Bazylika św. Małgorzaty w Düsseldorfie

Bazylika św. Małgorzaty
Basilika Sankt Margareta
	kościół parafialny, bazylika mniejsza
	; Widok z południowego zachodu
Państwo	Niemcy
Kraj związkowy	Nadrenia Północna-Westfalia
Miejscowość	Düsseldorf
Adres	Gerricusplatz 6, 40625 Düsseldorf, Niemcy
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki (łaciński)
Archidiecezja	Kolonii
Bazylika mniejsza; • nadający tytuł	od 14 września 1982; Jan Paweł II
Wezwanie	św. Małgorzaty
Wspomnienie liturgiczne	20 lipca
	Przedmioty szczególnego kultu
Relikwie	Krwi Chrystusa,; św. Hipolita
Historia
Data rozpoczęcia budowy	ok. 1220
Data poświęcenia	prawd. 1236
Dane świątyni
Styl	romanizm
Wieża kościelna; • liczba wież	; 1
Liczba naw	3
	Położenie na mapie Düsseldorfu Bazylika św. Małgorzaty
	Położenie na mapie Niemiec Bazylika św. Małgorzaty
	Położenie na mapie Nadrenii Północnej-Westfalii Bazylika św. Małgorzaty
	51°14′14″N 6°51′46″E/51,237222 6,862778
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Bazylika św. Małgorzaty (niem. Basilika Sankt Margareta) – rzymskokatolicka świątynia parafialna znajdująca się w niemieckim mieście Düsseldorf, w dzielnicy Gerresheim. Dawna kolegiata, od 1982 bazylika mniejsza.

Historia

Pierwsza wzmianka o żeńskiej kapitule w Gerresheimie pochodzi z roku 870. Patronem kompleksu był wówczas św. Hipolit^[1]. Budowę kolegiaty rozpoczęto ok. 1220 roku^[2], a konsekrowano ją prawdopodobnie w roku 1236^[1]. W 1319 roku Arnold von Eller podadarował świątyni relikwie Krwi Chrystusa^[3]. Kapituła posiadała liczne dochody i spory majątek aż do XV wieku. W 1568 miejscowość została zniszczona przez pożar. Do XVIII wieku kościół służył jedynie kanoniczkom, a siedzibą parafii była niewielka świątynia na południe od kompleksu. Od 1790 roku w kolegiacie odprawiano msze dla mieszkańców Gerresheimu. W 1803 wydano dekret o kasacie kapituły, którą ostatecznie rozwiązano trzy lata później. W 1810 dawna kolegiata została siedzibą parafii, poprzedni kościół parafialny rozebrano w roku 1892^[1]. Kościół w XIX i XX wieku poddano licznym renowacjom^[2]. 9 sierpnia 1953 do świątyni powróciły relikwie dawnego patrona, św. Hipolita^[3]. 14 września 1982 papież Jan Paweł II wyniósł ją do godności bazyliki mniejszej^[4].

Architektura i wyposażenie

Świątynia późnoromańska, trójnawowa, o układzie bazylikowym. Posiada transept, nad skrzyżowaniem naw wznosi się ośmioboczna, dwukondygnacyjna wieża. Przykryta sklepieniami żebrowymi. Za ołtarzem wisi krucyfiks z 970 roku^[2], o wymiarach 2,1 na 1,8 metra^[3], jedno z nielicznych zachowanych dzieł romańskich w Nadrenii^[2]. Wnętrze zdobi również relikwiarz św. Hipolita z lat 50. XX wieku autorstwa Heina Wimmera, ustawiony na konsekrowanym 7 czerwca 1959 ołtarzu^[3]. Relikwie Krwi Chrystusa przechowywane są w gotyckiej monstrancji z 1420 roku^[5]. Sklepienie zdobi XIII-wieczny fresk przedstawiający Trójcę Świętą^[6]. Okna są wypełnione witrażami z lat 1959–1964, wykonanymi przez Hermanna Gottfrieda, ze scenami: Ostatniej Wieczerzy, Apokalipsy św. Jana i mszy świętej oraz wizerunkami Chrystusa Cierpiącego i świętych: Małgorzaty, Katarzyny, Hipolita, Gertrudy, Cecylii, Henryka, Sebastiana, Bonifacego, Archaniołów i bł. Gerricha^[7]. Organy wykonano w warsztacie Rieger Orgelbau, ich inauguracja miała miejsce 28 listopada 1982^[8].