Bruno (Vettorazzo)
Bruno Vettorazzo vel Claudio Vettorazzo (ur. 1936, zm. 1994) – włoski duchowny prawosławny, biskup diecezji Akwilei i północnych Włoch Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego.
| Bruno Vettorazzo | |
| Biskup Akwilei i Włoch | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data urodzenia |
1936 |
| Data śmierci |
1994 |
| Proboszcz parafii Przemienienia Pańskiego i św. Barbary w Montaner | |
| Okres sprawowania |
1969-1994 |
| Biskup Akwilei i północnych Włoch (PAKP) | |
| Okres sprawowania |
1988-1994 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
1966 |
| Chirotonia biskupia |
1975 |
| Data konsekracji |
12 stycznia 1975 |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Konsekrator |
Bruno Vettorazzo urodził się jako katolik. Po uzyskaniu pełnoletności zmienił wyznanie. Został protestanckim kaznodzieją i służył jako pastor w różnych zborach na terenie Włoch. W 1964 roku konwertował na prawosławie. W 1966 roku otrzymał święcenia kapłańskie z rąk metropolity surożskiego, Antoniego (Bloom). Chcąc poświęcić się karierze jako celibatariusz rozstał się w tym czasie z żoną. Przyjął imię zakonne Claudio.
W 1969 roku został skierowany przez zwierzchnika Zachodnioeuropejskiego Egzarchatu Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego do pracy duszpasterskiej w miejscowości Montaner. W krótkim czasie dzięki swojej charyzmie doprowadził do utworzenia tam parafii prawosławnej Przemienienia Pańskiego i św. Barbary oraz wybudowania cerkwi, której wiernymi zostali niemal wszyscy dotychczasowi członkowie parafii rzymskokatolickiej św. Pankracego w Montaner (schizma w Montaner).
W 1974 roku wraz ze swoją parafią opuścił struktury zagraniczne Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Po krótkim epizodzie współpracy z niezależnym Amerykańskim Ortodoksyjnym Kościołem Katolickim został duchownym Asyryjskiego Kościoła Wschodu. W 1975 roku jako Mar Claudio otrzymał sakrę biskupią z rąk katolikosa-patriarchy Seleucji–Ktezyfonu Mar Shimuna XXIII. W 1976 roku wziął udział w elekcji i instalacji jego następcy Mar Dinkha IV. Następnie regularnie uczestniczył w synodach biskupów Kościoła Wschodu.
W 1984 roku opuścił Asyryjski Kościół Wschodu i rozpoczął współpracę z ruchem starokalendarzowców. Jednocześnie podjął starania o przyjęcie w poczet duchowieństwa jednego z kanonicznych Kościołów prawosławnych. W 1988 roku został przyęty do Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego jako biskup autonomicznej diecezji Akwilei i północnych Włoch.
Linki zewnętrzne edytuj
- Claudio Vettorazzo. PneumaGnostickos. [dostęp 2020-03-23]. (ang.).
- Lo scisma di Montaner del 1967 su Raitre. montaner.sarmede.free.fr. [dostęp 2020-03-23]. (wł.).
- Monastero di Santa Barbara Megalomartire. monasterosantabarbara.it. [dostęp 2020-03-23]. (wł.).