Buława

broń obuchowa

Buława[a] – jednoręczna broń obuchowa, składająca się ze styliska zakończonego kulistą lub gruszkowatą głowicą.

OpisEdytuj

Buława powstała jako udoskonalona forma kościanej lub drewnianej maczugi. Używana była do rozbijania hełmu przeciwnika. Była popularną bronią na bliskim i dalekim wschodzie (starożytny Egipt, Mezopotamia, Indie, Persja, Imperium Osmańskie), a także w Europie (Węgry, Rzeczpospolita Obojga Narodów) i na Rusi. Oprócz funkcji bojowej służyła także jako znak dostojeństwa wojskowego. W Polsce znak urzędu hetmana w XVI–XVIII wieku, a później marszałka w XX wieku. Aby podkreślić znaczenie dowódcy, często wykonywano je z cennych materiałów i bogato dekorowano[1][2].

Rodzajem niewielkiej buławy jest piernacz.

GaleriaEdytuj

Zobacz teżEdytuj

UwagiEdytuj

  1. Słowo pochodzenia tureckiego

PrzypisyEdytuj

  1. PWN Leksykon: Wojsko, wojna, broń, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001, ISBN 83-01-13506-9.
  2. Michał Gradowski, Zdzisław Żygulski, Słownik uzbrojenia historycznego, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2010, s. 60–61, ISBN 978-83-01-16260-3, OCLC 751388493.