Wikipedia

Bronisław Wiernik

Bronisław Wiernik (ur. 4 listopada 1909 w Warszawie, zm. 5 sierpnia 1989 tamże)[1] – polski dramaturg, reportażysta oraz scenarzysta i reżyser filmowy.

Bronisław Wiernik
Data i miejsce urodzenia

4 listopada 1909
Warszawa

Data i miejsce śmierci

5 sierpnia 1989
Warszawa

Narodowość

polska

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej
Odznaka Nagrody Państwowej
Grób Bronisława Wiernika na cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie

Życiorys

edytuj

Urodził się w Warszawie, w rodzinie Antoniego Wiernika, lekarza, i Brytyjki Marii Webster, pielęgniarki. Uczęszczał do Gimnazjum Magnusa Kryńskiego w Warszawie, gdzie zdał maturę. Następnie studiował filologię romańską na Sorbonie w Paryżu. W 1931 ukończył studia i rozpoczął pracę dziennikarską. Współpracował w tym okresie z prasą angielską i francuską, m.in. z „Manchester Guardian” i „La Petite Gironde” (Bordeaux)[2].

W czasie wybuchu II wojny światowej przebywał we Francji. Tam wstąpił do 2. Dywizji Strzelców Pieszych. Po kapitulacji Francji został internowany i przebywał w obozach jenieckich w Szwajcarii, skąd po kilku miesiącach uciekł i przyłączył się do francuskiej partyzantki Forces Françaises de l'Interiecures (FFI), w której szeregach walczył do wyzwolenia Paryża. Od grudnia 1944 do września 1948 był korespondentem francuskiej armii okupacyjnej w Niemczech, współpracował też z prasą polską wychodzącą w Paryżu, m.in. z „Głosem Kobiet” (1944–1945). We wrześniu 1948 powrócił do Polski. W latach 1947–1952 pracował w redakcji „Trybuny Wolności”, na której łamach publikował reportaże z Polski, Francji, Anglii, krajów skandynawskich, Chin oraz w 1951, jako korespondent radia i prasy polskiej, z Korei i Wietnamu; tu także w 1955 drukował m.in. cykl reportaży pt. Co nowego na Zachodzie? Należał do PZPR i Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. W 1952 pełnił funkcję redaktora naczelnego Wytwórni Filmów Dokumentalnych w Warszawie. Od grudnia 1952 pracował jako redaktor w Polskim Radiu. Był autorem, a od 1965 także reżyserem wielu słuchowisk i adaptacji radiowych. Współpracował także z Telewizją Polską jako autor scenariuszy filmów publicystycznych. W 1957 wchodził w skład jury konkursu radiowego Prix Italia we Włoszech. W latach 1962–1963 przebywał w Wietnamie jako członek Międzynarodowej Komisji Nadzoru i Kontroli w Sajgonie. Od 1973 należał do Związku Literatów Polskich[2].

W 1948 zawarł związek małżeński z Janiną Kostecką (1910–1985), redaktorką[2].

Zmarł w Warszawie, pochowany obok żony na cmentarzu Komunalnym Północnym (kwatera E-VII-1-1-14)[1].

Twórczość

edytuj
Filmy dokumentalne
  • 1949 – Odpowiedź (scenariusz, reżyseria)
  • 1950 – Ludzie wybierają życie (scenariusz, reżyseria)
  • 1951 – Korea oskarża (scenariusz, reżyseria)
  • 1952 – Ludy kolonialne (scenariusz, reżyseria)
  • 1952 – Go home. Wracaj do siebie (scenariusz, reżyseria)
  • 1952 – Jutro jest bliższe (scenariusz, reżyseria)
  • 1955 – Pod jednym niebem (scenariusz)
  • 1957 – Podróż do Azji (reżyseria)
Proza
  • 1949 – Trasa W-Z. 22. VII. 1949 (współautor: Karol Małcużyński)
  • 1949 – Józef Pehm-Mindszenty – szpieg w kardynalskiej purpurze (współautor: Karol Małcużyński)[3]
  • 1960 – Nietutejszy
  • 1960 – Reszta nie jest milczeniem[4] (współautor: Jerzy Janicki)
  • 1961 – Ich pierwsza miłość. Przygody jednego powrotu
  • 1962 – Anne-Marie i inni
  • 1964 – Rok tygrysa: O Wietnamie... i nie tylko o Wietnamie
  • 1965 – Nocny rajd
  • 1966 – Kto zabił Szańca? (współautor: Marian Bekajło)
  • 1967 – Cień kapitana Daileya. Korespondent sajgoński zmienia zdanie
  • 1969 – Spotkanie w dżungli
  • 1981 – Fuga
Reportaże

Ordery i odznaczenia

edytuj

Nagrody

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2024-08-17].
  2. ↑ a b c d Barbara Marzęcka, Polscy pisarze i badacze przełomu XX i XXI wieku - Wiernik Bronisław [dostęp 2024-08-18].
  3. ↑ Karol Małcużyński, Bronisław Wiernik: Józef Pehm-Mindszenty – szpieg w kardynalskiej purpurze, Książka i Wiedza 1949.
  4. ↑ Robert Szuchta: Reszta nie jest milczeniem. O "Pamiętniku" Dawida Rubinowicza. zydziwpolsce.edu.pl. [dostęp 2018-02-28].
  5. ↑ M.P. z 1954 r. nr 98, poz. 1160 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w pracy zawodowej”.
  6. ↑ M.P. z 1950 r. nr 87, poz. 1077 „za zasługi w dziedzinie publicystyki”.
  7. ↑ M.P. z 1955 r. nr 37, poz. 359 - Uchwała Rady Państwa z dnia 7 stycznia 1955 r. nr 0/31 - na wniosek Komitetu do Spraw Radiofonii „Polskie Radio”.
  8. ↑ Przyznanie Państwowych Nagród Naukowych i Artystycznych. „Nowa Kultura”. Rok I, Nr 19, s. 2, 6 lipca 1950. Warszawa: Związek Literatów Polskich. [dostęp 2024-08-17]. 
  9. ↑ Andrzej Pruski – nagrody. e-teatr.pl. [dostęp 2018-02-28].
  10. ↑ Bronisław Wiernik, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (autorzy) [dostęp 2024-08-17].

Bibliografia

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bronisław_Wiernik&oldid=74562035”