ↑ a b c d e f g h i j Teka personalna, 1943–1970, s. 3-41 (pol.), w zbiorach Studium Polski Podziemnej w Londynie, sygn. Kol.023.0161.
- ↑ Kajetan Bieniecki, Lotnicze wsparcie Armii Krajowej, Kraków: Arcana, 1994, s. 87-90, ISBN 83-86225-10-6 (pol.).
- ↑ Pamięć [online], Cichociemni elita dywersji [dostęp 2024-02-20] (pol.).
- ↑ Profil Anatola Makarenki na stronie 1944.pl. [dostęp 2013-12-07].
Bibliografia edytuj
- Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 3. Zwierzyniec – Rzeszów: Obywatelskie Stowarzyszenie „Ostoja”, 2002, s. 69–71. ISBN 83-902499-5-2.
- Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 363. ISBN 83-211-0537-8.
- Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 169.