Chlorówka grynszpanowa
Chlorówka grynszpanowa (Chlorociboria aeruginosa (Oeder) Seaver) – gatunek grzybów należący do rzędu tocznikowców (Helotiales)[1].
_Seaver_ex_C.S._Ramamurthi,_Korf_%26_L.R._Batra_435438.jpg)
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
chlorówka grynszpanowa |
| Nazwa systematyczna | |
| Chlorociboria aeruginosa (Oeder) Seaver Mycologia 28(4): 391 (1936) | |
Systematyka i nazewnictwo edytuj
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Chlorociboria,, Helotiales, Leotiomycetidae, Leotiomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten opisał w 1770 roku Georg Christian Oeder, nadając mu nazwę Helvella aeruginosa. Obecną nazwę nadał mu w 1936 r. Fred Jay Seaver[1].
Ma 10 synonimów. Niektóre z nich:
- Chlorosplenium discoideum Massee 1895
- Helotium aeruginosum (Oeder) Gray 1821[2].
Nazwa polska według M.A. Chmiel[3].
Morfologia edytuj
Typu apotecjum z bardzo krótkim trzonem, początkowo miseczkowaty, w trakcie rozwoju coraz bardziej rozszerzający się, z falistymi krawędziami, osiągający średnicę 0,5–1 cm i wysokość poniżej 1 cm. Górna, płodna powierzchnia jest jasnozielona i gładka, dolna, sterylna jest filcowata i bladoniebieskozielona, ciemniejąca z wiekiem. Trzon centralny lub nieco ekscentryczny, tej samej barwy co dolna powierzchnia[4].
- Cechy mikroskopowe
Worki 8-zarodnikowe, 65 × 5 µm. Parafizy wąsko maczugowate. Zarodniki 9-14 × 2-4 µm z dwoma niewielkimi gutulami; po jednej na każdym końcu[4].
- Gatunki podobne
Morfologicznie bardzo podobna jest chlorówka drobna (Chlorociboria aeruginascens). Gatunki te rozróżnić można tylko badaniami mikroskopowymi[4].
Występowanie i siedlisko edytuj
Chlorówka grynszpanowa znana jest na niektórych wyspach i na wszystkich kontynentach poza Antarktydą i Afryką[5]. W Polsce M.A. Chmiel w 2006 r. przytoczyła liczne stanowiska tego gatunku[3], w późniejszych latach również podano wiele jego stanowisk[6].
Grzyb naziemny, saprotrof występujący na martwym drewnie[3]. Rozwija się na dobrze spróchniałych, pozbawionych kory kłodach i gałęziach, zwłaszcza dębów, buków i leszczyny. W miejscu jego rozwoju drewno zmienia barwę na zieloną, ale owocniki zwykle tworzą się latem i jesienią. Pojawiają się dość rzadko, częściej grzyb występuje tylko w postaci grzybni zabarwiającej drewno na zielono[4].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2023-03-06] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2023-03-06] (ang.).
- ↑ a b c Maria Alicja Chmiel, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów workowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany PAN, 2006, ISBN 978-83-89648-46-4.
- ↑ a b c d Chlorociboria aeruginosa (Vahl) Seaver ex C S Ramamurthi, R P Korf & L R Batra – Turquoise Elfcup [online], First Nature [dostęp 2023-03-06] (niem.).
- ↑ Występowanie Chlorociboria aeruginosa na świecie (mapa) [online], gbif.org [dostęp 2023-03-06] (ang.).
- ↑ Grzyby makroskopijne Polski w literaturze mikologicznej [online], grzyby.pl [dostęp 2023-03-04].