Karol Małcużyński
Karol Małcużyński (ur. 20 czerwca 1922 w Warszawie, zm. 13 czerwca 1984 tamże) – polski dziennikarz i publicysta, bezpartyjny poseł na Sejm PRL PRL VII i VIII kadencji.
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 20 czerwca 1922 Warszawa | |
| Data i miejsce śmierci | 13 czerwca 1984 Warszawa | |
| Poseł VIII kadencji Sejmu PRL | ||
| Okres | od 23 marca 1980 do 13 czerwca 1984 | |
| Przynależność polityczna | poseł bezpartyjny | |
| Odznaczenia | ||
  
| ||
ŻyciorysEdytuj
Posiadał wykształcenie wyższe niepełne. Był m.in. korespondentem polskim na procesach norymberskich. Od 1946 do 1948 był korespondentem „Robotnika” w Paryżu. Od 1949 publikował w „Trybunie Ludu”. W latach 50. XX wieku redagował teksty dla Polskiej Kroniki Filmowej, od 1956 do 1960 był też radcą prasowym polskiej ambasady w Londynie. W latach 70. prowadził popularny telewizyjny program publicystyczny Monitor. Od 1971 był również prezesem ZAiKS. W 1974 wybrany w skład Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.
Od 1976 do końca życia pełnił mandat poselski w Sejmie VII i VIII kadencji. W 1982 wstrzymał się od głosu przy głosowaniu w Sejmie nad ustawą o szczególnej regulacji prawnej w okresie stanu wojennego. Później miał słynne wystąpienie krytykujące chwalenie stanu wojennego przez innych posłów.
W 1949 wraz z Bronisławem Wiernikiem napisał książkę Józef Pehm-Mindszenty – szpieg w kardynalskiej purpurze, w której udowadniał, że kardynał József Mindszenty był faszystą, szpiegiem i handlarzem walutą, w związku z czym został skazany przez węgierski Trybunał Ludowy[1]. Był autorem kilkunastu książek i prac publicystycznych.
Był pierwowzorem Krzysztofa Glebowicza, bohatera powieści Ludzie w akwarium Stefana Kisielewskiego.
Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 171-5-24)[2].
Życie prywatneEdytuj
Syn dyrektora warszawskiej giełdy, brat pianisty Witolda Małcużyńskiego. Ojciec Karola Małcużyńskiego, również dziennikarza.
OdznaczeniaEdytuj
Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[3], Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1964)[4] i Złotym Krzyżem Zasługi.
PublikacjeEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ Karol Małcużyński, Bronisław Wiernik: Józef Pehm-Mindszenty – szpieg w kardynalskiej purpurze, Książka i Wiedza 1949
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: KAROL MAŁCUŻYŃSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2019-12-18].
- ↑ Zmarł Karol Małcużyński, „Kurier Polski”, nr 117 z 14 czerwca 1984, s. 2
- ↑ Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, Nr 170 z 20 lipca 1964.
- ↑ Józef Pehm-Mindszenty, szpieg w kardynalskiej purpurze, Lubimyczytać.pl [dostęp 2020-03-12].
- ↑ Norymberga Niemcy 1946, Lubimyczytać.pl [dostęp 2020-03-12].
- ↑ Oskarżeni nie przyznają się do winy, Lubimyczytać.pl [dostęp 2020-03-12].
- ↑ Szkice warszawskie, Lubimyczytać.pl [dostęp 2020-03-12].
- ↑ Zanim zapłonęła Warszawa: Fakty i dokumenty o Powstaniu Warszawskim, Lubimyczytać.pl [dostęp 2020-03-12].