Biją w Łeb
Biją w Łeb – polski herb szlachecki znany tylko z zawołania i dwóch przedstawień.
Opis herbu edytuj
Najwcześniejsze wzmianki edytuj
Pierwsza wzmianka z 1424. Pierwsze przedstawienie na mensie ołtarza z 1467-77 w kościele Bożego Ciała w Krakowie[2]. Znany także w XVI wieku, z chrzcielnicy w Juście z 1504 roku, oraz w Podolu z przełomu XV i XVI wieku. Herb ma rodowód średniowieczny[3], ale wtedy opisywano rogacinę jako strzałę. Zaginął w XVI wieku.
Etymologia edytuj
Wedle Ludwika Moszyńskiego, Biją w łeb to odimperatywna proklamacja dopełnieniowa[2].
Herbowni edytuj
Nieznane są nazwiska herbownych posługujących się tym herbem.
Przypisy edytuj
- ↑ Szymański twierdzi, że wzmiankowane przez Wittyga herby własne Radneski, Drachowski i Siracki są tożsame z omawianym. Tadeusz Gajl w Herbarzu polskim nie podziela tego poglądu
- ↑ a b Józef Szymański: Herbarz średniowiecznego rycerstwa polskiego. Warszawa: PWN, 1993, s. 229-231. ISBN 83-01-09797-3.
- ↑ Według Leksykonu genealogicznego najwcześniejsze przedstawienie pochodzi z lat 1467-1477, zaś najwcześniejsza wzmianka z 1427. Informacje te dotyczą wersji średniowiecznej – ze strzałą w skos
Bibliografia edytuj
- Józef Szymański: Herbarz rycerstwa polskiego z XVI wieku. Warszawa: DiG, 2001, s. 20. ISBN 83-7181-217-5.