Bogusław Stachura
Bogusław Stachura (ur. 20 marca 1927 w Grajewie, zm. 21 sierpnia 2008 w Warszawie) – funkcjonariusz aparatu politycznego PPR/PZPR, szef Służby Bezpieczeństwa PRL, wiceminister spraw wewnętrznych PRL, generał dywizji MO.
 generał dywizji MO
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1945–1989 |
| Formacja | |
| Stanowiska |
podsekretarz stanu w MSW (1969–1983) |
| Późniejsza praca |
Ambasador PRL w Bukareszcie (1983–1988) |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujSyn Stanisława i Władysławy. Pracował w Urzędzie Gminy w Morawicy (1942–1945). Był wieloletnim członkiem i funkcjonariuszem aparatu politycznego, kolejno PPR, a później PZPR – był instruktorem KP PPR w Kielcach (1945–1947), uczniem Liceum Ogólnokształcącego w Kielcach (1947–1949), instr./z-cą kier./kier. Wydz. Ekonomicznego KW PZPR w Kielcach (1949–1955), instr. Wydz. Ekonomicznego KC PZPR (1955–1956), I sekr. KM PZPR w Kielcach (1956–1957), sekr. ekonomicznym KW PZPR w Kielcach (1957–1969), wiceministrem spraw wewnętrznych PRL (1969–1983) i ambasadorem PRL w Bukareszcie (1983–1988).
W latach 1968–1980 zastępca członka, a w latach 1980–1981 członek Komitetu Centralnego PZPR. W latach 70. był także członkiem Rady Redakcyjnej organu teoretycznego i politycznego KC PZPR Nowe Drogi[1].
Kierował Operacją Lato`76, przez co był odpowiedzialny za brutalne stłumienie demonstracji robotników przez oddziały ZOMO oraz istnienie tzw. ścieżek zdrowia w czasie wydarzeń czerwcowych w Radomiu.
Kierował sztabem Operacyjnym Lato 80, od sierpnia 1980 przygotowywał plany wprowadzenia stanu wojennego w Polsce. Po wprowadzeniu stanu wojennego 23 grudnia 1981, jako zastępca Ministra Spraw Wewnętrznych, wydał decyzje „w sprawie powołania grupy operacyjnej w celu koordynacji zadań w zakresie realizacji działań operacyjnych w stosunku do związków zawodowych Solidarność”. Kierownikiem tej grupy został Józef Sasin. Działania te miały na celu powołanie nowego związku zawodowego Solidarność, w pełni sterowanego przez władze[2].
W latach '90 został oskarżony o utrudnianie śledztwa w sprawie zabójstwa w 1977 studenta UJ Stanisława Pyjasa[3]. Jego wypowiedź zarejestrowana została w filmie dokumentalnym Trzech kumpli w reżyserii Anny Ferens i Ewy Stankiewicz z 2008 roku. Zmarł 21 sierpnia 2008 roku w Warszawie. Został pochowany na wojskowych Powązkach (kwatera A16-7-27)[4].
Odznaczenia (wybrane)
edytuj- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
- Order Sztandaru Pracy I klasy (dwukrotnie)
- Złota Odznaka Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego
- Odznaka „Zasłużony dla Ziemi Kieleckiej”
Przypisy
edytujBibliografia
edytuj- Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, str. 1232