Bitwa pod Kockiem (IX 1831)
Bitwa pod Kockiem – bitwa stoczona 12 września 1831 roku podczas powstania listopadowego.
| Powstanie listopadowe |
|---|
|
Belweder – Stoczek – Dobre – Kałuszyn (I) – Nowa Wieś – Wawer (I) – Nowogród – Białołęka – Olszynka Grochowska – Puławy – Kurów – Wawer (II) – Dębe Wielkie – Kałuszyn (II) – Liw – Domanice – Iganie – Poryck – Wronów – Kazimierz Dolny – Boremel – Kiejdany – Sokołów Podlaski – Mariampol – Kuflew – Mińsk Mazowiecki (I) – Cudnów – Firlej – Lubartów – Połąga – Jędrzejów – Daszów – Tykocin – Nur – Ostrołęka – Rajgród – Grajewo – Kock (I) – Budziska – Łysobyki – Ponary – Kałuszyn (III) – Mińsk Mazowiecki (II) – Iłża – Gniewoszów – Wilno (II) – Międzyrzec Podlaski – Warszawa – Kock (II) – Księte |
Podczas odwrotu Ramoriny w kierunku granicy austriackiej w stronę Kocka wysłany został generał Tomasz Konarski. Dowodząc grupą złożoną z brygady kawalerii i 2 baonów, miał pozorować przeprawę przez Wieprz. Pod Kockiem zaatakowany został przez awangardę korpusu Rosena. Po krótkiej i nierozstrzygnietej walce Konarski wycofał się do Łysobyków.
LiteraturaEdytuj
- Mała Encyklopedia Wojskowa, 1967, Wydanie I