Chaldejczycy – starożytny lud posługujący się dialektem języka aramejskiego.

Zniszczenie Jerozolimy przez Chaldejczyków (ilustracja z Kroniki norymberskiej)

Historia edytuj

Między X a VIII wiekiem p.n.e. najechali na obszar Babilonu (dzisiejszy Irak). Pod koniec VII wieku p.n.e. stworzyli państwo nowobabilońskie. Wkrótce potem wraz z Medami zniszczyli imperium asyryjskie.

Najwybitniejszym przywódcą Chaldejczyków był Nabuchodonozor II, który pokonał Egipt oraz dwukrotnie zdobył Jerozolimę, w latach 597 i 587 p.n.e., a także podbił Palestynę i Lewant.

Chaldejczycy stworzyli wysoko rozwiniętą kulturę; mieli znaczne osiągnięcia w dziedzinie astronomii – obliczyli długość roku astronomicznego z dokładnością do 2 sekund. Wierzenia Chaldejczyków pokrywały się z wierzeniami starożytnego Bliskiego Wschodu.

Imperium chaldejskie upadło w wyniku najazdu króla perskiego Cyrusa II Wielkiego w 539 p.n.e.

W czasach imperium perskiego – po buncie BabilonuKserkses I zabronił używać nazwy Babilończycy. Zaczęto ich określać terminem Chaldejczyk. Nieco później termin ten oznaczał mędrca, zwłaszcza astronoma[1]. W starożytnym Rzymie Chaldejczykami często nazywano astrologów, niezależnie od ich narodowości[2].

Współcześnie Chaldejczykami nazywa się także (oprócz nazwy Asyryjczycy) chrześcijański lud, zamieszkujący głównie Irak, Turcję, Syrię i Iran i jako diaspora liczne kraje Europy Zachodniej i m.in. Stany Zjednoczone, Kanadę i Australię.

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. Olmstead A. T., Dzieje imperium perskiego, PIW, Warszawa 1974, s. 238, 315.
  2. Germanik Juliusz Cezar, Aratea, UAM 2010, Wstęp: Elżbiera Bielecka, s. 12.