Antoni Tobiasiewicz
Antoni Tobiasiewicz (ur. 9 maja 1891 w Kętach, zm. ?) – major piechoty Wojska Polskiego.
 major piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
9 maja 1891 |
|---|---|
| Data śmierci |
? |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
II zastępca dowódcy pułku (kwatermistrz) |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się 9 maja 1891 w Kętach, w ówczesnym powiecie bialskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Franciszka i Agnieszki. Był bratem Władysława (1886–1940), podpułkownika piechoty[1], Jana Kantego (1877–1947), księdza. W 1913 ukończył klasę VIIIB i złożył maturę w c. k. Gimnazjum III w Krakowie[2][3].
W czasie I wojny światowej razem z bratem Władysławem walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. Ich oddziałem macierzystym był c. i k. Pułk Piechoty Nr 56[4]. Antoni został mianowany porucznikiem ze starszeństwem z 1 września 1915 w korpusie oficerów rezerwy piechoty[5].
7 lipca 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika ze starszeństwem z 1 września 1915, zaliczony do I Rezerwy armii z jednoczesnym powołaniem do służby czynnej na czas wojny i przydzielony do 12 Pułku Piechoty[6][7]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1578. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. Później został przeniesiony do 52 Pułku Piechoty w Złoczowie[9][10][11]. 27 stycznia 1930 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 65. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12]. W marcu tego roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy batalionu[13]. W marcu 1932 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza[14][15]. Na tym stanowisku pełnił służbę do 1939. W międzyczasie (w 1938) zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „II zastępca dowódcy pułku”[16].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Walecznych[17]
- Złoty Krzyż Zasługi (1938)[18]
- Srebrny Medal Waleczności 1. klasy (Austro-Węgry)[4]
- Srebrny Medal Waleczności 2. klasy (Austro-Węgry)[4]
Przypisy edytuj
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne im. gen. broni Kazimierza Sosnkowskiego. [dostęp 2020-11-25]..
- ↑ Sprawozdanie 1913 ↓, s. 132, 148.
- ↑ Absolwenci 1883–1939 - III Gimnzjum / II Liceum Ogólnokształcące w Krakowie [online], www.sobieski.krakow.pl [dostęp 2021-06-15].
- ↑ a b c Ranglisten 1918 ↓, s. 639.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 274.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 77 z 16 lipca 1919 roku, poz. 2492, 2517.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 57, 918.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 64.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 272, 418.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 249, 362.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 66, 195.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930 roku, s. 24.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 100.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 225.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 37, 580.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 22, 608.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 37.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 13 „za zasługi w służbie wojskowej”.
Bibliografia edytuj
- Sprawozdanie trzydzieste dyrekcyi c. k. Gimnazyum III. w Krakowie za rok szkolny 1912/13. Kraków: Nakładem Funduszu Naukowego, 1913.
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.