Borys, imię świeckie Wangeł Simow Razumow (ur. 8 listopada 1888 w Dźawacie, zm. 8 listopada 1948 w Kołarowie) – bułgarski biskup prawosławny.

Borys
Wangeł Razumow
Metropolita newrokopski
Ilustracja
Kraj działania

Bułgaria

Data i miejsce urodzenia

8 listopada 1888
Dźawato

Data i miejsce śmierci

8 listopada 1948
Kołarowo

Metropolita newrokopski
Okres sprawowania

1935–1948

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Bułgarski Kościół Prawosławny

Inkardynacja

Metropolia newrokopska

Śluby zakonne

10 lipca 1910

Diakonat

10 lipca 1910

Prezbiterat

25 listopada 1917

Chirotonia biskupia

4 grudnia 1930

podpis

Życiorys

edytuj

Ukończył trzy klasy gimnazjum w Edirne z wysokimi wynikami w nauce[1]. Jego ojciec zginął w powstaniu ilindeńskim, walcząc w oddziale Georgiego Sugarewa[1]. W 1904 wyjechał do Konstantynopola[1]. Wykształcenie teologiczne uzyskał w seminarium duchownym Patriarchatu Konstantynopolitańskiego na wyspie Chalki w 1910[2]. Stypendium na naukę ufundował mu egzarcha Bułgarii Józef, który dostrzegł go w konstantynopolitańskiej bułgarskiej cerkwi św. Szczepana[1]. 10 lipca 1910 złożył wieczyste śluby mnisze przed metropolitą newrokopskim Hilarionem[1], po czym został wyświęcony na hierodiakona. Służył w cerkwi domowej przy rezydencji egzarchów Bułgarii w Konstantynopolu. W 1911 wyjechał do Czerniowców, gdzie ukończył w 1915 studia teologiczne na miejscowym uniwersytecie[2].

Po powrocie do Bułgarii przez rok był wykładowcą w szkole dla duchowieństwa w Monasterze Baczkowskim oraz w seminarium duchownym w Płowdiwie. W 1916 ponownie wyjechał na studia, tym razem do Wiednia; następnie obronił dysertację doktorską w dziedzinie filozofii w Czerniowcach[2]. 25 listopada 1917 został wyświęcony na hieromnicha przez metropolitę płowdiwskiego Maksyma[1]. W latach 1917–1922 był przedstawicielem Bułgarskiego Kościoła Prawosławnego w Budapeszcie[2].

Po powrocie do Bułgarii otrzymał godność archimandryty, został protosynglem metropolii sofijskiej (funkcję tę pełnił w latach 1923–1924), kierownikiem oddziału kulturowo-oświatowego przy Świętym Synodzie Bułgarskiego Kościoła Prawosławnego oraz proboszczem parafii katedralnej przy soborze św. Aleksandra Newskiego w Sofii (1924–1926). W 1925 opracował przyjętą następnie przez Synod regułę dla stauropigialnych klasztorów w Bułgarii. W 1926 został rektorem seminarium duchownego w Sofii, którym pozostawał przez pięć lat[2]. W 1931 mianowano go sekretarzem Świętego Synodu Bułgarskiego Kościoła Prawosławnego[2].

Jego chirotonia biskupia miała miejsce wcześniej, 4 grudnia 1930. Pięć lat później objął katedrę newrokopską. W 1940 wprowadził w swojej eparchii obowiązek codziennego odprawiania nabożeństw w każdej cerkwi[2]. Doprowadził do wzniesienia 20 nowych świątyń[1]. Przeniósł rezydencję biskupią do Gornej Dżumai. W 1945 uczestniczył w spotkaniu biskupów Egzarchatu Bułgarskiego oraz Patriarchatu Konstantynopolitańskiego, w czasie którego przywrócone zostały wzajemne relacje między Kościołami, zerwane po utworzeniu w 1870 Egzarchatu Bułgarskiego[2].

Do komunistycznych władz Bułgarii powojennej odnosił się jednoznacznie negatywnie[1].

Zginął w 1948 w czasie objazdu eparchii, zamordowany przed cerkwią w Kołarowie, po odprawieniu w niej Świętej Liturgii, przez byłego duchownego (pozbawionego kapłaństwa) Iliję Stamenowa[2][1], według niektórych źródeł z poduszczenia władz komunistycznych, które niepokoiła aktywność duchownego i jego wpływy[2]. W czasie jego pogrzebu przewodniczący Synodu Bułgarskiego Kościoła Prawosławnego, metropolita dorostolsko-czerweński Michał, nazwał go „sumieniem Bułgarskiego Kościoła Prawosławnego”[2]. Został pochowany w katedralnym soborze Wprowadzenia Matki Bożej do Świątyni w Gornej Dżumai[3].

Autor tomu wierszy „Polety”, wydanego w 1934 pod pseudonimem Iwajło Orlin[2]. Biegle posługiwał się 13 językami[1].

W 2016 Bułgarski Kościół Prawosławny poinformował o rozpoczęciu przygotowań do jego kanonizacji[4].

Przypisy

edytuj