Blues & Rock (zespół muzyczny)
Blues & Rock – polski zespół blues-rockowy, który wyłonił się z Blues Tria Wojciecha Skowrońskiego i w latach 1972–1976 był jego drugą grupą, a którą po trzech latach przerwy w działalności estradowyej, reaktywował i która od wiosny do jesieni 1979 roku działała pod nazwą „New Blues & Rock”[1][2].
| Inne nazwy |
New Blues & Rock |
|---|---|
| Rok założenia | |
| Rok rozwiązania | |
| Pochodzenie | |
| Gatunek |
blues, blues-rock, rhythm and blues, rock and roll, boogie-woogie, swing (jazz), funk, pop-rock |
| Aktywność |
1972–1976, 1978–1979 |
| Wydawnictwo | |
| Powiązania |
Blues Trio, Rock & Blues, Karol Nicze, Jacek Delong, Jerzy Kiełczewski, Zbigniew Karwacki, Andrzej Szczepański, Elżbieta Wojnowska, Halina Frąckowiak, Grażyna Łobaszewska, Ewa Sośnicka, Andrzej Ellmann, Roman Nowicki i in. |
| Skład | |
| Wojciech Skowroński Andrzej Rogal Marek Wojciechowski Przemysław Lisiecki | |
| Byli członkowie | |
| Andrzej Iskra Maciej Winiewicz Edmund Klaus Eugeniusz Orlicki Eryk Kulm Waldemar Majewski | |
| Współpracownicy | |
| Maciej Dobrzyński Krystyna Stolarska Ewa Góra Halina Zielińska Teresa Głowacka | |
Historia
edytujWiosną 1972 roku po występie Blues Tria na X KFPP w Opolu[1]. Jego lider, wokalista i pianista Wojciech Skowroński decyduje się na powiększenie składu swojego zespołu, zachowując dotychczasową sekcję rytmiczną, którą tworzyli: Andrzej Iskra (gitara basowa) i Przemysław Lisiecki (perkusja) oraz stałego współpracownika, akustyka Macieja Winiewicza, który grał także na instrumentach perkusyjnych i harmonijce ustnej[1][3].
Latem 1972 roku do grupy dołączył Maciej Dobrzyński, który pełnił funkcję kierownika artystycznego, menedżera, a także perkusjonalisty[1][3]. Zaś skład, który tworzyli: W. Skowroński, A. Iskra, P. Lisiecki, M. Winiewicz i Dobrzyński[1]. Włączył do repertuaru formacji utwory o charakterze rhythm and bluesowym i rock and rollowym, czy też rockowym[1]. To zainspirowało lidera zespołu do zmiany nazwy na Blues & Rock[1].
20 października 1972 roku, już pod nowym szyldem, zespół wystąpił podczas XV Festiwalu Jazz Jamboree, który zarejestrowano i z którego wybrano utwory na EP-kę (No Sense In Worrying z rep. Otisa Spanna i Precious, Precious (Paraphrase) z rep. Isaaca Hayesa)[4][5], która uznawana jest dziś za pierwszą płytę koncertową w Polsce[1].
Szczyt popularności formacji Blues & Rock przypadł na lata 1973–1974, gdy późną jesienią 1972 roku rozpoczęła z nią współpracę żeńska grupa wokalna Rock & Blues[2] w składzie: Ewa Góra (wł. Górzanka), Krystyna Stolarska i Halina Zielińska – wcześniej solistki zespołu Amazonki[1]. W styczniu 1973 roku zespół Skowrońskiego zarejestrował w Warszawie utwory na swój pierwszy album pt. Blues & Rock[1]. Po wydaniu płyty odeszła Halina Zielińska, zaś jej miejsce zajęła Teresa Głowacka[1].
Blues & Rock Wojciecha Skowrońskiego wystąpił m. in. w XI KFPP w Opolu, „Poznańskich Muzykaliach”, „Częstochowskich Spotkaniach Jazzowych” (6-8.04.1973), „Dniach Kultury Polskiej” w Berlinie (1973), IV Lubelskich Spotkaniach Wokalistów Jazzowych” (1-3.06.1973) i „Intercopernicaliach” (14-17.09.1973)[1]. Grupa wylansowała takie przeboje jak: Kominiarz Johnny, Równy był gość[4], Gdybyś miał dwa życia[4], Blues to zawsze blues jest (nagroda za interpretacje na XI KFPP Opole '73) czy Ludzie, coś mi tutaj nie gra[1].
Wiosną 1973 roku dołączył gitarzysta Edmund Klaus z którym już podczas XII KFPP w Opolu zespół wykonał utwory Alabama czy Ja to się cieszę byle czym[1]. W listopadzie i grudniu 1974 roku nastąpiły kolejne zmiany personalne w składzie zespołu, ponieważ miejsce Andrzeja Iskry zajął Eugeniusz Orlicki (gitara basowa), zaś Przemysława Lisieckiego zastąpił Eryk Kulm (perkusja)[1][4]. Przestało też istnieć żeńskie trio wokalne Rock & Blues[2].
Na początku roku 1975 Wojciech Skowroński wraz ze swoim Blues & Rockiem, nawiązał współpracę z łódzką orkiestrą Karola Nicze, co zaowocowało wspólnymi trasami koncertowymi z cyklu Kontrasty i porównania w latach 1975–1976, której organizatorem była Estrada Poznańska[1][2].
