Biją w Łeb

Biją w Łeb – polski herb szlachecki znany tylko z zawołania i dwóch przedstawień.

Opis herbu

W polu barwy niewiadomej rogacina w słup^[1].

Najwcześniejsze wzmianki

Pierwsza wzmianka z 1424. Pierwsze przedstawienie na mensie ołtarza z 1467-77 w kościele Bożego Ciała w Krakowie^[2]. Znany także w XVI wieku, z chrzcielnicy w Juście z 1504 roku, oraz w Podolu z przełomu XV i XVI wieku. Herb ma rodowód średniowieczny^[3], ale wtedy opisywano rogacinę jako strzałę. Zaginął w XVI wieku.

Etymologia

Wedle Ludwika Moszyńskiego, Biją w łeb to odimperatywna proklamacja dopełnieniowa^[2].

Herbowni

Nieznane są nazwiska herbownych posługujących się tym herbem.

Przypisy

↑ Szymański twierdzi, że wzmiankowane przez Wittyga herby własne Radneski, Drachowski i Siracki są tożsame z omawianym. Tadeusz Gajl w Herbarzu polskim nie podziela tego poglądu
↑ ^a ^b Józef Szymański: Herbarz średniowiecznego rycerstwa polskiego. Warszawa: PWN, 1993, s. 229-231. ISBN 83-01-09797-3.
↑ Według Leksykonu genealogicznego najwcześniejsze przedstawienie pochodzi z lat 1467-1477, zaś najwcześniejsza wzmianka z 1427. Informacje te dotyczą wersji średniowiecznej – ze strzałą w skos

Bibliografia

Józef Szymański: Herbarz rycerstwa polskiego z XVI wieku. Warszawa: DiG, 2001, s. 20. ISBN 83-7181-217-5.

[1] Szymański twierdzi, że wzmiankowane przez Wittyga herby własne Radneski, Drachowski i Siracki są tożsame z omawianym. Tadeusz Gajl w Herbarzu polskim nie podziela tego poglądu

[Szymański1-2] Józef Szymański: Herbarz średniowiecznego rycerstwa polskiego. Warszawa: PWN, 1993, s. 229-231. ISBN 83-01-09797-3.

[3] Według Leksykonu genealogicznego najwcześniejsze przedstawienie pochodzi z lat 1467-1477, zaś najwcześniejsza wzmianka z 1427. Informacje te dotyczą wersji średniowiecznej – ze strzałą w skos

[1]

[2]

[3]