Brucjowie, Bruttowie byli starożytnym ludem, który zamieszkiwał południowy kraniec Półwyspu Apenińskiego, od granic Lukanii do sycylijskich cieśnin i cypla Leucopetra, mniej więcej na obszarze współczesnej Kalabrii, zwany od nich Bruttium.

Mówili językiem oskijskim, należącym do podgrupy oskijsko-umbryjskiej języków italskich.

Brucjowie zorganizowali się w konfederację miast ze stolicą w Cosentii.

W IV wieku p.n.e. Brucjom udało się obronić przed Aleksandrem z Epiru i Agatoklesem z Syrakuz, dzięki zwycięstwu w bitwie pod Pandozją (Pandosja)[1].

W czasie II wojny punickiej stanęli po stronie Hannibala[2].

Później zostali podbici przez Rzymian, a ich język wtopił się w łacinę.

Przypisy

edytuj
  1. Mała Encyklopedia Kultury Antycznej. A-Z, PWN, Warszawa, 1983, s. 123, 562
  2. Mała Encyklopedia Kultury Antycznej. A-Z, PWN, Warszawa, 1983, s. 123