Podczas tych występów na estradzie pojawiali się także: Andrzej Ellmann (gitara akustyczna), Roman Nowicki (gitara, instrumenty klawiszowe, śpiew); sekcja dęta w składzie: Jacek Delong (saksofon altowy i tenorowy), Jerzy Kiełczewski (trąbka), Zbigniew Karwacki (saksofon altowy, klarnet), Andrzej Szczepański (puzon) oraz solistki: Elżbieta Wojnowska, Halina Frąckowiak, Grażyna Łobaszewska i Ewa Sośnicka[1].
Wiosną 1975 roku po niespełna trzech miesiącach Eryk Kulm opuścił zespół[2], zaś jego następcą został Waldemar Majewski[1]. 29 grudnia tegoż roku Blues & Rock wziął udział w programie rozrywkowym pt. Blues przez cały rok – zarejestrowanym i emitowanym w TVP3 Warszawa (emisja prawdopodobnie miała miejsce dopiero 13 sierpnia 1976)[2]. Zaprezentował wówczas utwory: Stompin at the Savoy, Cały świat jaśnieje, Rock and roll i ja i Kiedy świat jest więcej wart[2]. 19 stycznia 1976 roku zaś, wystąpił w TVP3 Poznań[2].
W kwietniu 1976 roku zespół wystąpił na Międzynarodowej Wiośnie Estradowej i w wolnych chwilach między trasami koncertowymi, przygotował materiał na drugi album pt. Wojciech Skowroński, który został zarejestrowany w maju 1976 roku[1]. Zaś prezentacja programu estradowego pt. Kontrasty i porównania trwała równo rok od stycznia 1975 do stycznia 1976 roku[2]. Latem tegoż roku działalność formacji Blues & Rock ustała[1][2]. Była to decyzja Wojciecha Skowrońskiego, który zawiesił swą działalność artystyczną i koncertową na okres trzech lat[1][2].
Wiosną 1979 roku pianista wraz z perkusistą Przemysławem Lisieckim, reaktywował zespół pod nową nazwą „New Blues & Rock”[1][2]. W składzie grupy znaleźli się ponadto: basista Marek Wojciechowski i gitarzysta Andrzej Rogal[1][2]. Latem grupa zarejestrował cztery nowe utwory w PR Katowice (A przecież taki był i Jak ten dziadek, które skomponował Jerzy Milian oraz W dobrym tonie i Być we dwoje to dobre, lecz..., skomponowane przez Skowrońskiego – wszystkie do tekstów duetu autorskiego Andrzej Sobczak – Andrzej Kosmala)[1][2].
Dwa z nich znalazły się w czerwcowym (A przecież taki był – „Piosenka laureatka”) i wrześniowym (Jak ten dziadek) wydaniu „Plebiscytu Studia Gama” (1980) i obydwie ukazały się na kompilacyjnych kasetach magnetofonowych, dotyczących tego programu[2].
Jednak pod koniec lat 70. szczyt popularności wykonywanego przez zespół gatunku muzycznego, należał do przeszłości[1]. Czego konsekwencją były sporadyczne wyjazdy muzyków tylko na występy krajowe, które odbywały się w klubach studenckich, takich jak m.in. poznański "Słońce" w którym New Blues & rock zagrał pod koniec 1979 roku[1][2]. Ostatecznie zespół przestał istnieć jesienią 1979 roku[2].
- 1972: Blues & Rock, Wojciech Skowroński (EP, Polskie Nagrania „Muza” N-0712)
- 1973: Blues & Rock (LP, Polskie Nagrania „Muza” XL/SXL 0799)
- 1976: Wojciech Skowroński (LP, Pronit SX 1376)
- 2017: Trochę żal (nagrania radiowe z lat 1970-1973) (Kameleon Records KAMCD 63)
- 2020: Rock and roll i ja (nagrania radiowe z lat 1973-1979) (Kameleon Records KAMCD 64)
- 2019: Blues to zawsze blues jest (nagrania koncertowe z lat 1970-1974) (Kameleon Records KAMCD 65)
- 2022: Za jasną rzeką (nagrania koncertowe z lat 1971–1979) (Kameleon Records KAMCD 66)
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z Piotr Przybylski: Wojciech Skowroński – biogram. wojciechskowronski.pl, 2009-03-01. [dostęp 2024-05-27]. (pol.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Wojciech Skowroński – Rock and roll i ja (KAMCD 64, 2020) info: książeczka do płyty
- ↑ a b Piotr Przybylski: Blues & Rock, Wojciech Skowroński, 1973. wojciechskowronski.pl, 2009-04-22. [dostęp 2024-05-23]. (pol.).
- ↑ a b c d Piotr Przybylski: Andrzej Iskra – biogram. wojciechskowronski.pl, 2011-05-08. [dostęp 2024-05-26]. (pol.).
- ↑ Wojciech Skowroński, Blues & Rock – No Sense In Worrying. discogs.com. [dostęp 2024-05-27]. (ang.).
- ↑ a b Blues & Rock – discography. discogs.com. [dostęp 2024-05-27]. (ang.).