Wikipedia

Boks na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1952 – waga musza mężczyzn

Główny artykuł: Boks na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1952.

Turniej bokserski w wadze muszej (do 51kg) rozgrywany w ramach Igrzysk Olimpijskich w 1952 w Helsinkach. Zawody trwały od 28 lipca do 2 sierpnia 1952 na Messuhalli I. W turnieju wzięło udział 27 zawodników, każdy z innego kraju. W ramach turnieju rozegrano 26 walk z zaplanowanych 27, jedna walka nie odbyła się ze względu na nie stawienie się reprezentanta Wietnamu Południowego. Trzy walki zakończyły się przed czasem.

Letnie Igrzyska Olimpijskie 1952
Boks
Waga musza mężczyzn
Złoty medal

Stany Zjednoczone Nathan Brooks

Srebrny medal

Niemcy Edgar Basel

Brązowy medal

Anatolij Bułakow
Willie Toweel

Boks na
Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1952
waga musza mężczyźni
waga kogucia mężczyźni
waga piórkowa mężczyźni
waga lekka mężczyźni
waga lekkopółśrednia mężczyźni
waga półśrednia mężczyźni
waga lekkośrednia mężczyźni
waga średnia mężczyźni
waga półciężka mężczyźni
waga ciężka mężczyźni

Mistrz olimpijski sprzed czterech lat, Pascual Pérez z Argentyny nie wystąpił na igrzyskach w Helsinkach. W turnieju wzięli udział mistrz Europy z 1951 roku Aristide Pozzali z Włoch oraz wicemistrz Hein van der Zee z Holandii. Brązowi medaliści tamtych mistrzostw wystąpili na Igrzyskach Olimpijskich 1952 w wadze koguciej[1]. W zawodach nie wziął udziału żaden z medalistów Mistrzostw Europy w 1949 roku[2]. Zwycięzcą został 18-letni reprezentant Stanów Zjednoczonych Nathan Brooks.

Hala

edytuj

Zawody odbyły się w Messuhalli I, w której oprócz zawodów bokserskich odbyły się konkurencje gimnastyczne oraz zapaśnicze. Na płycie hali zostały wydzielone dwa ringi bokserskie, na których równolegle rozgrywano pojedynki[3].

Trybuny miały 4000 miejsc, jednakże podczas walk bokserskich ze względu na niewykorzystanie całej powierzchni boiska do hali mogło wejść 5376 kibiców, natomiast na finał ze względu na demontaż jednego z dwóch ringów 5856. Trybuny zostały podzielone na 4 klasy sektorów, na których były różne ceny biletów. Podczas finałów i półfinałów bilety kosztowały 2 100, 1 050, 600 i 300 natomiast na walki eliminacyjne odpowiednio 1050, 600, 450 i 300 marek fińskich[3].

Zapleczem treningowym był Käpylä Sports Park, w którym znajdowało się 6 pełnowymiarowych ringów bokserskich[3].

Media

edytuj

Igrzyska w Helsinkach były transmitowane przez prasę i radio. Nie było transmisji telewizyjnych (oprócz kronik). Organizatorzy przygotowali w Messuhalli I 436 miejsc dla dziennikarzy (głównie reporterów prasowych). Dodatkowo było 12 stanowisk dla komentatorów w tym dwa dla komentatorów fińskich (język fiński i szwedzki). Samą liczbę relacjonujących dziennikarzy trudno ocenić, gdyż nie funkcjonował żaden system ewidencji, dodatkowo nie była ewidencjonowana liczba fotografów[3].

