Anton Bludnik
Anton Dzianisawicz Bludnik (biał. Антон Дзянісавіч Блюднік, ros. Антон Денисович Блюдник, Anton Dienisowicz Bludnik; ur. 3 września 1956 w Osowie w rejonie lidzkim) – białoruski polityk i biznesmen, deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji, w latach 1996–2000 deputowany do Izby Reprezentantów Republiki Białorusi I kadencji; wielokrotnie oskarżany o oszustwa finansowe i niegospodarność, skazany przez sąd za przyjęcie korzyści majątkowej i wyłudzenie kredytu.
| Pełne imię i nazwisko |
Anton Dzianisawicz Bludnik |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
3 września 1956 |
| Deputowany do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji | |
| Okres |
od 27 listopada 1996 |
| Poprzednik |
stanowisko utworzone |
| Deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji | |
| Okres |
od 9 stycznia 1996 |
| Przynależność polityczna |
Partia Agrarna, frakcja agrariuszy |
| Następca |
wybory nie odbyły się |
| Przewodniczący Lidzkiego Rejonowego Komitetu Wykonawczego | |
| Okres |
od 1995 |
Życiorys edytuj
Młodość i praca edytuj
Urodził się 3 września 1956 roku we wsi Osowo, w rejonie lidzkim obwodu grodzieńskiego Białoruskiej SRR, Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich. W latach 1973–1975 pracował jako robotnik, brygadzista brygady budowlanej, w latach 1975–1983 jako kierownik działu produkcyjnego, agronom, dyrektor fermy, główny specjalista ds. produkcji paszy w kołchozie im. Jurija Gagarina. W 1986 roku ukończył Grodzieński Instytut Gospodarstwa Wiejskiego, uzyskując wykształcenie agronoma. W latach 1983–1987 pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego kołchozu „Białoruś”[1]. W latach 1987–1995 pracował jako przewodniczący kołchozu im. Czapajewa w rejonie lidzkim. W latach 1995–1998 był przewodniczącym Lidzkiego Rejonowego Komitetu Wykonawczego. Został zwolniony z powodu oskarżenia o marnotrawstwo środków, czego jednak nigdy nie udowodniono[2]. W 1995 roku był członkiem Partii Agrarnej[3].
Działalność parlamentarna edytuj
W pierwszej turze uzupełniających wyborów parlamentarnych 29 listopada 1995 roku został wybrany na deputowanego do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji z lidzkiego wiejskiego okręgu wyborczego nr 135[3]. W głosowaniu tym uzyskał 79,03% głosów[4]. 5 grudnia 1995 roku został zarejestrowany przez centralną komisję wyborczą[3], a 9 stycznia 1996 roku zaprzysiężony na deputowanego[5]. Od 23 stycznia pełnił w Radzie Najwyższej funkcję członka Stałej Komisji ds. Budownictwa Państwowego i Samorządu Lokalnego[6]. Należał do frakcji agrariuszy. Od 3 czerwca był członkiem grupy roboczej Rady Najwyższej ds. współpracy z parlamentem Republiki Litewskiej[7]. Poparł dokonaną przez prezydenta Alaksandra Łukaszenkę kontrowersyjną i częściowo nieuznaną międzynarodowo zmianę konstytucji. 27 listopada 1996 roku przestał uczestniczyć w pracach Rady Najwyższej i wszedł w skład utworzonej przez prezydenta Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji[8]. Od 18 grudnia tego samego roku pełnił w niej funkcję członka Stałej Komisji ds. Budżetu i Finansów[9]. Zgodnie z Konstytucją Białorusi z 1994 roku jego mandat deputowanego do Rady Najwyższej zakończył się 9 stycznia 2001 roku; kolejne wybory do tego organu jednak nigdy się nie odbyły[10]. Jego kadencja w Izbie Reprezentantów zakończyła się 21 listopada 2000 roku.
Po zakończeniu pracy parlamentarnej zajmował kierownicze posady w przedsiębiorstwach. Kierował Domem Handlowym Otwartej Spółki Akcyjnej „Lida-Łakokraska”. Na przełomie 2006 i 2007 roku został dyrektorem Drohiczyńskiego Zakładu Paszowego[11], ale już wkrótce oskarżono go o oszustwa finansowe i utracił to stanowisko. Sąd rejonu wołożyńskiego obwodu mińskiego uznał go winnym przyjęcia korzyści majątkowej znacznej wartości i skazał na 6,5 roku w kolonii poprawczej o podwyższonym rygorze. Pod koniec 2008 roku ponownie stanął przed sądem (tym razem rejonu drohiczyńskiego), oskarżony o popełnienie przestępstwa z art. 2 pkt. 237 Kodeksu Karnego: „Wyłudzenie kredytu lub dotacji”. W styczniu 2009 roku sąd uznał go winnym i skazał na dwa lata ograniczenia wolności[12].
Życie prywatne edytuj
Anton Bludnik jest żonaty[2]. W 1995 roku mieszkał we wsi Wawiórka w rejonie lidzkim[3].
Przypisy edytuj
- ↑ Kto… ↓, s. 34
- ↑ a b Kto… ↓, s. 35
- ↑ a b c d Спіс дэпутатаў Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь трынаццатага склікання, якія выбраны ў першым туры галасавання паўторных выбараў 29 лістапада 1995 года і зарэгістраваны Цэнтральнай камісіяй Рэспублікі Беларусь па выбарах і правядзенню рэспубліканскіх рэферэндумаў 5 снежня 1995 года. Centralna Komisja Republiki Białorusi ds. Wyborów i Prowadzenia Republikańskich Referendów. [dostęp 2019-09-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-17)]. (biał.).
- ↑ Głos znad Niemna, nr 49-50/1995, 4–10 grudnia 1995, s. 1
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 9 января 1996 г. №4-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-09. [dostęp 2018-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-13)]. (ros.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 23 января 1996 г. №35-XIII. busel.org, 1996-01-23. [dostęp 2019-08-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-28)]. (ros.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Президиума Верховного Совета Республики Беларусь от 3 июня 1996 г. №345-XIII. bankzakonov.com, 1996-06-03. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-12)]. (ros.).
- ↑ А. Лукашенко: Закон Республики Беларусь от 27 ноября 1996 г. № 819-XIII. Izba Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi, 1996-11-27. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-15)]. (ros.).
- ↑ А. Малофеев: Постановление Палаты представителей Национального собрания Республики Беларусь от 18 декабря 1996 г. №22-П/I. pravo.levonevsky.org, 1996-12-18. [dostęp 2019-08-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-18)]. (ros.).
- ↑ М. Грыб: Канстытуцыя 1994 года. Narodowy Internetowy Portal Prawy Republiki Białorusi, 1994-03-15. [dostęp 2020-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-28)]. (biał.).
- ↑ Один день Антона Денисовича. Sowietskaja Biełorussija, 2007-01-31. [dostęp 2019-08-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-28)]. (ros.).
- ↑ Иван Орлов: Кривая линия кредитная. Wieczernij Briest, 2009-01-16. [dostęp 2019-08-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-28)]. (ros.).
Bibliografia edytuj
- Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.