Artur Rössner
Artur Rössner (ur. 4 kwietnia 1888 w Wiedniu[1], zm. 4 marca 1928 we Lwowie) – podpułkownik taborów Wojska Polskiego.
 podpułkownik taborów
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1928 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca dywizjonu taborów |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach c. i k. armii. Na stopień rotmistrza został mianowany ze starszeństwem z 1 listopada 1917 roku w korpusie oficerów taborowych. W 1918 roku jego oddziałem macierzystym był batalion taborów Nr 11[2].
W czasie wojny z bolszewikami kierował pracami Referatu Taborów w dowództwie Frontu Północno-Wschodniego. 30 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w Wojskach Taborowych, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. 23 października 1920 roku został mianowany szefem Sekcji Taborów i Koni Oddziału IV Etapowego Naczelnego Dowództwa WP oraz służył w dowództwie 4 Armii na stanowisku kierownika Referatu Taborowego[3]. Od 1921 roku pełnił służbę na stanowisku komendanta kadry szwadronu zapasowego 6 dywizjonu taborów we Lwowie. 16 sierpnia 1923 roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy 6 dywizjonu taborów[4][5]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów taborowych[6]. 1 października 1925 roku został przeniesiony do kadry oficerów taborów na stanowisko szefa Taborów Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie[7][8]. W listopadzie 1927 roku został wyznaczony na stanowisko kierownika referatu taborowego w 6 Okręgowym Szefostwie Artylerii i Uzbrojenia we Lwowie[9]. W następnym miesiącu został przydzielony na stanowisko rejonowego inspektora koni w Jarocinie[10]. Zmarł 4 marca 1928 roku we Lwowie[11].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Złoty Krzyż Zasługi
- Srebrny Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej dwukrotnie[12]
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[12]
- Krzyż Jubileuszowy Wojskowy[12]
- Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913[12]
Zobacz też edytuj
- ppłk tab. Erwin Rössner
Przypisy edytuj
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-01-10]..
- ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1503, 1556.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 43 z 10 listopada 1920 roku, s. 1162.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 63 z 27 września 1923 roku, s. 583.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 943, 949.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 281.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 109 z 21 października 1925 roku, s. 587.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 26 lipca 1926 roku, s. 229.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 29 listopada 1927 roku, s. 345.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 23 grudnia 1927 roku, s. 368.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 24 lipca 1928 roku, s. 244.
- ↑ a b c d Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1556.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Regina Czarnecka, Organizacja Sztabu Generalnego WP (Naczelnego Dowództwa WP) w latach 1918-1921, Biuletyn Wojskowej Służby Archiwalnej Nr 26 z 2003.