Tabela końcowa

edytuj
Lp. Państwo Zawodnik
1.   Stany Zjednoczone Nathan Brooks
2.   RFN Edgar Basel
3.   ZSRR Anatolij Bułakow
3.   ZPA Willie Toweel
5.   Korea Południowa Han Su-an
5.   Wielka Brytania Dai Dower
5.   Norwegia Torbjørn Clausen
5.   Rumunia Mircea Dobrescu
9.   Cejlon Leslie Handunge
9.   Włochy Aristide Pozzali
9.   Szwecja Roland Johansson
9.   Austria Alfred Zima
9.   Indie Sakti Mazumdar
9.   Filipiny Al Asuncion
15.   Birma Basil Thompson
15.   Japonia Yoshitarō Nagata
15.   Portoryko Pablo Lugo
15.   Finlandia Risto Luukkonen
15.   Dania Kjeld Steen
15.   Węgry Kornel Molnár
15.   Meksyk Jesús Tello
15.   Argentyna Alberto Barenghi
15.   Protektorat Saary Helmut Hofmann
15.   Polska Henryk Kukier
15.   Irlandia Ando Reddy
15.   Francja Abdel Amid Boutefnouchet
15.   Holandia Hein van der Zee

Walki

edytuj

1/16 finału

edytuj
  Mircea Dobrescu 2-1   Yoshitarō Nagata
  Alfred Zima 2-1   Pablo Lugo
  Nathan Brooks 3-0   Risto Luukkonen
  Torbjørn Clausen 2-1   Kjeld Steen
  Willie Toweel 3-0   Kornel Molnár
  Leslie Handunge 2-1   Jesús Tello
  Roland Johansson 2-1   Alberto Barenghi
  Han Su-an Nokaut   Helmut Hofmann
  Edgar Basel 3-0   Henryk Kukier
  Aristide Pozzali 3-0   Ando Reddy
  Dai Dower 3-0   Abdel Amid Boutefnouchet
  Al Asuncion Nokaut   Basil Thompson
  Anatolij Bułakow 3-0   Hein van der Zee
  Sakti Mazumdar wo   Nguyễn Văn Của

1/8 finału

edytuj
30 lipca 1952   Dai Dower 3-0   Leslie Handunge
30 lipca 1952   Anatolij Bułakow 3-0   Aristide Pozzali
30 lipca 1952   Mircea Dobrescu 3-0   Roland Johansson
30 lipca 1952   Nathan Brooks 3-0   Alfred Zima
30 lipca 1952   Han Su-an 3-0   Sakti Mazumdar
30 lipca 1952   Willie Toweel 2-1   Al Asuncion

Basel i Clausen wolny los

1/4 finału

edytuj
31 lipca 1952   Willie Toweel 3-0   Han Su-an
31 lipca 1952   Anatolij Bułakow 2-1   Dai Dower
31 lipca 1952   Edgar Basel Nokaut   Torbjørn Clausen
31 lipca 1952   Nathan Brooks 3-0   Mircea Dobrescu

1/2 finału

edytuj
1 sierpnia 1952   Edgar Basel 2-1   Anatolij Bułakow
1 sierpnia 1952   Nathan Brooks 3-0   Willie Toweel

Walki półfinałowe były zupełnie różne Niemiec Edgar Basel stoczył z Rosjaninem Anatolijem Bułakowem bardzo wyrównane starcie. Natomiast reprezentant Stanów Zjednoczonych Nathan Brooks, mimo trudnego starcia z Rumunem Dobrescu, dzień wcześniej pewnie pokonał Willie Toweela ze Związku Południowej Afryki, który dodatkowo podczas walki nabawił się kontuzji ręki.

Finał

edytuj
2 sierpnia 1952   Nathan Brooks 3-0   Edgar Basel

W finale spotkali się dwaj młodzi zawodnicy 18 letni Nathan Brooks oraz 21 letni Edgar Basel. Ze względu na różne oblicza rozgrywanego dzień wcześniej półfinału reprezentant Stanów Zjednoczonych był mniej zmęczony. W finale Brooks pewnie pokonał Niemca i zdobył swój jedyny złoty medal olimpijski, gdyż w 1953 został zawodowym pięściarzem[4].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ European Championship 1951. [dostęp 2018-10-18]. (ang.).
  2. ↑ EuropeanChampionship 1949. [dostęp 2018-10-18]. (ang.).
  3. ↑ a b c d OR1952.pdf. [dostęp 2011-05-02]. (ang.).
  4. ↑ Nate Brooks Boxer. [dostęp 2018-10-18]. (ang.).

Bibliografia

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Boks_na_Letnich_Igrzyskach_Olimpijskich_1952_–_waga_musza_mężczyzn&oldid=73465859”