Bodonikrój pisma zaprojektowany przez Giambattistę Bodoniego ok. 1780 roku w Parmie[1]. Bodoni jest pismem szeryfowym, klasyfikowanym jako antykwa klasycystyczna. Obok kroju Didot uznawany za najbardziej charakterystyczne pismo drukarskie epoki klasycyzmu. W późniejszych epokach często kopiowany i stosowany w całej Europie i Stanach Zjednoczonych[2]. Obecnie Bodoni jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych krojów pism, używanym m.in. w nagłówkach gazet[3], np. magazynu „Vogue[4].

Wzornik pisma Bodoni

Historia

edytuj

Giambattista Bodoni, początkowo zatrudniony jako kierownik drukarni książęcej w Parmie, od roku 1791 był właścicielem oficyny. Wypracował nowe kroje antykwy (w tym nazwanej jego nazwiskiem), czcionki greckiej i orientalnej. Wszystkie umieścił we wzorniku pism pt. Manuale tipografico, wydanym po śmierci autora, w 1818 roku, przez jego żonę[5]. Kunszt drukarski Bodoni doprowadził do perfekcji dzięki odpowiednim proporcjom, symetrii i kształtowi pism[6]. Oryginalne stemple Bodoniego przechowuje Museo Bodoniano w Parmie[7].

Charakterystyka

edytuj

Krój Bodoni posiada wszystkie typowe cechy antykwy klasycystycznej[8]. Charakteryzuje się znacznym kontrastem pomiędzy pionowymi a poziomymi kreskami tworzącymi litery, ściętymi szeryfami włosowymi, pionowymi osiami w zaokrągleniach liter i małą aperturą[9][10].

Według systemu klasyfikacji krojów pisma stworzonego przez Aleksandra Lawsona należy do krojów typu Modern[4], natomiast według systemu klasyfikacji Vox – do krojów typu Didone[11].

Przypisy

edytuj
  1. Bodoni, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2019-02-07].
  2. Tomaszewski 1996 ↓, s. 52.
  3. Antykwa. [w:] ENCENC. Polskie Encyklopedie Humanistyczne [on-line]. [dostęp 2019-02-07].
  4. a b Ambrose i Harris 2006 ↓, s. 167.
  5. Tomaszewski 1996 ↓, s. 54.
  6. Bieńkowska i Chamerska 1987 ↓, s. 200.
  7. Bringhurst 2013 ↓, s. 372.
  8. Tomaszewski 1996 ↓, s. 27.
  9. Tomaszewski 1996 ↓, s. 26.
  10. Bringhurst 2013 ↓, s. 238.
  11. Ambrose i Harris 2006 ↓, s. 105.

Bibliografia

edytuj
  • Barbara Bieńkowska, Halina Chamerska: Zarys dziejów książki. Warszawa: 1987.
  • Robert Bringhurst: Elementarz stylu w typografii. Kraków: 2013.
  • Andrzej Tomaszewski: Leksykon pism drukarskich. Warszawa: 1996.
  • Gavin Ambrose, Paul Harris: Typografia. Warszawa: 2006.