Beata Górczyńska-Szmytkowska
Beata Górczyńska-Szmytkowska, właśc. Beata Sylwia Szmytkowska (ur. 30 marca 1968 w Gdańsku) – polska archiwistka i działaczka opozycyjna.
| Imię i nazwisko |
Beata Sylwia Szmytkowska |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Zawód, zajęcie |
archiwistka, działaczka opozycyjna |
| Edukacja | |
| Alma Mater | |
| Pracodawca |
Archiwum Państwowe w Gdańsku (od 1996) |
| Rodzice |
Bogdan, Barbara |
| Małżeństwo | |
| Dzieci |
2 |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Córka Bogdana i Barbary[1]. Maturę zdała w 1987 w III Liceum Ogólnokształcącym w Gdańsku. W latach 1987–1989 studiowała historię na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (KUL). Tytuł magistra uzyskała w 1994 na Wydziale Filologiczno-Historycznym Uniwersytetu Gdańskiego[2].
W latach 1983–1988 zajmowała się kolportowaniem wydawnictw podziemnych; skrzynka kolportażowa znajdowała się w mieszkaniu jej rodziców. W szkole współorganizowała kanały kolportażowe, w tym dotyczące form protestu. 24 kwietnia 1986 w wyniku donosu została zatrzymana, a nazajutrz osadzona w Areszcie Śledczym w Gdańsku. 16 lipca 1986 prokuratura uchyliła areszt, a 17 września 1986 umorzyła śledztwo w ramach amnestii[2]. Jedną z funkcjonariuszy znęcających się nad nią w więzieniu była Jadwiga Kmicińska, w 1997 „za wybitne zasługi w umacnianiu bezpieczeństwa i porządku publicznego” odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[3][4]. W latach 1986–1987 była rozpracowywana przez Wojewódzki Urząd Spraw Wewnętrznych w Gdańsku. W latach 1987–1989 jako studentka KUL wraz z Piotrem Niwińskim kolportowała wydawnictwa podziemne. W sierpniu 1988 zaangażowała się w dostarczanie żywności, lekarstw i korespondencji strajkującym robotnikom ze Stoczni Gdańskiej[2].
W 1996 rozpoczęła pracę jako archiwistka, a następnie starsza archiwistka i kustoszka w Archiwum Państwowym w Gdańsku[2].
W 2013 „za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce” została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[5].
Jedna z bohaterek wydanej w 2016 książki Anny Herbich „Dziewczyny z Solidarności”[3][6].
Jej mężem jest Radosław Szmytkowski, fizyk i wykładowca Politechniki Gdańskiej[7]. Matka dwóch córek[3].
Przypisy edytuj
- ↑ Dane osoby z katalogu osób "rozpracowywanych" [online], Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [dostęp 2023-05-26] [zarchiwizowane z adresu 2023-05-27].
- ↑ a b c d Krzysztof Filip, Arkadiusz Kazański, Górczyńska-Szmytkowska Beata [online], Encyklopedia Solidarności [dostęp 2023-05-26] [zarchiwizowane z adresu 2022-08-20].
- ↑ a b c Dziewczyny z Solidarności. Ich walka z komuną [online], plus.dziennikbaltycki.pl, 3 listopada 2016 [dostęp 2023-05-27] [zarchiwizowane z adresu 2023-01-29].
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 23 października 1997 r. o nadaniu orderów (M.P. z 1998 r. nr 6, poz. 97).
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 listopada 2013 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2014 r. poz. 537).
- ↑ Anna Herbich, Dziewczyny solidarności: prawdziwe historie, Prawdziwe historie, Kraków: Znak, 2016, ISBN 978-83-240-3464-2 [dostęp 2023-05-27].
- ↑ Jan Hlebowicz, Niepokorni z Topolówki. Działalność niezależna młodzieży III LO im. Bohaterów Westerplatte w Gdańsku w latach 1977–1989 [online], polska1918-89.pl, s. 50 [dostęp 2023-05-27] [zarchiwizowane z adresu 2022-12-10].