Białogardzka Kolej Dojazdowa

Białogardzka Kolej Dojazdowa powstała 2 listopada 1905 r., kiedy to otwarto odcinek kolei wąskotorowej ŚwielinoBiałogard (32 km). 16 września 1909 r. oddano do użytku nowo zbudowany odcinek Białogard – Rarwino (20 km).

Białogardzka Kolej Dojazdowa
kolej wąskotorowa
Ilustracja
Dawny budynek dworca Białogard Wąsk. – ul. Kolejowa (stan z września 2009 r.)
Państwo

 Polska

Lokalizacja

województwo zachodniopomorskie

Liczba linii

2

Lata funkcjonowania

1905–2007

Infrastruktura
Schemat sieci
Białogardzka Kolej Dojazdowa na tle powiatów województwa zachodniopomorskiego
Rozstaw szyn

1000 mm

Rok 1945 okazał się dla białogardzkiej wąskotorówki ostatnim. Wkraczająca na te tereny Armia Czerwona dokonała całkowitego demontażu torowisk oraz wywiozła do ZSRR cały tabor. W 1951 r. Pomorskie Koleje Dojazdowe (PKD) ponownie uruchomiły linię Świelino – Białogard (32 km), a w 1952 r. Białogard – Rarwino – LepinoSławoborze (30 km). W roku 1991, po wykolejeniu się pociągu towarowego, spowodowanego złym stanem technicznym torowiska, wstrzymano przewozy towarowe na linii Białogard – Sławoborze. Na przełomie lat 80. i 90. XX wieku, jednolita do tej pory sieć PKD rozpadła się na trzy odrębne koleje: Koszalińską KD z siedzibą w Koszalinie, Gryficką KD z siedzibą w Gryficach oraz Stargardzką KD z siedzibą w Stargardzie Szczecińskim. W 1992 r. wstrzymano przewozy pasażerskie na trasie Białogard – Sławoborze (30 km) oraz zlikwidowano lokomotywownię w Białogardzie. 30 września 1996 r. zamknięto także odcinek Świelino – Białogard (32 km). Ostatni odcinek zamknięto w 2007[1]

Linie kolejowe edytuj

Przypisy edytuj

  1. H. Waguła, S. Fedorowicz: 8015 Białogard Miasto – Świelino. atlaskolejowy.net. [dostęp 2019-05-11].